ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 749

กู้โม่หานสวมเสื้อคลุมสีดำตระหง่าน และสีหน้าบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นดูไม่ดี

เมื่อเร็วๆ นี้ เซียงเหลียนรีบมาเชิญเขา ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเพราะหนานหว่านเยียนอยากที่จะคุยกับเขา แต่ไม่ได้คาดคิดว่า ในตำหนักหยูซินกลับเป็นแบบนี้

ดวงตานกหงส์ที่ยาวแคบของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และเขามองเพียงที่หนานหว่านเยียน ใบหน้าของนางยังคงซีดมาก เขารู้สึกสมเพชในใจและพูดเบา ๆ ว่า "หว่านเยียน เป็นอะไรไปหรือ?"

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะส่งเสียง หยุนอี่ว์โหรวกับปี้หยุนเห็นกู้โม่หานมาแล้ว และคุณหนูและคนรับใช้ทั้งสองก็สงบลงทันที

ใบหน้าทั้งหมดของปี้หยุนถูกเฟิงยางตีจนเหมือนหัวหมู นางคลานไปหากู้โม่หาน และร้องว่า "ฝ่าบาท! โปรดช่วยเหนียงเหนียงเถอะ!"

“เมื่อครู่นี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงส่งคนไปเชิญ บ่าวกับเหนียงเหนียงก็มาแล้ว แต่กลับว่าเพิ่งเข้าห้องมา ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ตบเหนียงเหนียงหลายสิบครั้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังตบบ่าวด้วยซ้ำ!”

“บ่าวถูกเฆี่ยนตีก็ไม่เป็นไร แต่เหนียงเหนียงยังท้องอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไรดี!”

ฮ่องเต้มาแล้ว หนานหว่านเยียนหยิ่งยโสมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะเพิกเฉยต่อหน้าของฮ่องเต้ ไม่ใช่หรือ?

หยุนอี่ว์โหรวยังไม่ได้พูด แต่ร้องไห้ด้วยเสียงต่ำ และจงใจเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นอาการบาดเจ็บบนใบหน้าของนาง

หนานหว่านเยียนยังไม่ได้เปิดปาก แต่ดวงตาของกู้โม่หานนั้นเย็นชามาก และน้ำเสียงของเขาก็ดูฟังเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

"หุบปาก! ฮองเฮาทำทุกอย่าง ก็มีเหตุผลของนางเอง!"

ปี้หยุนตกใจ นางไม่ได้คาดคิดว่าหยุนอี่ว์โหรวได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ใบหน้าของนางเกือบจะเหมือนหัวหมู ฮ่องเต้กลับเหมือนมองไม่เห็นและเข้าข้างฮองเฮาด้วย?!

นางรีบชำเลืองมองที่หยุนอี่ว์โหรว หยุนอี่ว์โหรวเม้มริมฝีปากของนางอย่างไม่เต็มใจเหมือนกัน แต่นางไม่พูด แค่ก้มลงและประสานนิ้วของนางไว้กับพื้น

จากมุมมองของเซียงอวี้และคนอื่นๆ พวกเขาดูมีความสุขและอ้าปากเงยหน้าขึ้น!

ฮ่องเต้ปกป้องฮองเฮาจริงๆ แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก!

และหลังจากวันนี้ไป ฮ่องเต้คงจะหวงแหนและรักฮองเฮามากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม หนานหว่านเยียน มองไปที่กู้โม่หานอย่างไม่แยแส

แม้ว่านางไม่อยากเห็นหน้ากู้โม่หานอีกต่อไป แต่สถานการณ์ตอนนี้ต่างออกไป นางต้องเปิดเผยหน้ากากของ หยุนอี่ว์โหรวต่อหน้ากู้โม่หานด้วยมือของนางเอง

"กู้โม่หาน เนื่องจากตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่ งั้นพวกข้าก็มาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาดีกว่า"

รูม่านตาของกู้โม่หานแน่นขึ้นทันใด และเขาก็บีบนิ้วสีซีดของเขา "ว่ามาก็ได้"