ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 729

อารมณ์ของหนานหว่านเยียนซับซ้อน ส่วนกู้โม่หานที่ออกมาจากตำหนักหยูซิน กลับมีใบหน้าอิ่มเอิบไปด้วยความสุข อยู่ภายใต้การติดตามของเสิ่นอี่ว์ ไปแต่งตัวที่ห้องอักษรก่อน

เดิมทีเสิ่นอี่ว์อยากนำของมอบให้หนานหว่านเยียนกับมือตนเอง แต่ฮ่องเต้ก็เพิ่งตื่นบรรทมมาเช่นกัน เขาไม่กล้ารบกวนฮองเฮาเหนียงเหนียงจริงๆ จึงตามออกไปก่อนแล้ว

เขามองกู้โม่หานที่ใบหน้าเผยรอยยิ้ม ในใจก็เบิกบานอย่างมากเช่นกัน

เขาถือว่ามองเห็นฮ่องเต้ทรงยิ้มแล้ว สองเดือนที่เหนียงเหนียงจากไป ฮ่องเต้ไม่มีวันที่เบิกบานใจจริงๆ

เขาติดตามกู้โม่หานไปที่ตำหนักหย่างซินด้วยกัน ที่ท้องพระโรง มีเหล่าขุนนางรอคอยเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในตอนเช้าอยู่เต็มตั้งแต่แรกแล้ว

กู้โม่หานสวมฉลองพระองค์ของจักรพรรดิสง่างามน่าเกรงขาม ยักคิ้วปลายงอนที่ยาวขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย บนใบหน้าขาวผุดผ่อง สามารถเห็นรอยยิ้มได้เลือนราง

ขุนนางทั้งหมดอดมองหน้ากันและกันอย่างตื่นตกใจมากไม่ได้

ดูเหมือนว่า วันนี้อารมณ์ของฮ่องเต้ดูไม่เลวมากนัก สถานการณ์อย่างนี้พบเห็นได้ยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์มา น้อยมากจะมีช่วงที่ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างนี้

ดูแล้วฮองเฮาเหนียงเหนียงกลับวังมา ทำให้ฮ่องเต้อารมณ์ดีมากเสียจริง และแก้ความยุ่งยากใจของฮ่องเต้ลงแล้วเช่นกัน

มีผู้คนไม่น้อยรู้สึกดีใจ แต่หลิวช่างชูและคนกลุ่มหนึ่ง สีหน้ากลับซับซ้อนพอสมควร

ช่วงเข้าเฝ้ายามเช้า กู้โม่หานรับฟังราชกิจในวังมาส่วนหนึ่งคร่าวๆ หลังสั่งการงานที่เกี่ยวข้องเรียบร้อย เขาก็ไม่ได้มัวเสียเวลา สั่งแยกย้ายทุกคนโดยทันที

ด้านนอกตำหนักหย่างซิน เสิ่นอี่ว์ติดตามฝีเท้าที่เร่งรีบของกู้โม่หานไป เอ่ยปากถามว่า “ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ ต่อจากนี้จะไปที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?”

“ตำหนักหยูซิน” กู้โม่หานยกมุมปากเล็กน้อย ถึงแม้ไม่ได้แสดงออกมามากนัก แต่สีหน้าบนหน้าดูผ่อนคลายและสุขใจมาก

เสิ่นอี่ว์แค่เลิกคิ้วนิดหน่อยไม่ได้พูดอะไร และติดตามอยู่ด้านหลังไม่ห่าง ฝ่ามือกดลงตรงเสื้อบริเวณหน้าอกเบาๆ

ด้านในนั้น ใส่จดหมายไว้ฉบับหนึ่ง ในจดหมายแสดงหลักฐานความผิดที่เกี่ยวข้องกับหยุนอี่ว์โหรวทั้งหมด

ตอนนี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงน่าจะตื่นแล้วเช่นกัน รอเมื่ออยู่ต่อหน้าฮองเฮาเหนียงเหนียง เขาจะนำหลักฐานมอบให้นาง ต่อหน้าของฮ่องเต้

ตอนที่เดินผ่านอุทยานหลวง กู้โม่หานได้กลิ่นหอมของดอกไม้โชยอยู่ในอากาศ

เขาเดินอ้อมมาตรงกลางของอุทยานหลวง และหยุดฝีเท้าลงด้านหน้าแปลงดอกไม้ที่บานสะพรั่ง

ตอนนี้คือฤดูที่ดอกไอริสผลิบาน สองเดือนก่อน กู้โม่หานสั่งให้คนปลูกดอกไอริสไว้ในอุทยานหลวงโดยเฉพาะ วันนี้ถือว่าบานหมดแล้ว

ดอกไอริสสีม่วงมีชีวิตชีวาและสง่างามราวกับผีเสื้อ กลิ่นหอมไม่ฉุนที่สดชื่น ทำให้กู้โม่หานพลอยนึกถึงหนานหว่านเยียนอย่างไร้สาเหตุ

เขาโน้มตัวลง นิ้วมือเรียวยาวจับที่ก้านดอกไม้ เด็ดดอกไอริสเบาๆ ถือไว้ในมือ เสิ่นอี่ว์เห็นเหตุการณ์เข้า รีบเข้ามาอย่างตกใจ “ฮ่องเต้ เรื่องพวกนี้มอบให้ข้าน้อยทำก็พอพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดพระองค์ต้องทรงลงมือด้วยพระองค์เองด้วย?”

กู้โม่หานกลับส่ายหน้า เอ่ยปากอย่างไม่สนใจสักนิด “ไม่เป็นไร”

เกี๊ยวน้อยเคยบอกแล้ว หนานหว่านเยียนชอบความโรแมนติก ส่งดอกไม้ให้คนงาม ไม่รู้ว่าจะทำให้คนงามยิ้มได้หรือไม่

ใบหน้าของกู้โม่หานดูอ่อนโยน ถือดอกไอริสช่อใหญ่ไว้ในอ้อมอก ตอนที่กำลังเตรียมไปตำหนักหยูซิน หยุนอี่ว์โหรวก็มาอย่างไม่ถูกจังหวะแล้ว

นางได้ยินว่าเวลานี้กู้โม่หานอยู่ที่อุทยานหลวง จึงรีบร้อนพาปี้หยุนเข้ามา กลัวจะพลาดโอกาสไป แต่มองเห็นกู้โม่หานเก็บดอกไม้ด้วยตนเองแบบใบหน้ายิ้มแย้มจากที่ไกลๆ ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าของนางอึมครึมลงมาแล้ว

คนที่มีสมองล้วนสามารถเดาได้ว่า ฮ่องเต้เก็บดอกไม้ไปมอบให้ใคร

ปกติกู้โม่หานเห็นนางแวบหนึ่งก็เย็นชาใส่ แต่แอบมาเด็ดดอกไม้ให้หนานหว่านเยียนกลับยิ้มแย้มเต็มที่

ลำเอียงจนไม่มีทางใช้คำพูดบรรยายออกมาได้

ปี้หยุนไม่พอใจ กัดฟันพูดเสียงเบาๆ อยู่ข้างหูหยุนอี่ว์โหรว “เหนียงเหนียงท่านดูสิเพคะ คาดมิถึงฮ่องเต้ทรงเก็บดอกไม้ด้วยพระองค์เอง ยอมลดตัวลงมาเช่นนี้ ทำให้คนไม่เข้าใจเสียจริงเพคะ!”

ใครเป็นฮ่องเต้ ใครเป็นฮองเฮากันแน่ ทำไมนางรู้สึกว่าฮ่องเต้พยายามเอาอกเอาใจฮองเฮาจริงๆ