ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 768

แต่ความจริงแล้ว  สามารถได้พบกับกู้โม่เฟิงในเวลานี้  ภายในใจของกู้โม่หานมิทราบเพราะเหตุใด  เขายังคงรู้สึกผ่อนคลายอยู่บ้างเล็กน้อยด้วยซ้ำ

บางทีอาจเพราะได้รับความกดดันนานมากเกินไปแล้ว  ตอนนี้สามารถมีพี่น้องสักคนอยู่เคียงข้างพูดคุยสนทนาด้วยกัน  เขาก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน

กู้โม่เฟิงทำท่ามุ่ยปาก  นั่งตัวตรงและกระแอมไอให้คล่องคอแล้วพูดว่า

“ความจริงก็มิใช่เรื่องใหญ่โตอันใดเช่นกัน  ก็คือช่วงเวลาใกล้ๆ นี้ข้ามีความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอยู่บ้างเล็กน้อย  ต้องการมาสนทนาพูดคุยกับฮ่องเต้”

สองวันนี้เขามิได้อยู่ในวัง  กลับได้ยินเสียงซุบซิบนินทามาแล้วมิน้อย

วันนี้ทันทีที่เห็นกู้โม่หานเขาก็เข้าใจกระจ่างแล้ว  อารมณ์ของกู้โม่หานไม่ค่อยดีมากนัก  ในเวลาเช่นนี้หากเขาคอยเป็นเพื่อนอยู่ข้างกาย  สองพี่น้องสรวลเสเฮฮาหัวเราะกันอย่างสนุกสนานครึกครื้น  บางทีอาจช่วยให้กู้โม่หานคลี่คลายอารมณ์ให้สงบลงได้

“หืม?”  กู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้นเต็มเปี่ยมด้วยความสนใจรู้สึกสนุก  เผยอริมฝีปากเผยรอยยิ้มออกมาวูบ  มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นอยู่หลายส่วน  “ข้างกายของเฉิงอ๋องมีสตรีรายล้อมดูตัวจำนวนมากมาย  ยังมีช่วงเวลาที่รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจด้วยหรือ?”

กู้โม่เฟิงถลึงตามองเขาแล้วคราหนึ่ง  การดูตัวสตรีนั้นยังมิใช่การช่วยทลายวงล้อมแก้ปัญหาให้เขาหรอกหรือ  คราวนี้ช่างประเสริฐนัก  กลับหัวเราะเยาะเขาขึ้นมาแล้ว

“ข้าไม่ต้องการสนทนากับฮ่องเต้เกี่ยวกับเรื่องนี้  ช่วงเวลาล่าสุดนี้หลินเอ๋อร์เจ็บไข้ได้ป่วยสุขภาพไม่ค่อยดีนัก  คำพูดเพ้อยามหลับฝันก็เอาแต่พูดถึงหนานชิงชิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดมา  ข้าเห็นแล้วรู้สึกช่างปวดใจยากทนทานจริงๆ  เด็กคนนี้กำพร้ามารดาแล้วตั้งแต่เล็กๆ  ข้า……”

กู้โม่เฟิงพูดพลางก็เปลี่ยนเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาแล้ว  ไม่สามารถเข้าใจสารพัดสารพันจริงๆ  “เจ้าว่า  หนานชิงชิงที่เป็นมารดาคนนี้  ไฉนจึงจิตใจเหี้ยมโหดอำมหิตถึงเพียงนั้นเล่า?”

“ข้าตอนนั้นก็ได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้อย่างสุดความสามารถแล้ว  นางกลับฆ่าตัวตายไปแล้วภายในวัดชิงอัน?  ตอนที่นางใช้ความตายยุติปัญหาทั้งหมดนั้น  หรือว่านางมิเคยคิดถึงหลินเอ๋อร์บ้างเลยแม้แต่น้อยเชียวหรือ?!”

ความผิดของหนานชิงชิงช่างสุดแสนชั่วร้ายใหญ่หลวงยิ่งนัก  จำเป็นต้องได้รับการลงโทษเช่นกัน  แต่ตอนนั้นเขาละเว้นชีวิตของหนานชิงชิง  มิใช่ก็เพราะเห็นแก่หลินเอ๋อร์หรอกหรือ  ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม  คนอย่างน้อยต้องยังมีชีวิตอยู่  เพราะการมีชีวิตอยู่นั้น  ก็จะทำให้ลูกน้อยมีความหวัง!

สตรีนางนั้นกลับจริงจังอย่างยิ่งมิยินยอมรอมชอมแม้แต่น้อย  กระทำอัตวินิบาตกรรมโดยตรงไปแล้ว!

กู้โม่หานเหลือบมองกู้โม่เฟิงที่สีหน้าเขียวคล้ำหม่นหมองคราหนึ่ง  บนใบหน้าละเอียดอ่อนนิ่งสงบราบเรียบ  ดวงตาสีดำสนิทหยีลงเล็กน้อย  กลับสงบปากสงบคำมิออกเสียงใดๆ

ภายในความทรงจำของเขา  หนานชิงชิงหาใช่คนที่แสวงหาความตายด้วยตัวเองอย่างง่ายดายเช่นนั้นไม่  นางเป็นคนมีความทะเยอทะยาน  คนที่วางแผนเพื่ออนาคตของตัวเองเช่นนั้น  ไหนเลยจะแสวงหาความตายโดยง่ายดายเล่า?

เรื่องนี้มีจุดที่น่าสงสัยอยู่จริงๆ

แต่ตอนนี้คนก็ตายไปแล้ว  ซากศพและจดหมายลาตาย  ทั้งหมดล้วนแสดงให้เห็นว่านั่นคือหนานชิงชิงอย่างจริงแท้แน่นอนแล้ว  คิดมากไปนั้นก็ไม่มีประโยชน์ต่อเรื่องราวเช่นกัน  กล่าวถึงที่สุดแล้วในโลกนี้  คนตายไหนเลยจะสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่

ทันใดนั้นกู้โม่เฟิงโบกไม้โบกมือ  ข่มความขุ่นข้องหงุดหงิดภายในใจลง  “เอาล่ะ  ไม่พูดเรื่องที่ทำให้เสียอารมณ์หมดสนุกเหล่านี้แล้ว  คิดขึ้นมาหลินเอ๋อร์ก็คงเพียงแค่รู้สึกไม่สบายใจเท่านั้น  เขาคิดท่านแม่แล้ว  ผ่านช่วงเวลานี้ไป  ร่างกายฟื้นฟูแข็งแรงแล้วย่อมจะดีขึ้นเอง  ก็จะไม่เอาแต่พูดถึงหนานชิงชิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนั้นอีกแล้วเช่นกัน”

เขาเพียงแค่ปวดใจเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กๆ ก็กำพร้ามารดาแล้ว  อดที่จะพูดระบายบ่นความคับแค้นขุ่นเคืองในใจออกมา  กลับทราบอย่างลึกซึ้งว่าจุดประสงค์ที่เข้าวังนั้นมิใช่เพื่อพูดเรื่องนี้

เขามองไปทางกู้โม่หาน  พูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสว่า  “ฮ่องเต้  สองวันแล้วที่ข้ามิได้เข้าเฝ้าตอนออกว่าราชการในท้องพระโรงช่วงเช้าและไม่ได้เข้าวังมา  ดูเหมือนว่าข้าจะพลาดเรื่องสำคัญภายในพระราชวังแห่งนี้ไปแล้วหลายเรื่องทีเดียว”

บนใบหน้าขาวผ่องและเย็นชาของกู้โม่หาน  ปรากฏประกายเย็นเยียบขึ้นวูบหนึ่ง

เขาเหลือบสายตามองกู้โม่เฟิงเฉียงๆ คราหนึ่ง  พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มหนักว่า  “ในเมื่อเจ้าสามารถกล่าววาจาเช่นนี้ออกมาได้  ก็พิสูจน์ให้เห็นชัดแล้วว่าเจ้าหาได้พลาดแม้แต่เรื่องเดียวไม่”

“ข่าวสารภายในวังแห่งนี้  ช่างเผยแพร่ออกไปรวดเร็วจริงๆ”

กู้โม่เฟิงจ้องมองอารมณ์การแสดงออกของกู้โม่หาน  พลันเขารู้สึกขนลุกชูชันขึ้นมาอยู่บ้างเล็กน้อย  รอยยิ้มก็งำประกายลงบ้างแล้วเช่นกัน

“เรื่องนี้ท่านมิอาจโทษผู้อื่น  กล่าวถึงที่สุดแล้วการกลับมาของฮองเฮาเป็นเรื่องใหญ่  แต่ข้าก็คิดมิถึงจริงๆ เช่นกันว่า  ที่แท้ไป๋จื่อก็คือฮองเฮานั่นเอง”

มิน่าล่ะวันนั้นตอนที่นางช่วยเหลือหลินเอ๋อร์นั้น  จึงมีส่วนที่คล้ายกับหนานหว่านเยียนมากมายถึงเพียงนั้น  แต่ตอนนั้นเขายังคิดว่า  เป็นสตรีคนหนึ่งที่เชี่ยวชาญทักษะของหมอเช่นเดียวกับหนานหว่านเยียนเท่านั้น  ไหนเลยจะคิดว่านางก็คือหนานหว่านเยียนนั่นเอง!