ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 731

เมื่อก่อนเขาเคยสงสัยว่านางตั้งครรภ์ ถึงอย่างไรหน้าท้องก็ชัดเจนมากแล้ว ทว่าเมื่อเขาคิดถึงว่าเคยอยากจะมีอะไรกับนางหลายครั้ง และสุดท้ายก็ยั้งเอาไว้ นางจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร

และรู้สึกว่านางมันคนไม่คิดอะไรมาก ถึงปล่อยใจสบายขึ้นหน่อย แต่ตอนนี้ เขาไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว

ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกว้างขวางตั้งตระหง่าน ราวกับเงาใหญ่ยักษ์กักขังหนานหว่านเยียน

เขามองออกแล้วจริงๆ ด้วย!

นางหรี่ดวงตางามด้วยความตกใจ เหงื่อเย็นปกคลุมฝ่ามือนาง

หนานหว่านเยียนกัดฟันหันหน้าหนี สองมือทาบบนหน้าอกของนาง “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ตั้งครรภ์”

นางยอมรับไม่ได้ มิฉะนั้น...เขาจะต้องดันทุรังไม่ปล่อยนางไปแน่

ด้วยความไม่รู้ นางถูปลายนิ้วของตนเองเบาๆ ดูลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด

รายละเอียดพวกนี้ถูกความรู้สึกเฉียบไวของกู้โม่หานจับได้ ทันใดนั้นราวกับชายหนุ่มตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ดวงตาเย็นชาของเขาซ่อนอารมณ์ซับซ้อนปั่นป่วน ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นในหัวใจชั่วครู่ชั่วคราว

มาถึงขนาดนี้แล้ว หนานหว่านเยียนยังจะพูดจาโป้ปดอยู่อีก!

เขาทั้งโปรดปราน และรักใคร่นาง ต่อให้เขาไม่ใช่จักรพรรดิไม่ใช่มกุฎราชกุมารของแว่นแคว้น เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา ก็ไม่อาจยอมรับการทรยศของภรรยาได้!

ความโกรธของเขาปะทุออกมาไม่น้อยไปกว่าคืนเมื่อห้าปีก่อน เพียงแต่ครานี้ความรู้สึกเปลี่ยนไป กลายเป็นคนที่รักนางแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ ทั้งเจ็บปวดทั้งขุ่นเคืองใจ

นิ้วทั้งสิบของเขาแทบจะจมเข้าไปในเนื้อหนานหว่านเยียน ดวงตาแดงฉานน่าสะพรึงกลัวน่าสยดสยอง

กู้โม่หานยิ้มเยาะ ดวงตาดำขลับประกายความเกรี้ยวกราด“ ทุกครั้งที่เจ้าโป้ปดจะหลบสายตา ถูนิ้วมือ”

“หน้าท้องเจ้านูนออกชัดเจน ใส่เสื้อผ้าไม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งหลวมและไม่พอดีตัว ตอนนั้นข้าให้เจ้าเปลี่ยนเป็นชุดเมื่อก่อนของเจ้า เจ้าก็บ่ายเบี่ยงเรื่อยมา นั้นก็เพื่อปกปิดเรื่องที่เจ้ากำลังตั้งครรภ์”

“เจ้าที่เคยชอบกินของดิบๆ เย็นๆ ก็ไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย ทุกครั้งที่ข้าเข้าใกล้ เจ้าก็จะปกป้องท้องตนเองโดยไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่าเจ้าตั้งครรภ์ ยังคิดจะปิดบังข้าไปถึงเมื่อใด!”

เมื่อมองสตรีงดงามตรงหน้า กู้โม่หานก็รู้สึกเพียงความเจ็บปวดรวดร้าวภายในใจ ปลายเท้ามีกลีบดอกไอริสร่วงโรย มีชีวิตชีวา แต่กลับเปลี่ยนเป็นทรุดโทรม

เฉกเช่นเดียวกับคำเยินยอที่น่าขันของเขา ไม่มีค่าให้เอ่ยถึงแม้แต่น้อย

หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานบีบจนเจ็บมาก แต่ความเจ็บปวดยังน้อยกว่าความโกรธในใจ

นางกัดริมฝีปากแดงแน่น ดวงตากระจ่างใสค่อยๆ แดงก่ำ มองใบหน้าที่ค่อยๆ บิดเบี้ยวของกู้โม่หาน พูดอย่างคับแค้นว่า “ใช่! ข้าตั้งครรภ์ แล้วอย่างไรล่ะกู้โม่หาน เจ้ามาหาข้าด้วยท่าทางตูมตามเช่นนี้ เพียงเพื่อถามเรื่องที่ข้าตั้งครรภ์หรือ!”

นางรู้ว่า เรื่องที่ตนเองตั้งครรภ์ อยู่ในวังไม่ช้าก็เร็วย่อมถูกเปิดเผย แต่กลับคิดไม่ถึงว่า กู้โม่หานจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

เดิมทีนางยังนึกว่า กู้โม่หานรู้เรื่องนี้แล้ว อย่างมากคงรู้สึกแย่เพราะนางหลอกลวงเขา จึงกักขังนางไว้แน่นหนายิ่งขึ้น