ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 757

หลังจากได้ยินกู้โม่หานยืนกรานต้องการปลิดชีวิตของหยุนอี่ว์โหรวแล้ว  องค์ไทเฮาทรงกลัดกลุ้มแทบตายแล้ว

นางโกรธเคืองจนเต้นผาง  อีกทั้งตบโต๊ะอย่างหนักหน่วงพร้อมกับกระทืบเท้า  “เจ้ากล้า!”

“ฮ่องเต้เอย  ในท้องนางกำลังตั้งครรภ์  ซึ่งเป็นสายเลือดทายาทมังกรของเจ้าอยู่ และเป็นองค์ชายแห่งอนาคตด้วยเชียวนะ”

“ข้าทราบว่าโทษฐานความผิดนางมิสามารถให้อภัยได้  หลอกลวงเจ้ามาเป็นเวลาร่วมสิบปีแล้ว  และยังทำให้เยียนเอ๋อร์ถูกเจ้าละเลยเป็นเวลานานถึงสิบปีเนื่องเพราะสาเหตุนี้  ตลอดจนนางยังเกิดความคิดขึ้นมาแล้ว  ต้องการเล่นงานเหลนสาวเด็กดีแสนน่ารักเชื่อฟังทั้งสองของข้า  เรื่องเหล่านี้นับรวมขึ้นมาแล้ว  ต่อให้นางตายนับพันครั้ง  นับหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสมเพียงพอต่อความผิดด้วยซ้ำ!”

กู้โม่หานมองดูองค์ไทเฮาอย่างเย็นชาคราหนึ่ง  พยายามข่มเพลิงโทสะของตนเอาไว้  “เช่นนั้นแล้วเสด็จย่า  ไฉนจึงยังต้องขัดขวางข้าอีกล่ะ?!”

องค์ไทเฮาสูดหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่ง  รู้สึกเพียงแน่นอึดอัดคับข้องตรงหน้าอกเท่านั้น  แทบหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาแล้ว  “เนื่องเพราะลูกน้อยภายในท้องของนางนั่นเอง  ซึ่งมิอาจให้เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ เชียวนะเนี่ย!”

“หากวันนี้ข้าไม่ขัดขวางเจ้า  ปล่อยให้พวกเจ้าจัดการหยุนอี่ว์โหรวตามอำเภอใจละก็  ข้าจะเผชิญหน้ากับเหล่าบรรดาบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่าเช่นใด?  จะอธิบายต่อเหล่าบรรดากลุ่มขุนนางเช่นใด?”

“ข้ามิได้ต้องการเห็นเจ้าสูญเสียบุตรน้อยคนหนึ่งไปจริงๆ  ยิ่งมิต้องการให้ทุกคนรู้สึกว่าเจ้าเลือดเย็นอำมหิตไร้น้ำใจ  สืบเนื่องมาจากการลงมือของเจ้าในวันนี้  กลายเป็นสัตว์เดรัจฉานที่สังหารเลือดเนื้อเชื้อไขสิ้นชีวิตด้วยน้ำมือตนเอง!”

“สรุปแล้ว  วันนี้ข้าขอลั่นวาจาไว้ ณ สถานที่นี้  เวลานี้เจ้ายังมิสามารถปลิดชีวิตของหยุนอี่ว์โหรว!  หากเจ้าเคียดแค้นนางลึกเข้ากระดูกจริงๆ ละก็  เช่นนั้นก็รอจนกระทั่งนางคลอดทายาทมังกรแล้ว  หลังจากเจ็ดเดือนผ่านไปแล้ว  จงสังหารมารดาและเหลือชีวิตบุตรเอาไว้  เจ้าจะจัดการอย่างใดก็ได้ตามที่ต้องการ  ข้าล้วนไม่สนใจขัดขวางเจ้าทั้งสิ้น!”

หยุนอี่ว์โหรวเห็นองค์ไทเฮากับกู้โม่หานโต้แย้งโดยมิยอมอ่อนข้อให้แก่กัน  ในใจกลับลอบทอดถอนหายใจโล่งอกแล้วคำหนึ่ง

ขอเพียงองค์ไทเฮาไม่หวั่นไหวเห็นพ้อง  เช่นนั้นวันนี้นางก็สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้อย่างแน่นอนแล้ว  สำหรับนางแล้ว  เวลานี้มิมีเรื่องใดสำคัญยิ่งไปกว่าการรักษาชีวิตเอาไว้แล้ว

หนานหว่านเยียนย่อมทราบว่าหยุนอี่ว์โหรวกำลังคิดวางแผนอะไรอยู่  และก็เข้าใจอุปนิสัยขององค์ไทเฮากระจ่างเช่นกัน

ริมฝีปากแดงระเรื่องของนางเม้มเล็กน้อย  น้ำเสียงเย็นชาดุจดั่งน้ำแข็ง  “เสด็จย่า  ข้าทราบว่าท่านมีความลำบากใจของท่านเอง  และเห็นแก่สถานการณ์ใหญ่เสมอมาเช่นกัน”

“แต่สำหรับเรื่องของหยุนอี่ว์โหรวนี้  หม่อมฉันมิคิดจะผ่อนผันยกโทษให้  และก็จะไม่ยอมอ่อนข้อถอยให้ด้วยเช่นกัน  โทษฐานความผิดช่างสุดแสนชั่วร้ายใหญ่หลวงนัก  นางก็สมควรลองชิมรสชาติของขุมนรกอเวจีดู  หรือว่าสิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นผิดด้วยเช่นนั้นหรือ?”

องค์ไทเฮาตระหนกตกใจวูบ  สบสายตาที่เย็นชาและเคร่งขรึมจริงจังของหนานหว่านเยียนนั้นแล้ว  ในใจรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาระลอกหนึ่ง

นางกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาอยู่บ้างเล็กน้อย  กอปรด้วยความเมตตารักใครเอ็นดูและสำนึกเสียใจไม่มีสิ้นสุด  นางพูดเสียงค่อยและอ่อนโยนกับหนานหว่านเยียนว่า  “เยียนเอ๋อร์  ข้าเสียใจต้องขออภัยต่อเจ้าด้วย”

“ในปีนั้น  สาเหตุที่ข้าให้เจ้าเข้าพิธีวิวาห์ตกแต่งให้แก่องค์ฮ่องเต้  เพราะคิดว่าพวกเจ้าสองคนเคียงคู่อาศัยอยู่ด้วยกัน  จะสามารถครองรักร่วมกันอย่างมีวาสนาเปี่ยมความสุขสันต์หรรษา  แต่ข้ามิเคยทราบมาก่อนเลยแม้แต่น้อยนิดว่า  เจ้าอาศัยอยู่ภายในจวนอี้อ๋องนั้น  ได้รับความคับแค้นใจเป็นอย่างยิ่งตลอดมา”

“แม้ว่าข้าจะมิสามารถสัมผัสรับรู้ความรู้สึกนั้นด้วยตัวข้าเอง  แต่ก็ทราบเช่นกันว่าการทำร้ายรับบาดเจ็บเหล่านั้น  สำหรับเจ้าแล้วช่างเจ็บปวดคร่าชีวิตมากมายเพียงใด  ทว่าเยียนเอ๋อร์  ถือว่าข้าขอร้องเจ้าก็แล้วกัน  ขอร้องเจ้าโปรดจงเห็นแก่หน้าของข้า  ยืดเวลาเรื่องการลงโทษของหยุนอี่ว์โหรวออกไปชั่วคราวก่อนเถิดนะ”