ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 74

กู้โม่หานจับลูกเตะขนไก่ไว้ด้วยนิ้วมือที่เรียวยาว จากนั้นก็โยนให้ซาลาเปา แล้วพูดว่า “ลองดู”

ซาลาเปารีบเอื้อมมือไปรับมัน แต่เกี๊ยวน้อยรับไปก่อน “เย้ ข้ารับได้แล้ว!”

กู้โม่หานมองไปที่เด็กสาวทั้งสองคน ในใจรู้สึกอบอุ่นและเอ็นดูอย่างยากจะบรรยาย

ซาลาเปาเองก็ร้อนใจ กัดฟันแน่นอย่างไม่เต็มใจ “พี่สาว มาเล่นกันอีกครั้ง!”

เกี๊ยวน้อยเตะอย่างคล่องแคล่ว และส่งลูกเตะขนไก่ไปทางซาลาเปา

ซาลาเปาไม่ค่อยเก่งด้านนี้ การเคลื่อนไหวของนางจึงค่อนข้างติดขัดและไม่ถนัด

ไม่ทันได้ระวัง ลูกเตะขนไก่จึงถูกเตะออกไป และตกลงบนกิ่งไม้

พอเห็นเช่นนี้ ซาลาเปาจึงรู้สึกผิดและกล่าวโทษออกมา นางบิดแขนเสื้อไปมา และก้มหน้าลง “ข้าขอโทษ ข้าเตะไปติดบนต้นไม้แล้ว”

กู้โม่หานกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้โดยไม่ลังเล เขายืนบนกิ่งไม้ใหญ่ แล้วยกยิ้มให้สองพี่น้องด้านล่าง “ถ้าเจ้าพูดน่าฟังออกมาให้ข้าพอใจ ข้าจะช่วยเก็บลูกเตะขนไก่ให้”

ใช้คำเรียกตนเองอย่างเป็นกันเองอีกแล้ว……

เสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้ตกตะลึง

ท่านอ๋องดูเหมือนพ่อของเด็กทั้งสองมากขึ้นเรื่อยๆ เขาสนุกกับการเล่นกับเด็กสาวทั้งสอง และทำตัวเหมือนเด็ก

นี่มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!

พี่น้องทั้งสองเห็นว่ากู้โม่หานตัวเบาราวนกนางแอ่น สามารถปีนขึ้นต้นไม้ได้แค่การกระโดดเพียงครั้งเดียว ท่าทางมั่นคง ดวงตาของพวกนางก็เป็นประกาย

คนใจร้ายคนนี้มีวิชาการต่อสู้ที่ดีมาก!

มันทำให้พวกนางรู้สึกเคารพนับถือจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ท่านลุง ท่านลุง สอนวิชาการต่อสู้ให้พวกเราได้ไหม” เกี๊ยวน้อยพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

พอได้ยินเช่นนี้ กู้โม่หานก็เลิกคิ้วขึ้น “พวกเจ้าอยากเรียนวิชาการต่อสู้ไปเพื่ออะไร”

ซาลาเปายกมือขึ้นมา “ท่านแม่บอกไว้! ตอนนี้ข้ากับพี่สาวไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ แต่ถ้าพวกเราเรียนวิชาการต่อสู้ พวกเราก็สามารถแก้...ปกป้องตัวเองได้!”

หลังจากพูดจบ ซาลาเปาก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่า เกือบจะหลุดปากพูดออกไปแล้ว!

สองพี่น้องจ้องมองอย่างกระตือรือร้น สีหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความคาดหวังและขอร้อง

กู้โม่หานหยิบลูกเตะขนไก่ขึ้นมา แล้วกระโดดลงมาจากต้นไม้ ก่อนจะยิ้มให้เด็กน้อยทั้งสอง “ตกลง ข้าจะสอนวิชาการต่อสู้ให้!”

แม้ว่าเด็กน้อยสองคนนี้จะแกล้งเขาเมื่อเช้า แต่กู้โม่หานก็โกรธไม่ลง พวกนางอยากได้อะไร เขาก็หาให้ได้

เกี๊ยวน้อยดีใจมาก และส่งเสียงร้องอย่างดีใจ “เย้! ได้เรียนวิชาการต่อสู้แล้ว! ขอบคุณท่านลุง!”

เสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้มองไปทางทั้งสามคนตรงหน้าที่ดูเข้ากันมาก ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของเขาหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าคิ้วและดวงตาของเด็กน้อยทั้งสองนั้นคล้ายกับกู้โม่หานมาก

เสิ่นอี่ว์พูดพึมพำ “เซียงอวี้ เจ้าเคยรู้สึกไหมว่าคิ้วและดวงตาของคุณหนูทั้งสองเหมือนท่านอ๋องมาก”

เสียงพูดไม่เบาและไม่ดังเกินไป แต่มันก็เข้าหูสองพี่น้องและกู้โม่หาน

“ไม่เหมือนสักหน่อย!” สองพี่น้องเถียงกลับอย่างรวดเร็ว สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันที “พวกเราเหมือนท่านแม่ของพวกเราเท่านั้น!”

พวกนางไม่อยากให้คนใจร้ายคนนี้รู้ชาติกำเนิดของพวกนาง! จึงตะโกนออกมา!