ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 737

หัวใจของกู้โม่หานราวกับถูกมีดแหลมคมแทงอย่างรุนแรงทันที สีหน้าซีดลงเล็กน้อย

เขาเหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง ทำท่าอึกๆ อักๆ สุดท้ายก็พูดเพียงว่า “พักผ่อนให้ดี”

พูดจบ เขาก็หันกายออกไป ปิดประตูตำหนักอย่างแผ่วเบา

เมื่อกู้โม่หานออกประตูตำหนักไปแล้ว ดวงตาอ่อนโยนดุจปุยฝ้ายต่อหน้าหนานหว่านเยียนเมื่อครู่ พลันเปลี่ยนเป็นมืดมนน่าสะพรึงกลัวทันที

สีหน้าเขามืดครึ้ม เจอคนมากมายยืนอยู่นอกตำหนัก

นอกจากอวี๋เฟิง เสิ่นอี่ว์และหมอหลวงหลิว ยังมีพี่น้องเซียงอวี้ที่รีบมาหลังจากได้ยินข่าว

เมื่อพี่น้องเซียงอวี้ได้ยินว่าหนานหว่านเยียนล้มป่วย ก็ปิดบังเกี๊ยวน้อย หาข้ออ้างมาที่ตำหนัก เมื่อเห็นสีหน้าของกู้โม่หานน่าเกลียดเช่นนั้น หัวใจก็เต้นแรง

ไม่มีใครเอ่ยปาก ต่างรอกู้โม่หานออกคำสั่ง

กู้โม่หานชำเลืองมองเซียงอวี้ทั้งสอง พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ฮองเฮาไม่สบาย พวกเจ้าดูแลฮองเฮาให้ดี ต้มยาตามใบสั่งยาของหมอหลวงหลิวทุกวัน สถานการณ์ร้ายแรงมิแล้วอาจชักช้า หากดูแลไม่ทั่วถึง ข้าจะให้พวกเจ้ารับผิดชอบ!”

เซียงอวี้กับเซียงเหลียนไม่กล้าเมินเฉย รีบโค้งกายขานรับทันที “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

พูดจบ สองคนพี่น้องก็เปิดประตูตำหนักอย่างระมัดระวัง เข้าไปดูแลหนานหว่านเยียน

ส่วนเสิ่นอี่ว์มองกู้โม่หานอย่างตึงเครียด ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรกันแน่

หมอหลวงหลิวเพิ่งจะส่งสายตาให้เขา ฝ่าบาทรู้เรื่องฮองเฮาเหนียงเหนียงตั้งครรภ์แล้ว ไม่พอพระทัยยิ่ง

หรือว่า... เหนียงเหนียงสวมหมวกเขียว1ให้ฝ่าบาทจริงๆ

ด้วยนิสัยของเหนียงเหนียง ไม่น่าจะเป็นไปได้กระมัง

แต่เขากลับไม่ได้พูดมาก เพียงรอด้วยความนอบน้อม สังเกตทุกย่างก้าวของกู้โม่หาน

กู้โม่หานส่งสายตาเย็นชาใส่หมอหลวงหลิว “ฮองเฮาตั้งครรภ์นานเท่าไรแล้ว”

คำนวณเวลาแล้ว ก็น่าจะสามเดือน

หมอหลวงหลิวไม่กล้าปิดบัง รีบตอบด้วยความนอบน้อมว่า “ทูลฝ่าบาท ฮองเฮาเหนียงเหนียงตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หนานหว่านเยียนตั้งครรภ์มาสามเดือน? !

เมื่อได้ยิน อวี๋เฟิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจมาก

สีหน้าของเสิ่นอี่ว์เปลี่ยนไปทันที ขมวดคิ้วแน่น

คาดไม่ถึงว่า ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะตั้งครรภ์มาสามเดือนแล้ว นั้นมันก่อนที่ฝ่าบาทจะขึ้นครองบัลลังก์

หากว่ากันตามนี้ ชัดเจนว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงจงใจจะพาครรภ์มังกรที่อยู่ในท้องหลบหนีน่ะสิ!

เหนียงเหนียงช่างกินดีหมีหัวใจเสือ ถึงได้กล้าปิดบังอย่างโอ่อ่าเช่นนี้ ตอนนี้ฝ่าบาทเขา...ต้องพิโรธหนักมิใช่หรือ

คิดเสร็จ เสิ่นอี่ว์ก็เหลือบมองกู้โม่หานอย่างระมัดระวัง อดกระดกลูกกระเดือกไม่ได้

แต่ไม่มีความว้าวุ่นบนใบหน้ากู้โม่หานสักเท่าไร

กลับกัน ดวงตาของเขามืดมนและเศร้าหมองเล็กน้อย ราวกับนึกถึงอะไรบางอย่าง นิ้วขาวซีดกำแน่นครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย