ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 775

“หากต้องการให้ข้าอยู่กับท่านตลอดไป หรือทำเรื่องวุ่นวาย ข้าไม่สามารถตอบตกลงได้!”

ไหนบอกว่านางคือฮองเฮา แค่ขอร้องก็พอแล้ว ตอนนี้จะมาเจรจาเงื่อนไขอะไรกับนางอีก?

“เรื่องอะไรวุ่นวาย?” กู้โม่หานเลิกคิ้วอันบอบบาง “เจ้าหมายถึงเรื่องหลับนอนหรือ?”

ร่างกายของหนานหว่านเยียนแข็งทื่อ แต่นางก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ผู้ใหญ่ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ที่กำลังคบหาดูใจกัน ต่างจดจ่อกับเรื่องนี้ ความต้องการของเขาก็ชัดเจนในคำเดียว

ขณะที่นางกำลังจะเบือนหน้าหนี เขาก็เม้มริมฝีปาก นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้เอวของนางโดยไม่รู้ตัว

“ที่จริงข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่กินมื้อเที่ยงกับข้า พวกข้าไม่ได้กินข้าวกลางวันด้วยกันนานแล้ว”

เขาจะไม่พูดถึงความต้องการที่อาจทำให้หนานหว่านเยียนวิตกกังวลได้ง่าย แม้แต่กระต่ายที่ร้อนใจก็ยังกัดคนได้ นับประสาอะไรกับหนานหว่านเยียน แมวป่าที่เขาไม่สามารถรับมือได้

ส่วนเรื่องการกินเนื้อเพื่อสนองความอยากนั้น เร็วๆ นี้ก็คงจะมี

“กินข้าว?” หนานหว่านเยียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าทั้งแดงทั้งบึ้งตึง ไม่คิดว่าคำขอของเขาจะง่ายดายขนาดนี้ นางเข้าใจความหมายของเขาผิดไปจริงหรือ?

“เช่นนั้นกินเสร็จข้าค่อยไป”

“อืม” กู้โม่หานมองนางแล้วตอบตกลง ไม่รู้ทำไม ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสวยงามกว่าปกติ

เขาปล่อยนาง หยิบเบาะนุ่มละเอียดอ่อนออกมาจากตู้อย่างชำนาญ วางมันลงบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง หุ้มด้วยผ้าไหมทั้งสี่มุม เห็นได้ชัดว่าเขาเตรียมพร้อมมาก่อนแล้ว

จากนั้นเขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียน แล้วเอื้อมมือไปหานาง “เข้ามานั่งสิ”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเบาะนุ่มสีทองบนเก้าอี้ นึกถึงการปรับปรุงการตกแต่งและธรณีประตูที่ราบเรียบในตำหนักหยูซินเมื่อสองวันที่ผ่านมา ในใจมีความรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

แต่นางไม่แสดงอาการทางสีหน้าเลย หลบหลีกมือที่ยื่นออกมาของกู้โม่หาน แล้วเดินไปนั่งตรงที่นั่ง

กู้โม่หานมองเห็นความหงุดหงิดและไม่เต็มใจของหนานหว่านเยียน แววตาลุ่มลึก แต่กลับไม่ได้พูดอะไร พลางชักมือที่ว่างเปล่ากลับมา แล้วเดินออกไปนอกห้องทรงพระอักษร สั่งการข้างนอกเสียงขรึม “จัดอาหารเถอะ”

เฉินกงกงที่อยู่นอกประตูได้ยินดังนั้น ก็เผยรอยยิ้มทันที “พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้!”

พูดจบ เขาก็วิ่งลงไปจัดเตรียมอย่างมีความสุข

ขอบคุณฟ้าดิน ในที่สุดฮองเฮาก็ยอมอยู่รับประทานอาหารกับฮ่องเต้แล้ว!

เฟิงยางที่เฝ้าอยู่ข้างนอกขมวดคิ้ว มองเข้าไปข้างในด้วยความกังวล

นางค่อนข้างเป็นห่วงหนานหว่านเยียน กลัวว่ากู้โม่หานจะข่มเหงจวิ้นจู่อีก แต่ประตูตำหนักใหญ่ปิดสนิทแน่น มองไม่เห็นอะไรชัดเจน นางจึงต้องยอมแพ้

หลังจากออกคำสั่งกับเฉินกงกงแล้ว กู้โม่หานก็ไม่ได้กลับมาหานางทันที แต่ไปที่ตู้หยิบสิ่งที่คล้ายหมอนออกมาสองชิ้น แล้วเดินเข้าไปใกล้หนานหว่านเยียน

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังหนานหว่านเยียน ก้มตัวลงเพื่อโอบล้อมร่างเล็กของนางไว้ ก้มหน้าลงซบซอกคอของหนานหว่านเยียน ลมหายใจที่หนักแน่นและอบอุ่นกระทบปลายหูของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนตั้งครรภ์อยู่แล้ว ตัวแข็งทื่อต้องการหลบหลีกเขา “ท่านกำลังทำอะไร?”

แต่กู้โม่หานดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย เขาบรรจงวางหมอนไว้ในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียนแล้วจัดให้เรียบร้อย จากนั้นวางอีกใบรองไว้ใต้หลังของนาง

เขาเอียงศีรษะมองหนานหว่านเยียน ดวงตาเล็กเรียวดุจหงส์โค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว น้ำเสียงอ่อนโยนเหลือเกิน

“ข้าได้ยินเสด็จแม่บอกว่า คนท้องมีแนวโน้มที่จะปวดหลังส่วนล่าง ทั้งสองสิ่งนี้ได้หาคนมาทำตามคำอธิบายที่เสด็จแม่บอกข้า”

“หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เจ้าสามารถให้คนนำกลับไปได้ ไม่ว่าจะใช้นั่งหรือนอน เอารองไว้ด้านข้างหรือหลังเอวก็จะสบายขึ้นมาก”

หนานหว่านเยียนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง หันหน้ามา สายตาบังเอิญไปสบกับนัยน์ตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของกู้โม่หาน

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ศีรษะอยู่ต่ำมาก จนนางเกือบจะหันหน้ามาจูบเขา ริมฝีปากดูเหมือนจะเฉียดแก้มของเขาไป ทันใดนั้นนางก็สะดุ้งโหยง ขมวดคิ้วหันกลับมา มองหมอนบิดเบี้ยวในอ้อมแขน ออกแรงบีบมัน “ไม่ต้อง ข้าไม่ต้องการ”

“ท่านนั่งลงเถอะ เดินไปเดินมาข้าเวียนหัว”