ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 752

หยุนอี่ว์โหรวถูกกักบริเวณไว้แล้วอย่างชัดเจน  นางกลับสามารถติดต่อส่งข่าวสารข้อมูลลับด้วยวิธีการเช่นใด?

เฟิงยางเห็นสถานการณ์แล้ว  จึงก้าวไปข้างหน้ารวบคอเสื้อของหยุนอี่ว์โหรวขึ้นมา  พูดด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียมและเย็นชาอย่างยิ่งว่า  “พูดมา!”

ดวงตาสวยงามเรียวยาวของกู้โม่หานทะมึนเย็นเยียบและไร้ความปรานี  ประกายดุร้ายน่าสะพรึงกลัววูบวาบขึ้น  ประดุจหนึ่งใบมีดอันคมกริบ  ที่ค่อยๆ กรีดเนื้อหนังของหยุนอี่ว์โหรวทีละน้อย

เรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว  หยุนอี่ว์โหรวก็ไม่มีสิ่งใดน่าปิดบังแล้วเช่นกัน  นางมองดูไปทางกู้โม่หาน  แววตาเปล่งประกายแดงก่ำระยิบระยับ  คล้ายดั่งได้รับความคับแค้นใจแล้วก็ปาน

“ถูกต้อง  เรื่องที่ใส่ร้ายว่าองค์หญิงทั้งสองว่าเป็นเผ่าพันธุ์สำส่อน  กระหม่อมเคยเข้าร่วมมาก่อน”

“หม่อมฉันมิอาจทนเห็นฮ่องเต้ท่านมักคลุกคลีอยู่แต่กับฮองเฮาและองค์หญิงทั้งสองตลอดทั้งวัน  หม่อมฉันรู้สึกอิจฉา!  ท่านทราบอยู่อย่างชัดเจนแล้วว่าหม่อมฉันรักท่าน  แต่เวลาใดบ้างที่ท่านไม่เพียงแต่เพิกเฉยเย็นชากับหม่อมฉันเท่านั้น  อีกทั้งยังกักบริเวณหม่อมฉันเอาไว้ภายในลานเรือน”

“ความเคียดแค้นเกลียดชังที่หม่อมฉันมีต่อฮองเฮา  ก็ได้แต่สั่งสมเพิ่มพูนมากขึ้นมาจากทีละเล็กทีละน้อย!  ดังนั้น ดังนั้นหม่อมฉันจึงพุ่งเป้าหันไปจ้องเล่นงานลูกน้อยของนางแล้ว  เรียกคนออกไปเผยแพร่กระจายข่าว  ต้องการใช้เรื่องนี้ทำให้ฮองเฮามือไม้ปั่นป่วนทำอะไรมิถูก  แต่หม่อมฉันมิได้ต้องการทำร้ายองค์หญิงอย่างเด็ดขาด  หม่อมฉันเพียงแค่ต้องการให้บทเรียนแก่ฮองเฮาสักครั้งหนึ่งเท่านั้น!”

เซียงอวี้โกรธเคืองในความอยุติธรรม  อดไม่ได้ที่จะกำหมัดจนแน่น

ไฉนหยุนอี่ว์โหรวจึงยังมีหน้ากล่าววาจาเช่นนี้ออกมาได้  นางต้องการสังหารองค์หญิงน้อยทั้งสองคนให้เสียชีวิตชัดๆ  กล้ากระทำแต่มิกล้ารับ!

หนานหว่านเยียนสีหน้าเย็นชา  กลับไม่คิดจะโต้แย้งอันใดกับหยุนอี่ว์โหรว  นางตบใส่ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวอย่างดุดันให้แล้วฉาดหนึ่ง

“ข้าพูดแล้วว่า  อย่าได้กล่าววาจาไร้สาระ  เจ้าให้ผู้ใดส่งจดหมายออกไปกันแน่  หูตาสายสืบของเจ้าคือใคร?”

หยุนอี่ว์โหรวถูกหนานหว่านเยียนตบจนเลือดกลบปาก  ความเคียดแค้นเกลียดชังภายในใจเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้น  แต่นางมิยอมศิโรราบ  สายตาแดงก่ำยังคงจับจ้องมองไปยังกู้โม่หาน

“เป็นพ่อบ้านกาว  หม่อมฉันขอให้เขาช่วยข้าส่งจดหมายให้แก่พระชายาเฉิง  บอกพระชายาเฉิงว่า  ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีลูกน้อยสองคนอยู่แต่แรกแล้ว  เขาก็ได้รุดไปแล้ว”

“เรื่องราวทุกอย่างทั้งหมดหลังจากนั้น  ล้วนเป็นพ่อบ้านกาวจัดการเองคนเดียว  หม่อมฉันมิเคยเข้าไปมีส่วนร่วมอีกเลย  ด้วยความสามารถของหม่อมฉันเองนั้น  หม่อมฉันก็มิสามารถทำอะไรได้เช่นกัน  ได้แต่เพียงรอคอยดูเรื่องสนุก  กราบบังคมทูลฮ่องเต้  หม่อมฉันทำเช่นนี้ล้วนเพื่อท่านทั้งสิ้นนะเพคะ  เพื่อให้ท่านสามารถหันมาเหลียวมองดูหม่อมฉันมากขึ้นสักคราหนึ่ง!  หม่อมฉัน……หม่อมฉันยอมรับว่าวิธีการมิถูกต้อง  แต่ด้วยจิตใจที่รักใคร่ท่าน  ก็มีความผิดด้วยเช่นนั้นหรือ?”

ดวงตาสวยงามกู้โม่หานหลับลงครึ่งหนึ่ง  สายตาที่โกรธเคืองแฝงไว้ด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง

“หยุนอี่ว์โหรว  ข้ามิใช่ข้ออ้างสำหรับให้เจ้าสามารถกระทำความผิดคิดชั่วร้าย!”

“การทำร้ายลูกน้อยของข้า  น่าเกลียดชังสมควรตายมากยิ่งกว่าทำร้ายข้าโดยตรงด้วยซ้ำ  ตอนนี้เจ้าในฐานะมารดาเป็นแม่คน  หรือว่าแม้แต่เหตุผลดังกล่าวนี้ก็ยังไม่เข้าใจอีกหรือ?!”

หยุนอี่ว์โหรวถูกกู้โม่หานต้อนจนสะอึกพูดไม่ออกแล้ว  นางมองเขาด้วยน้ำตาคลอหน่วย  คล้ายดั่งสตรีที่หลงใหลงมงายในรักอย่างลึกซึ้งผู้หนึ่ง  หนานหว่านเยียนไร้อารมณ์ที่จะไปสนใจว่า  นางได้กระทำเรื่องชั่วร้ายเพื่อกู้โม่หานแล้วมากมายเพียงใด

นางสีหน้าเย็นชาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า  “เจ้ากับพ่อบ้านกาวมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกันแน่  แล้วไฉนเขาจึงได้ช่วยเจ้า  โดยมิเสียดายที่จะเสียสละแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง?!”

จวบจนบัดนี้นางก็ยังจดจำเหตุการณ์ในวันนั้นที่พ่อบ้านกาวเสียชีวิตได้  พลังความมุ่งมั่นแรงบันดาลใจอุทิศตนผดุงความยุติธรรมอันน่าเคารพเกรงขาม  ไม่หวาดหวั่นครั่นคร้ามแม้จะต้องเผชิญกับภยันตรายเช่นนั้น  หากมิใช่หยุนอี่ว์โหรวมีคุณค่าความสำคัญอย่างยิ่งต่อเขาแล้วละก็  เป็นไปไม่ได้ที่พ่อบ้านกาวจะยอมเสียสละตนเองอย่างง่ายดายเช่นนั้นเด็ดขาด!

นอกจากนี้  จดหมายของแคว้นต้าเซี่ยที่ค้นพบภายในห้องพำนักของพ่อบ้านกาว  จวบจนบัดนี้ก็ยังมิสามารถค้นพบแหล่งที่มาของจดหมายด้วยซ้ำ

นางเคยสอบถามพี่ชายแล้ว  แต่พี่ชายก็หามีความทรงจำเบาะแสอันใดไม่  และก็มิค่อยเข้าใจวัตถุประสงค์ของพ่อบ้านกาวมากนัก