ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 767

ยากนักที่นางจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง  เขาก็จะมิไปทำให้นางหมดความสนุกแล้ว  นางมิอาจตัดใจทำให้เกี๊ยวน้อยต้องคิดมาก  บางทีอาจจะไม่พูดจารุนแรงแสดงสีหน้าอันบึ้งตึงใส่เขา  ทว่านั่นหาใช่สิ่งที่เขาต้องการไม่

นอกจากนี้  เขาเองก็มิต้องการแสดงอาการไร้ประโยชน์หมดปัญญาและด้านที่เปราะบางอ่อนแอของเขา  ต่อหน้าลูกน้อยเช่นกัน

เมื่ออวี๋เฟิงเห็นว่ากู้โม่หานปฏิเสธอย่างหนักแน่นเด็ดขาดเช่นนี้  เขาก็มิอาจเอ่ยปากพูดจาสอดแทรกอะไรมากเช่นกัน  ได้แต่พยักหน้าอย่างอึดอัดคับข้องใจ

ผ่านไปแล้วอีกครู่หนึ่ง  พลันกู้โม่หานก็ละสายตากลับคืนมา  สายตาคมกริบเย็นชาจ้องมองไปที่อวี๋เฟิง

“อีกสักครู่รอจนพวกเขารับประทานของว่างเหล่านี้เสร็จสิ้นแล้ว  เจ้าก็แวะไปหาเฉินกงกง  ให้เขาไปนำก้อนน้ำแข็งที่ข้าจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้มา  เพื่อส่งไปคลายร้อนให้ฮองเฮาและอานผิง”

ก้อนน้ำแข็งเรอะ?

ตอนนี้ที่อากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้  การเก็บรวบรวมก้อนน้ำแข็งนั้นเป็นเรื่องที่กระทำยากลำบากอย่างยิ่ง

พลันอวี๋เฟิงก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส  “ขอรับ  ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

รอจนอวี๋เฟิงจากไปไกลแล้ว  จากนั้นกู้โม่หานจึงหันกลับไปอีกครั้ง  จ้องมองหนานหว่านเยียนและเกี๊ยวน้อยที่อยู่ภายในเรือนพำนัก

มารดาและลูกสาวใกล้ชิดสนิทสนมกันมิยอมห่าง  ใบหน้าหล่อคมคายของเขาที่หันข้างให้ภายใต้แสงจันทร์ก็ยิ่งขาวผ่องจนเห็นได้ชัด  ตรงกลางระหว่างคิ้วกลับค่อยๆ ปรากฏความขมขื่นขึ้นมาวูบ……

ณ ภายในตำหนัก  เกี๊ยวน้อยกินจนอิ่มหนำและดื่มเสร็จสิ้นแล้ว  กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เตะสองขาน้อยๆ ที่ห้อยลงนั้นโยกเยกไปมาอย่างช้าๆ  อ้าปากหาวขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน  บริเวณหน้าผากกลับผุดหยาดเหงื่อขึ้นมาจนพราวเปียกชุ่มชั้นหนึ่งแล้ว

หนานหว่านเยียนเองก็รู้สึกอบอ้าวอึดอัดอยู่บ้างเช่นกัน  สั่งให้เซียงอวี้หาพัดผ้าแพรมาแล้วสองอัน  หลายคนต่างล้วนกำลังโบกพัดเพื่อคลายร้อน

ในยามนี้เอง  อวี๋เฟิงก็นำขันทีน้อยหลายคนกระหืดกระหอบหลั่งเหงื่อจนชุ่มโชกรุดมาแล้ว

“เหนียงเหนียง เหนียงเหนียง!”  อวี๋เฟิงเดินไปข้างหน้ากล่าวทักทายขึ้น  สั่งให้ขันทีหลายคนวางสิ่งของในมือลงอย่างระมัดระวังยิ่งนัก  แล้วก็ให้พวกเขาจากไปแล้ว

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองดูสิ่งของบนพื้นอย่างประหลาดใจ  กลับพบว่ามันถูกปิดคลุมไว้ด้วยผ้าม่าน  ครอบเอาไว้อย่างมิดชิดแน่นหนา  เพียงแต่มีละอองหมอกสีขาวลอยพลิ้วออกมาจากในนั้นเป็นครั้งคราว  ดูเหมือนว่าจะนำมาซึ่งความสดชื่นเย็นสบายให้แล้วส่วนหนึ่ง

“สิ่งนี้คืออะไร?”  หนานหว่านเยียนมองอวี๋เฟิงแล้วคราหนึ่ง

อวี๋เฟิงยกผ้าม่านขึ้นมา  “ก้อนน้ำแข็งส่วนหนึ่ง  นำมาคลายร้อนให้เหนียงเหนียงและองค์หญิงใหญ่โดยเฉพาะขอรับ”

ก้อนน้ำแข็ง?!

พลันหนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจยิ่งขึ้นแล้ว

ควรทราบว่า  ในสมัยโบราณนั้นการทำน้ำแข็งและเก็บรักษาล้วนยากลำบากอย่างยิ่ง  ถ้าไม่ใช่เพราะถึงคราวที่อากาศร้อนอบอ้าวจนทนไม่ไหวแล้วละก็  ไม่สามารถนำออกมาใช้ได้เลยทีเดียว

สองตาของเซียงอวี้และเกี๊ยวน้อยกลับเปล่งประกายวาว  กระโจนเข้าไปหาก้อนน้ำแข็งแล้วในชั่วพริบตา  “ว้าว……”

เกี๊ยวน้อยใช้ใบหน้าลองแนบกับน้ำแข็งดูแล้วด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง  ความรู้สึกหนาวเย็นจับใจนั้น  ทำให้ความร้อนอบอ้าวของนางสลายหายไปจนหมดสิ้นทันที

“ท่านแม่  สบายอย่างยิ่งเลยฮะ!”

เซียงอวี้เองก็ตื่นเต้นอย่างยิ่งเช่นกัน  รีบออกแรงสะบัดโบกพัดใส่ก้อนน้ำแข็ง  จะได้ทำให้ภายในตำหนักเย็นสบายเร็วยิ่งขึ้นอีกหน่อย

อวี๋เฟิงเห็นลักษณะท่าทางเบิกบานใจของหลายคน  แอบลอบทอดถอนหายใจโล่งอกแล้วคำหนึ่ง  กลับมิได้สังเกตเห็นว่า  สีหน้าของหนานหว่านเยียนเย็นชาเขียวคล้ำทะมึนอยู่บ้างเล็กน้อย

นางจ้องเขม็งมองดูอวี๋เฟิงอย่างมีความหมายลึกซึ้ง  “ก้อนน้ำแข็งนี้นำมาจากไหน?”

สีหน้าอวี๋เฟิงผนึกค้าง  แม้แต่เซียงอวี้ก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างเล็กน้อย

แต่ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งสองก็เป็นคนที่ได้คลุกคลีอยู่ในเหตุการณ์  ของการขับเคี่ยวระหว่างฮ่องเต้และฮองเฮาเป็นเวลาเนิ่นนานเช่นนี้แล้ว  อวี๋เฟิงยิ้มๆ แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเปี่ยมความลึกลับว่า  “เหนียงเหนียงยังมีส่วนที่ไม่ทราบอยู่  คนที่พร้อมจะประจบสอพลอเหล่านั้น  พอได้ยินว่าท่านตั้งครรภ์แล้ว  ก็รีบเร่งต้องการจะรุดมาประจบประแจงเอาอกเอาใจท่านแล้ว”

“ก้อนน้ำแข็งก้อนนี้น่ะ  ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาใช้คนส่งมาเช่นกัน  เส้นทางค่อนข้างไกล  จึงละลายไปแล้วมิน้อย ตอนที่ส่งมาถึงก็เหลือเพียงขนาดนี้เท่านั้นแล้ว”