ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 721

สิ้นเสียงพูด ในตำหนักก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลย เงียบสนิทประหนึ่งว่าสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพื้นอย่างไรอย่างนั้น

กู้โม่หานพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ หนานหว่านเยียนเองก็อารมณ์เดือดพล่านไม่แพ้กัน พร้อมที่จะเผาไหม้ทุกเวลา

เกี๊ยวน้อยโดนหนีบอยู่ตรงกลางพลางหันมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

ทำยังไงดี ทำยังไงดี เสด็จแม่กับเสด็จพ่อไม่เพียงแต่จะไม่คืนดีเท่านั้น ทว่าตอนนี้กลับดูแย่ลงกว่าเดิมอีก

“เสด็จแม่ เสด็จพ่อ...พวกท่านยังไม่ทานอาหารมิใช่หรือ เดี๋ยวค่อยปรึกษาหารือกันดีกว่ากระมัง?”

หนานหว่านเยียนเงียบปากด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว พลางก้มหน้าทานอาหาร ไม่มองใบหน้าที่น่าทุบของกู้โม่หานต่อ

จะสมบูรณ์ได้อย่างไร ทว่าตั้งแต่วินาทีที่นางตัดสินใจไม่รักเขาแล้ว ก็เท่ากับว่าจะไม่มีทางสมบูรณ์แบบอีกต่อไป

ช่างเถิด ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นางจะต้องยับยั้งชั่งใจตัวเอง ไม่ให้เกี๊ยวน้อยเป็นห่วงอีก เสวนากับเขามีแต่จะทำให้นางโมโหเท่านั้น ทั้งยังไม่เป็นผลดีต่อเด็กในท้องของนางอีกด้วย

กู้โม่หานเองก็ไม่สืบสาวราวเรื่องต่อ เขาดื่มสุราเข้าไปสองจอกด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

หลังมื้ออาหาร เกี๊ยวน้อยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ท้องของนางอิ่มจนกลมป่อง มือข้างหนึ่งของนางลูบท้อง ส่วนมืออีกข้างยันขอบเก้าอี้ไว้ พลางสะอึกและเรอออกมาด้วยท่าทีที่เกียจคร้าน

นางตบท้องเบาๆ พลางเอียงศีรษะหันไปมองหนานหว่านเยียน จากนั้นก็ยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา “เสด็จแม่ดูนี่ กลมเหมือนลูกเตะหนังหรือไม่”

เมื่อเห็นท่าทีของบุตรสาวน่ารักน่าชังขนาดนี้ อารมณ์ของหนานหว่านเยียนจึงดีขึ้นไม่น้อย “เจ้าน่ะ เวลาทานอิ่มแล้วก็มักจะชอบตบท้องแบบนี้ ประเดี๋ยวของที่กินเข้าไปก็จะอาเจียนออกมาจนหมด”

เกี๊ยวน้อยได้ยินแล้วก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ กู้โม่หานมองดูสองแม่ลูกที่กำลังคุยเล่นกัน อารมณ์จิตใจของเขากลับรู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่เซียงอวี้และเซียงเหลียนเก็บโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็พากันถอยออกจากตำหนักไป เวลานี้ภายในตำหนักใหญ่จึงเหลือพวกเขาเพียงสามคนเท่านั้น

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานไม่กระดิกตัวแม้แต่นิดเดียว นางจึงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที “ฝ่าบาท หากไม่มีธุระอันใดแล้ว พระองค์ก็เชิญเสด็จกลับไปเถิด หม่อมฉันจะสอนหนังสือให้เกี๊ยวน้อย”

หนานหว่านเยียนไล่แขกชัดเจนขนาดนี้ กู้โม่หานจะไม่เข้าใจได้อย่างไรกัน

แต่เขากลับเอาแต่จ้องมองนาง ราวกับว่าคนที่ทะเลาะกับนางบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เขาอย่างไรอย่างนั้น

“เรื่องพวกนี้ข้าจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว รอให้งานเลี้ยงวันเกิดของเกี๊ยวน้อยผ่านไปก่อน ค่อยทบทวนบทเรียนให้กับนาง ถึงเวลานั้น ข้าจะให้ท่านมหาบัณฑิตเป็นคนมาสอนนางด้วยตัวเอง”

พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปลูบศีรษะของเกี๊ยวน้อยเบาๆ พลางฉีกยิ้มกว้าง “เจ้าว่าดีหรือไม่?”

ทันทีที่เกี๊ยวน้อยได้ยินว่าหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของนางผ่านไปแล้ว ก็จะต้องเรียนหนังสือกับตาเฒ่า ใบหน้าที่ท่วมท้นไปด้วยความสุขของนางก็บึ้งตึงขึ้นมาทันที

แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้กู้โม่หานพบเจออุปสรรคไม่หยุดไม่หย่อน นางจึงทำได้เพียงฝืนยิ้มเจื่อนๆ พลางตอบกลับไปว่า “ก็...ก็ดีเพคะ”

นางเกลียดเรื่องการเล่าเรียนเป็นที่สุด!

แต่หากให้นางไปฝึกวรยุทธ์กับท่านน้าและท่านอาจารย์คนอื่นๆ นางจะยินดีเป็นอย่างมาก

เมื่อหนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานหน้าด้านเช่นนี้ นางไม่อยากจะเสียเวลาไปต่อล้อต่อเถียงกับเขา จึงจูงมือของเกี๊ยวน้อยทำท่าจะกลับไปยังห้องบรรทม

พลางปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทคงจะเข้าใจผิดแล้ว หม่อมฉันหมายความว่าหม่อมฉันและลูกมีเรื่องที่จะต้องทำ อีกประเดี๋ยวก็ถึงเวลาเข้านอนแล้ว”

“ดึกขนาดนี้ ฝ่าบาทควรกลับไปยังที่ที่ฝ่าบาทควรกลับเถิด”

นางไล่เขาขนาดนี้แล้ว หากเขายังรั้นที่จะอยู่ต่อ เช่นนั้นก็แสดงว่าหน้าของกู้โม่หานหนากว่ากำแพงเสียอีก

กู้โม่หานเองก็ไม่ได้ทำให้หนานหว่านเยียนผิดหวังเลยแม้แต่น้อย