ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 756

หยุนอี่ว์โหรวช่างไร้ยางอายถึงเพียงนี้  ทำให้ผู้คนในเหตุการณ์ต่างล้วนพากันเดือดดาลจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เซียงอวี้และเซียงเหลียนแทบอดกลั้นไว้ไม่ได้  ที่จะเดินหน้าเข้าไปตบหน้าหยุนอี่ว์โหรวสักหลายฉาด  อีกทั้งภายในดวงตาของเฟิงยางก็เปล่งประกายสำนึกฆ่าฟันขึ้นมาบ้างแล้ว

เสิ่นอี่ว์นั้นคลั่งแค้นเดือดดาลที่สุดแล้ว  กัดฟันกรอดถลึงตาจ้องมองหยุนอี่ว์โหรว  กำลังกำนิ้วมือแนบแน่นจนเกิดเสียงดังกึกๆ

สีหน้ากู้โม่หานและหนานหว่านเยียนหมองคล้ำลงพร้อมกันวูบ  สองสามมีภรรยาก่นด่าด้วยความโกรธเคืองขึ้นพร้อมกัน  “หยุนอี่ว์โหรว  จงหุบปาก!”

ณ เวลานี้  จุดประสงค์ที่ไทเฮารีบเร่งรุดมานั้นชัดเจนอย่างยิ่งแล้ว  นางรุดมาเพราะลูกน้อยภายในท้องของหยุนอี่ว์โหรวนั่นเอง

และมิต้องพูดถึงในอนาคตหยุนอี่ว์โหรวจะสามารถมีชีวิตรอดหรือไม่  แต่ไทเฮาต้องการออกหน้าปกปัองนางอย่างแน่นอน  เพื่อให้นางกำเนิดลูกน้อยอย่างราบรื่น

ในเมื่อเป็นเช่นนี้  ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาได้กระทำในวันนี้  ทั้งหมดก็ต้องมาล้มเหลวลงในขั้นตอนสุดท้ายอีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นแล้ว!

หยุนอี่ว์โหรวทำเหมือนกับไม่ได้ยินก็ปาน  ดึงแขนเสื้อของไทเฮาเอาไว้  หลั่งน้ำตานองหน้าร่ำไห้สะอึกสะอื้นรำพันไม่หยุดปาก

ไทเฮาจ้องมองนางอย่างขุ่นข้องรังเกียจ  สลัดมือของนางออกอย่างเกลียดชังรำคาญใจ  อีกทั้งพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีเย้ยหยันและก็ขุ่นข้องโกรธเคืองว่า

“หยุนอี่ว์โหรว  ข้าเคยพูดไว้แต่แรกแล้วว่า  เจ้านั้นมิใช่ตัวดีอันใดผู้หนึ่ง”

“แต่ข้าคิดมิถึงเลยจริงๆ ว่า  เจ้ากลับชั่วร้ายเลวทรามจนมิอาจเยียวยาแล้ว  ชั่วร้ายเลวทรามจนแม้กระทั่งกระดูกและหัวใจก็ยังเป็นสีดำแล้ว!  คนลักษณะอย่างเจ้านี้  ตอนแรกเริ่มข้าก็มิสมควรรั้งเจ้าเอาไว้แล้วจริงๆ!”

พูดจบ  นางก็กัดฟันอย่างไม่ยินยอมเคียดแค้นสำนึกเสียใจอย่างยิ่งเช่นกัน  “แต่เวลานี้  เจ้ากำลังตั้งครรภ์บุตรขององค์ฮ่องเต้แล้ว  ข้าก็มิอาจใจคอโหดร้ายเช่นนั้นจริงๆ  ที่จะสังหารเหลนในอนาคตของข้าเสียชีวิตลง”

ตอนที่รุดมานั้น  นางก็ได้ยินอะไรบางอย่างมาบ้างแล้ว  เกี่ยวกับโทษฐานความผิดของหยุนอี่ว์โหรวนางก็รับทราบแล้วส่วนหนึ่งเช่นกัน  นางรู้สึกโกรธเคืองจริงๆ  แต่นั่นสืบเนื่องเพียงเพราะกู้โม่หานหุนหันพลันแล่นเลินเล่อมากเกินไป  มิใช่เนื่องเพราะหยุนอี่ว์โหรวที่สมควรได้รับการลงทัณฑ์สำหรับการทำเรื่องราวชั่วร้ายทั้งหมด!

หยุนอี่ว์โหรวได้ยินคำพูด  นางรู้สึกก้อนหินที่ทับอยู่ภายในใจลดน้อยลงไปมากกว่าครึ่งแล้ว  “ขอบ  ขอบพระทัยไทเฮาอย่างยิ่ง  ขอบพระทัยไทเฮาอย่างยิ่ง!”

ขอเพียงให้นางมีชีวิตรอดอยู่  เช่นนั้นนางก็ยังมีความหวัง

แต่องค์ไทเฮาเพียงแค่เหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวอย่างมิพอใจคราหนึ่ง  จากนั้นนางก็หันมาพูดอย่างโกรธเคืองกับกู้โม่หานว่า  “เจ้ามองดูซิ!  เจ้าเพียงเพื่อสิ่งที่เป็นตัวอะไรผู้นี้แล้ว  กลับต้องการมอบชีวิตให้นาง!”

“แล้วยังประกาศพูดสิ่งใด  มิต้องการแม่น้ำสายธารภูเขาบรรพต(หมายถึงแผ่นดินแว่นแคว้น)  และก็มิต้องการองค์ชายน้อยในอนาคตแล้วเช่นกัน  เจ้าพูดมาซิว่า  ตัวเจ้าเองนั้นเหลวไหลเลอะเลือนหรือไม่กันแน่ล่ะ!”

กู้โม่หานกัดฟันกรอด  สีหน้าช่างดูยากอย่างยิ่ง  เขาข่มเพลิงโทสะเอาไว้  พูดกับองค์ไทเฮาว่า  “เสด็จย่า  ข้าเป็นคนนะ  มีทั้งเลือดเนื้อจิตวิญญาณและอารมณ์  นอกจากนี้หยุนอี่ว์โหรวก็ช่างชั่วร้ายอำมหิตจริงๆ  อธิบายว่าจิตใจชั่วร้ายดุจอสรพิษดั่งแมงป่องก็ยังมิเกินเลยด้วยซ้ำ!”

“ทว่าประจวบกับข้าก็เคยติดค้างน้ำใจนางอยู่  ข้ามิต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับนางอีกแล้ว  นี่คือวิธีการที่ประเสริฐที่สุด  ขอให้ท่านโปรดอย่าได้สอดมือยุ่งเกี่ยวแล้ว!”

หนานหว่านเยียนก็ขมวดคิ้วแนบแน่นแล้วเช่นกัน  “เสด็จย่า  โทษฐานความผิดของหยุนอี่ว์โหรวช่างสุดแสนชั่วร้ายใหญ่หลวงยิ่งนัก  ขนาดนางกำลังตั้งครรภ์อยู่ก็ยังคอยคำนวณคิดการวางแผน  เพื่อลอบทำร้ายสังหารผู้อื่น  ทั้งมิใช่ทรัพยากรบุคคลและไร้คุณธรรม!  เด็กน้อยที่ถือกำเนิดออกมาจากคนประเภทนี้  ไม่ช้าก็เร็วจะถูกนางอบรมสั่งสอนให้เสียผู้เสียคน!  หลานสะใภ้มิสามารถรับปากท่านละเว้นชีวิตนาง!”

ต่อหน้าความผิดชอบชั่วดีอันใหญ่หลวง  นางไม่สามารถที่จะถอยอ่อนข้อให้!