ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 774

“ท่านต้องการลงโทษหมอหลวงเจียงจริงหรือ?!”

ผ้าไหมสีเขียวเลื่อนลงมาตามหัวไหล่พร้อมกับการเคลื่อนไหวของนาง นำพากลิ่นหอมจางๆ ที่ดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริง

กู้โม่หานเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่บอบบางของหนานหว่านเยียนอยู่ในสายตาของเขา แต่กลับไม่มีความประหลาดใจที่คาดไม่ถึง คล้ายรอคอยมานานแสนนานมากกว่า

ภายในตำหนักมีเพียงพวกเขา สาวใช้และขันทีคนอื่นๆ ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างใน เขายืนขึ้น ประคองแขนของหนานหว่านเยียนเบาๆ “มีอะไรพูดก็นั่งก่อน เจ้ากำลังท้อง ทำอะไรอย่ารีบร้อนเกินไป”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว พลางสะบัดมือเขาออกด้วยความไม่พอใจ นางยืนตัวตรง ข่มความโกรธตรงหว่างคิ้ว พยายามไม่ให้อารมณ์ตัวเองตื่นเต้นเกินไป

“อย่านอกเรื่องกับข้า ตอนนี้ข้าถามท่าน การลงโทษหมอหลวงเจียงมันเรื่องอะไรกัน?”

ในขณะที่นางก้าวเข้าสู่ห้องทรงพระอักษร จู่ๆ นางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นการแสดงออกของกู้โม่หานที่ดูไม่แปลกใจเลย นางคิดว่าเขาอาจจงใจ…

เขากำลังบังคับให้นางมา

กู้โม่หานมองไปที่ฝ่ามือที่ว่างเปล่าด้วยความผิดหวัง เขากำมือแน่น นัยน์ตาเล็กเรียวจับจ้องใบหน้างดงามจับจิตตรงหน้าครู่หนึ่ง

กู้โม่หานโน้มตัวเข้าไปใกล้นาง พลางถามเบาๆ “ทำไมล่ะ เจ้าต้องการขอความเมตตาให้เขาหรือ?”

ลมหายใจอุ่นๆ ของชายหนุ่มส่งมาจากติ่งหู จนหนานหว่านเยียนรู้สึกจักจี้ นางขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยการต่อต้าน เบี่ยงหันตัวไปทางด้านข้าง เพื่อหลีกเลี่ยงเจตนาใกล้ชิดของกู้โม่หาน

จากนั้นนางก็มองไปที่กู้โม่หานด้วยแววตาเย็นชา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง “หมอหลวงเจียงไม่รู้ว่าข้าท้อง ตอนแรกข้าไม่ได้ให้เขาตรวจ แถมยังข่มขู่เขาข้าขอรับผิดชอบทั้งหมด เขาอายุมากแล้ว ทนการโบยหลายสิบไม้ไม่ได้หรอก นับประสาอะไรกับการถูกเนรเทศ คงรอดตายแบบหวุดหวิดแน่”

“ถ้าท่านอยากลงโทษก็ลงโทษข้า เขาเป็นเพียงคนน่าสงสารที่ถูกข้าข่มขู่

กู้โม่หานมอความเหินห่างโดยเจตนาของหนานหว่านเยียน คิ้วรูปดาบขมวดเล็กน้อย

เขาเม้มริมฝีปากล่าง น้ำเสียงเด็ดขาด “ไม่ว่าเจ้าจะข่มขู่เขาหรือไม่ก็ตาม เขาเป็นคนของข้า หลอกลวงข้า กระทำความผิดฐานหลอกลวงฮ่องเต้”

“เจ้าควรรู้ว่า การหลอกลวงฮ่องเต้เป็นความผิดร้ายแรงมีโทษประหารเก้าชั่วโคตรไม่มีละเว้น หมอหลวงเจียงไม่ได้ตรวจชีพจรให้เจ้า แต่โกหกว่าทุกอย่างเป็นปกติ แค่ลงโทษโบยเขา เนรเทศเขาออกจากเมืองหลวง หว่านเยียน ถือว่าข้าเมตตาพอแล้ว”

หนานหว่านเยียนกำหมัดแน่น เกร็งใบหน้าสวยงาม “กู้โม่หาน ท่านอย่าคิดจะขู่ข้า แม้ว่าหมอหลวงเจียงจะโป้ปดฮ่องเต้ นั่นก็เพราะถูกข้าบังคับ ไม่ใช่ความเต็มใจของเขา”

“ท่านจงใจลงโทษรุนแรง ก็เพื่อต้องการความเห็นของข้ามิใช่หรือ? คำพูดของข้าอยู่ตรงนี้แล้ว ผลลัพธ์ทั้งหมดเกิดจากข้า ข้ายินดีรับผิดชอบทั้งหมด ท่านปล่อยเขาไปเถอะ”

กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสีหน้าที่รู้ทุกอย่าง ขนตาดำขลับลู่ลงเล็กน้อย ดวงตาดุจหงส์ที่ซ่อนอยู่ใต้ขนตาฉายประกายมืดมน