ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 742

“แต่โชคดีที่ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว พี่เลี่ย เจ้าก็จะไม่ต้องกังวลมาก ดื่มน้ำและพักผ่อน”

นางวางกับดักให้หนานหว่านเยียนด้วยตนเอง เดิมทีนางคิดว่ากู้โม่หานจะโกรธและทำร้ายหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง แต่ไม่คาดคิดว่าเขาไม่ได้โกรธหนานหว่านเยียนอย่างที่คาดไว้ แต่เขากลับรักหนานหว่านเยียนเป็นพิเศษต่างหาก

หยางเลี่ยจึงเข้าไปหานาง ระหว่างคำพูดเพียงไม่กี่คำ นางแทบจะโกรธจนเป็นลมไป

แต่เวลาสั้นเกินไป นางเข้าใจเพียงว่า กู้โม่หานจะไม่ทำร้ายเด็กในท้องของหนานหว่านเยียน แต่กู้โม่หานจะมาหาเรื่องให้นางและฆ่า 'เด็กชู้' ในท้องของนาง!

นั่นเป็นเหตุผลที่นางมีเวลาจัดการกับความโกรธของกู้โม่หาน! มิฉะนั้น วันนี้พฤติกรรมของนางจะต้องเต็มไปด้วยช่องโหว่ และนางไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้ นับประสาอะไรกับการปิดบังกู้โม่หาน

เขาแค่ซื่อสัตย์ กตัญญู และมีความรับผิดชอบมากเท่านั้น ดังนั้นเขาจะไม่ทำร้ายผู้หญิงและเด็กง่ายๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีสมองและไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอะไรผิดปกติ

อันที่จริง วันนี้นางไม่ได้กลบเกลื่อนคำโกหกได้ดีนัก ก็แค่เนื่องจากความวิกลจริตของกู้โม่หานที่ตอนนั้นโดนยา และยืนยันแค่นั้น เมื่อมีอีกหนึ่งคนที่นินทาเรื่องในเทศกาลปีใหม่ สถานการณ์ของนางจะแย่อย่างคาดคิดไม่ถึง!

เมื่อเห็นหยุนอี่ว์โหรวดูสงบเสงี่ยมและน่ารื่นรมย์ หยางเลี่ยรู้สึกมีความสุขมากในใจ

เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มให้หมด เช็ดปากอย่างหยาบคายอยู่บ้าง จากนั้นมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างหลงใหล ยื่นมือออกไปทัดผมข้างหูของนางให้เรียบ "อี่ว์โหรว วันนี้อันตรายจริงๆ"

"โชคดีที่วันนี้ข้าเข้าเวร ในระหว่างการตรวจสอบ เห็นอวี๋เฟิงรีบนำหมอหลวงหลิวไปที่ตำหนักหยูซินโดยบอกว่าฮองเฮาไม่สบาย"

"ในตอนนั้น ข้าก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮ่องเต้และฮองเฮา แต่ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นข้าจึงมาแจ้งเจ้าทันที เพื่อจะได้มีเวลาเผื่อไว้ "

หยุนอี่ว์โหรวระงับความขุ่นเคืองและความเยือกเย็นในใจ และตบมือของ หยางเลี่ย ออกไปโดยไม่ได้ให้เขาสังเกตออก ยิ้มเหมือนดอกไม้ "ขอบเจ้าพี่เลี่ย ไม่เช่นนั้น โหรวเอ๋อร์จะต้องรอดไม่ได้ด้วยแล้ว"

“แค่ว่าข้าไม่คาดคิดจริงๆ ว่าฮ่องเต้จะตระหนักว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ของเขา”

"คือพวกข้าโกหกฮ่องเต้ และฮ่องเต้ก็ไว้ใจพวกข้ามาก..." หยางเลี่ยดูรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อเขามองไปที่ท้องของหยุนอี่ว์โหรว ความเมตตาในดวงตาของเขาเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถเสแสร้งได้

เขาอยากที่จะสัมผัสท้องของหยุนอี่ว์โหรว แต่หยุนอี่ว์โหรวหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาด หยางเลี่ยดึงมือกลับมาอย่างลำบากใจ แต่ดวงตาของเขาเศร้าเล็กน้อย

เขาหลุบตาลงและเม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้ “อี่ว์โหรว ข้าเป็นห่วงเจ้าและลูกของพวกข้ามาก ไม่ง่ายเลยที่จะเก็บเป็นความลับ”

หยางเลี่ยมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างเสียใจ  ความรักที่ลึกซึ้งในดวงตาของเขานั้นเกินกว่าจะบรรยายได้ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวความตาย