ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 730

รูปร่างสูงใหญ่ของเขาถูกปกคลุมอยู่ภายใต้แสงแดด กลับเผยความเย็นเยือกไร้ที่เปรียบออกมา รอบตัวล้วนมีลักษณะพลังที่ถึงจะไม่โกรธแต่มีความน่าเกรงขามอยู่

เสิ่นอี่ว์ก็ขมวดคิ้วมองหยุนอี่ว์โหรวเหมือนกัน

หยุนอี่ว์โหรวกลับพูดอย่างตกใจ “หรือว่าฮ่องเต้ไม่ทรงทราบหรือเพคะ?”

“เมื่อคืนอี่ว์โหรวให้คนไปถวายอาหารเย็นให้ฮองเฮาเหนียงเหนียง เดิมคิดว่าจะเลี้ยงต้อนรับแก่ฮองเฮาเหนียงเหนียง อาหารพวกนั้นล้วนเป็นของที่เมื่อก่อนฮองเฮาเหนียงเหนียงชอบเสวย ปรากฏว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่เพียงไม่เสวย ยังให้คนส่งกลับมาอย่างไม่แตะต้องสักนิดด้วยเพคะ บอกว่าร่างกายไม่สบาย”

เมื่อคืนนี้ นางกินอาหารยังปกติมาก มีปัญหาตรงไหนกัน

กู้โม่หานขมวดคิ้วแล้ว เพิ่งอยากบอกไม่ให้หยุนอี่ว์โหรวเข้าใกล้หนานหว่านเยียน อย่ารบกวนนาง ก็ได้ยินเสียงหยุนอี่ว์โหรวอีกแล้ว

“ฮ่องเต้เพคะ ฮองเฮาเหนียงเหนียงชอบเสวยของเย็นและสด ตอนนี้อากาศเริ่มร้อนขึ้นมาแล้ว เหนียงเหนียงเสวยของเย็นจะได้สดชื่นขึ้นมาเพคะ”

“อากาศร้อนอบอ้าวนี้ น่าเสียดายหม่อมฉันตั้งครรภ์แล้ว ไม่มีทางกินได้ แม้แต่มองก็มองไม่ได้สักนิด ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันย่อมไปส่งด้วยตนเองแล้วเพคะ”

“กลับไม่คิดว่าร่างกายของฮองเฮาเหนียงเหนียงจะไม่สบาย อี่ว์โหรวไม่มีข้ออ้างไปพบฮองเฮาเหนียงเหนียง และเลี้ยงต้อนรับกับฮองเฮาเหนียงเหนียงแล้วเพคะ”

“แต่ว่าพูดไปก็น่าแปลกนะเพคะ เหตุใดฮองเฮาเหนียงเหนียงถึงแสลงปากขึ้นมากะทันหัน มิใช่เป็นหญิงตั้งครรภ์......”

พูดประโยคนี้จบ หยุนอี่ว์โหรวลูบท้อง แอบสังเกตความเปลี่ยนแปลงการแสดงออกของกู้โม่หานแบบเหมือนกำลังครุ่นคิด ในสายตาแอบเผยแววความชั่วร้ายผ่านไป

เสิ่นอี่ว์มึนงงไปโดยตรง เมื่อสักครู่หยุนอี่ว์โหรวบอกเป็นนัยอย่างชัดเจนว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงนางตั้งครรภ์แล้ว

แต่นี่จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า? ฮองเฮาเหนียงเหนียงออกไปจากวังหลวงสองเดือนแล้ว

สีหน้าของกู้โม่หานกลับอึมครึมฉับพลัน นิ้วมือที่ถือดอกไม้ไว้อย่างระวังพอออกแรงเข้า ก้านดอกของดอกไอริสดอกหนึ่งก็หักแล้ว ร่วงลงบนพื้น

เขามองทางท้องของหยุนอี่ว์โหรว และพลอยนึกถึงท้องน้อยที่กลมโตของหนานหว่านเยียน เหมือนกันโดยแท้ หนำซ้ำหนานหว่านเยียนในตอนนี้ กินมากกว่าเมื่อก่อน และแสลงปากจริงด้วย

หรือว่านางจะ......

เม้มริมฝีปากบางจนเป็นเส้นตรง กู้โม่หานไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น สะบัดแขนเสื้อกดความโกรธไว้แล้วเดินไป

เสิ่นอี่ว์ชายตามองหยุนอี่ว์โหรวแวบหนึ่ง กัดฟันไว้แล้วยังรีบตามกู้โม่หานโดยเร็ว

หยุนอี่ว์โหรวมองภาพเบื้องหลังของกู้โม่หาน โค้งตัวอย่างเสแสร้งแกล้งทำ “ทูลลาฮ่องเต้เพคะ”

ตอนที่เงยหน้าอีกที นางกลับค่อยๆ หัวเราะแล้ว ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของนาง

“กลับไปเถิด” นางเอามือพาดไว้บนแขนของปี้หยุน หมุนตัวออกไปจากอุทยานหลวงแล้ว ก่อนจะออกไป ยังมองพุ่มดอกไอริสที่หายไปแวบหนึ่ง หัวเราะเยาะอย่างดูถูกเหยียดหยามแล้ว

ความรักคือดาบสองคม สามารถทำให้คนอยู่บนสรวงสวรรค์ในชั่วพริบตา และสามารถทำให้คนตกนรกได้ในชั่วพริบตาเช่นกัน

หนานหว่านเยียน รอเก็บศพตนเองเสียเถิด

......

กู้โม่หานมุ่งหน้าไปยังตำหนักหยูซิน ถือดอกไม่ไว้แบบหน้าตาไร้ความรู้สึก ก้าวเท้าฉับไว

เสิ่นอี่ว์กลับสัมผัสได้อย่างง่ายดายว่ากู้โม่หานกำลังกดความโกรธเอาไว้ เขายังอกสั่นขวัญแขวนอยู่บ้างเช่นกัน ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง สีหน้าเคร่งขรึม

แต่เขายังหวังว่า อีกเดี๋ยวฮองเฮาเหนียงเหนียงกับฮ่องเต้พอจะพูดคุยอย่างสงบนิ่งได้

เลี่ยงจะมีความเข้าใจผิดอะไรกัน