ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 748

มีเพียงเสียงตบหน้าที่ดังชัดเจนทั่วทั้งห้องโถง ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยเลือดคั่งและบวมทันที นางถูกตบจนหัวหมุน นางล้มลงอย่างไร้เรี่ยวแรงและนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง

แก้มทั้งสองข้างทั้งร้อนและเจ็บปวด แดงและบวม ส่วนหยุนอี่ว์โหรวก็วิงเวียน และก็ไม่ฟื้นสติขึ้นมาด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นว่า หยุนอี่ว์โหรวถูกหนานหว่านเยียนตบหน้าอย่างไร้เหตุผล ปี้หยุนก็ตะโกนด้วยความโกรธด้วยดวงตาสีแดงทันที "ฮองเฮาเหนียงเหนียง! ท่านจะมาปฏิบัติต่อเหนียงเหนียงของพวกข้าเช่นนี้ได้อย่างไร? ฮ่องเต้จะไม่ปล่อยท่านไป—"

ก่อนที่นางจะพูดจบ ก่อนที่นางจะมีเวลาปกป้องหยุนอี่ว์โหรว เฟิงยางก็เตะนางที่หน้าอกโดยตรงลงกับพื้น และบดขยี้นางอย่างแรง ทำให้ปี้หยุนเจ็บปวดจนกรีดร้องไม่หยุด

“คุณหนูทำเรื่องของนางอยู่ สุนัขอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขัดจังหวะ” เฟิงยางมองลงไปที่ปี้หยุน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าเหมือนผี ปี้หยุนไม่กล้าพูดอะไรทันที ขี้ขลาดและน้อยใจ

เฟิงยางคว้าคอเสื้อของปี้หยุน แล้วเหวี่ยงนางไปด้านข้าง จากนั้นตบหน้านางหลายครั้งถึงจะเลิก และมองไปที่ปี้หยุนที่เกือบจะตายไปแล้วด้วยสายตาเย็นชา

หนานหว่านเยียนถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก คงต้องตีใครสักคนด้วยตนเอง ถึงจะมีความรู้สึกถึงความสำเร็จได้ นางหันข้อมือของนาง มองลงไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างเย็นชา ริมฝีปากสีแดงของนางแยกออก "หยุนอี่ว์โหรว แบบนี้รู้สึกอย่างไร?"

หยุนอี่ว์โหรวปิดใบหน้าที่เจ็บปวดของนาง ดวงตาสีแดงของนางกำลังจะเอ่อล้นไปด้วยเลือด นางถูกหนานหว่านเยียนตบหน้าจนรู้สึกวิงเวียน และต้องใช้เวลาสักพักหนึ่งกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้

นางกัดริมฝีปากแน่น ต่อต้านความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจ และจ้องมองที่หนานหว่านเยียนอย่างโกรธและอับอาย น้ำเสียงของนางไม่เต็มใจอย่างยิ่ง "ฮองเฮา! แม้ว่าเจ้าจะเป็นฮองเฮาแล้วอะไรกัน เจ้าจะอาศัยอำนาจมารังแกผู้อื่นแบบนี้ไม่ได้ด้วยไม่ใช่หรือ?!"

หนานหว่านเยียนบ้าแล้วจริง! เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ยังอยากที่จะฆ่านางให้ตายด้วยหรือ?!

ต้องรู้อยู่ก่อน ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะเป็นฮองเฮา นางก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะฆ่าตัวเองให้ตาย!

แต่หนานหว่านเยียนกลับเยาะเย้ยด้วยอย่างเย็นชา และความเป็นปรปักษ์อย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนบนใบหน้าที่สวยงามของนาง "หยุนอี่ว์โหรว วันนี้ข้าก็มาอาศัยอำนาจรังแกเจ้าแบบนี้จริง ๆ ทำไม เจ้ามีความคิดเห็นอะไรหรือ?"

นางยื่นมือออกไปและบีบกรามของหยุนอี่ว์โหรวแน่น ราวกับว่านางอยากฝังเล็บของนางเข้าไปในเนื้อของหยุนอี่ว์โหรว ส่วนมืออีกข้างหนึ่ง ตบผิวที่แดงและบวมของหยุนอี่ว์โหรวครั้งแล้วครั้งเล่า

“กล้าพูดไหมว่าเจ้าไม่เคยอาศัยอำนาจรังแกคนอื่นด้วย”

หยุนอี่ว์โหรวเจ็บปวดมากจนมุมริมฝีปากของนางก็มีเลือดออก เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกหูอื้อ นางจ้องไปที่หนานหว่านเยียนอย่างโกรธ "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร!"

นางก็แค่เปิดเผยความจริงที่ว่าหนานหว่านเยียนกำลังตั้งครรภ์ หนานหว่านเยียนทำแบบนี้กับนางได้อย่างไร นอกจากนี้ หนานหว่านเยียนก็กำลังตั้งครรภ์แล้วไม่ใช่หรือ?!

พอพูดจบ หนานหว่านเยียนก็โกรธเกรี้ยวจนหัวเราะขึ้นมา

นางกระแทกหน้าของหยุนอี่ว์โหรวอย่างขยะแขยง หยิบผ้าเช็ดหน้าและเช็ดปลายนิ้วของนาง จากนั้นโยนผ้าเช็ดหน้าลงที่พื้นอย่างไม่ตั้งใจ "ในเมื่อเจ้าจำไม่ได้ งั้นข้าจะช่วยให้เจ้านึกออกให้ได้ด้วย"

"ในอดีต ใครก็ตามที่เจ้ายืมเพื่อแสร้งทำเป็นเสือและเปลี่ยนแทนบุญคุณของใครอย่างไร ให้เจ้ามีฐานะดีต่อหน้า กู้โม่หาน และทำสิ่งที่น่ารังเกียจทุกประการ ข้าช่วยให้เจ้าจำได้อย่างชัดเจน แต่เดิมที ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเจ้า เพราะเจ้าไม่คู่ควรกับการจัดการของข้าเอง

"แต่หยุนอี่ว์โหรว ในทั้งตลอดชีวิตข้าเกลียดคนอื่นที่ทำร้ายลูกของข้ามากที่สุด ตอนนี้เจ้าก้าวล้ำเส้นขั้นต่ำสุดของข้าแล้ว วันนี้ข้าจับเจ้ามา ก็ไม่อยากที่จะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตที่จะออกไปได้"

สีหน้าของทุกคนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นว่าสีหน้าของหยุนอี่ว์โหรว เปลี่ยนเป็นสีซีดลงเล็กน้อย และยิ่งทำให้ไม่เข้าใจและงวยงงด้วยแล้ว

แต่นางแน่ใจว่า หนานหว่านเยียนนั้นแค่อยู่ในภาวะขาดความอดทนและโยนความโกรธแค้นทั้งหมดใส่นาง นางทำจัดการเรื่องทั้งหมดอย่างหมดจด หนานหว่านเยียนไม่มีทางที่จะรู้เรื่องที่นางจับท้อชนแกะด้วย!

นอกจากนี้ หนานหว่านเยียนจะมีอำนาจที่จะตัดสินชีวิตและความตายของนางได้อย่างง่ายดายอย่างไร นางก็ไม่ใช่ฮ่องเต้!

หยุนอี่ว์โหรวขมวดคิ้วและเย้ยหยัน

“ข้าทำอะไร เรื่องอะไรที่ขยะแขยงด้วย เจ้ามีหลักฐานด้วยหรือ”