ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 745

ในเวลานั้น หนานหว่านเยียนที่เสิ่นอี่ว์ห่วงใยถึง กำลังนอนอยู่ในห้องนอนที่ตำหนักหยูซิน

นางสวมชุดสีแดง แต่ใบหน้าของนางซีดอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่มีแฝงเลือดเลย

หลังจากพักผ่อนอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง โดยไม่มีการขัดจังหวะของกู้โม่หาน หนานหว่านเยียนก็ได้ฟื้นตัวขึ้น

เมื่อกี้นางรีบร้อนและโกรธ กู้โม่หาน มากจนนางไม่ได้สนใจสภาพร่างกายของนางได้เลย

ไม่คุ้มที่จะทำให้ตัวเองและลูก ๆ เสียประโยชน์เพราะคนเลว!

แต่สิ่งที่ทำให้นางยิ่งโกรธแค้นก็คือคนที่คอยยุยงเขาอยู่เบื้องหลัง

เซียงเหลียน กำลังรออยู่นอกห้องโถงในขณะนี้ และเซียงอวี้ก็เฝ้ารออยู่ข้างๆ หนานหว่านเยียน

นางเพิ่งนำชามยาสงบครรภ์มา และเห็นใบหน้าซีดของหนานหว่านเยียน รู้สึกไม่สบายใจและเป็นกังวล และมีความรู้สึกสำนึกผิดอยู่เยอะเหมือนกัน

นางเป่ายาอย่างระมัดระวัง "เหนียงเหนียง ตอนนี้ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า"

“หมอหลวงหลิวบอกว่าท่านต้องการพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ ต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อให้ฟื้นตัว นี่คือยาสงบครรภ์ เจ้าควรดื่มมันโดยเร็ว”

หนานหว่านเยียนฝืนยิ้ม และรับชามยาจากเซียงอวี้ "ข้าดีขึ้นมาก ขอบใจ"

เมื่อมองไปที่หนานหว่านเยียนที่อ่อนโยนและอ่อนแอมาก ดวงตาของเซียงอวี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางหันหน้าหนีและไม่ได้มองหน้าของหนานหว่านเยียน นางแอบเช็ดน้ำตาด้วย "เป็นความผิดของบ่าวทั้งหมด เป็นความผิดของบ่าวด้วยจริง ๆ "

หนานหว่านเยียนจิบยาขมและมองไปที่เซียงอวี้ที่ร้องไห้อย่างประหลาดใจ "ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงพูดแบบนี้ล่ะ"

เซียงอวี้สะอื้นสองครั้ง “เหนียงเหนียงตั้งครรภ์มานานแล้ว แต่บ่าวกลับไม่รู้ตัวเลย”

“หากบ่าวถึงรู้ได้ ก็จะไม่ให้ท่านลำบากแบบนี้ เมื่อฮ่องเต้ขึ้นมา บ่าวก็ไม่ควรออกไปไหน และควรอยู่เคียงข้างท่านด้วย”

ปรากฏว่าความรู้สึกของนางถูกต้องมาตลอด ตอนนั้น ฮองเฮาก็คือตั้งครรภ์แล้วจริงๆ

อันที่จริง ถ้าคำนวณแบบนี้ ก็คือเมื่อสามเดือนก่อน คือในช่วงตรุษจีน ฮองเฮาก็น่าจะตั้งครรภ์แล้วด้วยจริง ๆ

นางเจ็บใจแทบตายและยิ่งเสียใจแทนหนานหว่านเยียน ฮ่องเต้ปล่อยให้คนสองคนรับใช้เขาในคืนนั้นจริงๆ หรือ?

ผู้ชายทำแบบนี้ได้อย่างไร!

ถ้ารักใครจริงจะยอมรับได้อย่างไรว่าสามีกับผู้หญิงสองคนพร้อมกันทำ...

หากเป็นอวี๋เฟิง นางคงจะไม่ชอบอวี๋เฟิงอีกต่อไปแล้ว!

หนานหว่านเยียนตกตะลึงไปชั่วขณะ มองไปที่เซียงอวี้ที่ร้องไห้อยู่ แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก นางก้มลงและดื่มยาด้วยท่าทางปกติ

เมื่อเห็นว่าหนานหว่านเยียนไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เซียงอวี้ก็กัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า "บ่าวพูดมากเกินไป เหนียงเหนียงต้องไม่โกรธด้วย การทำร้ายเด็กเป็นเรื่องรอง ร่างกายของท่านมีค่าที่สุดของบ่าว"

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ต่อหน้านางซึ่งปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ นางรู้สึกซับซ้อนอย่างสุดจะพรรณนา

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แต่มีอีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากให้เจ้าตรวจสอบให้ข้า”

เมื่อได้ยินแบบนี้เซียงอวี้กลายเป็นแบบจริงจังทันที "เหนียงเหนียง โปรดบอกบ่าวมา! แม้ว่าเจ้าจะต้องลุยไฟกับน้ำ บ่าวก็จะทำเพื่อท่าน!"

“ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยหาว่าวันนี้ใครบอกฮ่องเต้ว่าข้าท้อง”

เซียงอวี้เข้าใจทันทีและพูดอย่างโกรธ: "เรื่องนี้บ่าวจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน! เหนียงเหนียง ไม่ต้องกังวล บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้..."

ก่อนที่คำพูดจะจบลง เสียงใจเย็น ๆ ก็ดังมาจากทางเข้าห้องโถง "ไม่จำเป็นแล้ว พบแล้ว"