ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 746

เซียงอวี้ผู้ฟังเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนกับหนานหว่านเยียน รู้สึกโกรธมาก

นางกระทืบเท้าอย่างเคียดแค้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ ปนกับความไม่พอใจอยู่อีกมากมาย

“ฝ่าบาท ไอ้หยุนอี่ว์โหรวแย่มากเกินไป!”

“บ่าวคิดว่าหลังจากที่ท่านกลับมา นางจะสงบลงและตระหนักถึงฐานะของตนเอง ไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะใช้วิธีการที่ร้ายกาจและน่ารังเกียจลับหลัง จงใจสร้างความขัดแย้งระหว่างท่านกับฮ่องเต้!”

“เมื่อก่อนนางก็เหมือนกัน นางไม่ที่จะยับยั้งตัวเองต่อหน้าท่าน นางพยายามทำร้ายท่านครั้งแล้วครั้งเล่า เหนียงเหนียง ครั้งนี้ต้องให้หยุนอี่ว์โหรวได้รับความทุกข์ทรมาน!”

เฟิงยางมีความเคารพอย่างสูง มีเจตนาฆ่าฟันในสายตาของนาง "บ่าวจะรับฟังคำสั่งของคุณหนู"

หากองค์หญิงต้องการให้นางลอบสังหารหยุนอี่ว์โหรว นางก็สามารถออกไปได้ทันที

การสังหารพระชายา อย่างมากก็คือตาย และการสละชีวิตของตนเพื่อองค์หญิงนั้นก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว!

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะตอบกลับ ประตูของตำหนักหยูซินก็ถูกเซียงเหลียนผลักเปิดออกในทันใด

เซียงเหลียนมองทั้งสามคนในห้องโถงที่มีสีหน้าต่างกันอย่างสงสัย จากนั้นโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ฮองเฮาเหนียงเหนียง เสิ่นอี่ว์ องครักษ์เสิ่น โปรดขอพบท่าน"

เสิ่นอี่ว์มาแล้วหรือ?!

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมองที่ทางเข้าห้องโถง อาจคาดเดาได้ว่าจุดประสงค์ของการมาถึงของเสิ่นอี่ว์

"ให้เขาเข้ามา"เถอะ

"รับทราบ" เซียงเหลียนหันไปด้านข้าง นำเสิ่นอี่ว์เข้าไปในตำหนักหยูซินและปิดประตูห้องด้วย

จำนวนคนในห้องโถงเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน

เสิ่นอี่ว์มองไปที่ผู้หญิงทั้งสี่คนในห้องโถง จากนั้นมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวและสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยดีของหนานหว่านเยียน และรู้สึกสำนึกผิดอย่างมาก

เขาเดินไปที่เตียงของหนานหว่านเยียน และคุกเข่าอย่างหนักไปทางหนานหว่านเยียน "ข้าน้อยมีความผิด จึงมาที่นี่เพื่อสารภาพความผิดต่อฮองเฮา!"

เสิ่นอี่ว์กัดฟันและโค้งให้หนานหว่านเยียนอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

"เมื่อไม่กี่วันก่อน ในเวลานั้นข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านคือแม่งนาง 'ไป๋จื่อ' จึงมีความกังวลอื่น ๆ อยู่ในใจ ดังนั้นข้าน้อยจึงปฏิเสธคำขอของท่าน และไม่สามารถเปิดโปงความโทษของหยุนอี่ว์โหรวได้ทันเวลา "

“แต่ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว ข้าน้อยจึงจะไม่ลังเลอีกต่อไป ยิ่งกว่านั้น การกระทำล่าสุดของหยุนอี่ว์โหรวก็ได้ทำร้ายท่านและฮ่องเต้ในระดับสูงสุด ข้าน้อยเสียใจเกินไป โปรดลงโทษข้าอย่างหนัก”

หนานหว่านเยียนเอื้อมมือออกไปเพื่อส่งสัญญาณให้เสิ่นอี่ว์ลุกขึ้น น้ำเสียงของนางอ่อนแอและแหบแห้ง "ลุกขึ้น ข้าไม่เคยโทษเจ้าสำหรับเรื่องนี้"

“ย้อนกลับไปตอนที่ข้าแสร้งทำเป็นไป๋จื่อ ก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่า จะให้เจ้าทำอะไรให้ข้าได้ง่ายๆ หรอก และข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องมีแผนของเจ้าเอง”

เสิ่นอี่ว์ยืนขึ้นครู่หนึ่ง อารมณ์และความอึดอัดในดวงตาของเขาเพิ่มขึ้นไปอีก “ขอบคุณฮองเฮาเหนียงเหนียง”

เขารู้ว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงอ่อนโยนและใจดีต่อผู้อื่นเสมอ และด้วยเหตุนี้ ความขัดแย้งระหว่างฮองเฮาและฮ่องเต้ในวันนี้จึงทำให้เขาโทษตัวเองความผิดพลาดในอดีต

เสิ่นอี่ว์หยิบจดหมายออกมาจากอกของเขา และส่งจดหมายให้หนานหว่านเยียนด้วยใบหน้าที่จริงใจและมั่นคง