ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 778

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่ตำหนักหยูซินแล้ว เกี๊ยวน้อยได้ยินว่าหนานหว่านเยียนพาเฟิงยางไปหากู้โม่หานที่ห้องทรงพระอักษร

ดังนั้นนางจึงเกาะติดเซียงอวี้ อ้อนวอนให้เซียงอวี้พานางมาถึงห้องทรงพระอักษร

เกี๊ยวน้อยเพิ่งมาถึงประตู ยังไม่ทันได้ทักทายเฟิงยาง หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานก็เดินตามกันออกมาจากห้องทรงพระอักษร

เมื่อเห็นสีหน้าของหนานหว่านเยียนเป็นปกติ เกี๊ยวน้อยก็รู้สึกโล่งใจ พลางยิ้มหวานอ่อนโยนเป็นการทักทายทันที “ท่านแม่!”

“ท่านแม่มาหาเสด็จพ่อ ทำไมนางไม่เรียกข้าด้วย ข้าเบื่อกินข้าวคนเดียว!”

นางไม่อยากรับประทานอาหารกับเสด็จพ่อมากนัก แค่กลัวว่าเสด็จพ่อจะฉวยโอกาสตอนที่นางไม่อยู่ ทำให้ท่านแม่ไม่พอใจ

โดยส่วนตัวแล้ว นางยังไม่อยากเห็นใบหน้าที่ไม่มีความสุขของพวกเขา

กู้โม่หานมองสาวน้อย หัวใจพลันอ่อนลง ตั้งแต่เกิดเรื่อง เขายังไม่ได้พูดคุยกับสาวน้อยจริงๆ จังๆ เลย

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “”ทำไมถึงไม่เรียกเสด็จพ่อล่ะ?”

เกี๊ยวน้อยทำแก้มป่อง “เสด็จพ่อ ข้าไม่ได้คุยกับท่านสักหน่อย”

จิตใจของสาวน้อยเอนเอียงไปทางหนานหว่านเยียน กู้โม่หานรับรู้และไม่โต้เถียงใดๆ ในขณะที่หนานหว่านเยียนก้มหน้ามองเกี๊ยวน้อยเสียงใส จากนั้นมองไปที่เซียงอวี้ที่กำลังประหม่า เข้าใจทันทีว่าลูกสาวต้องรบกวนเซียงอวี้ให้พามาแน่นอน

นางย่อตัวลง ลูบหัวของเกี๊ยวน้อยอย่างเอ็นดู “แม่มีธุระจะคุยกับเสด็จพ่อ ก็เลยไม่อยากรบกวนเวลานอนของเจ้า เจ้าโกรธแม่หรือ?”

“ข้าจะโกรธท่านแม่ได้ยังไง” เกี๊ยวน้อยส่ายหน้า จากนั้นนางก็จับมือหนานหว่านเยียนอย่างมีความสุข “ท่านแม่ พวกข้ากลับกันเถอะ ข้าอยากเล่นกับท่าน”

เมื่อเห็นว่าเกี๊ยวน้อยท่าทางกระตือรือร้น หนานหว่านเยียนก็พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ลูกรัก แม่ไม่สามารถกลับตำหนักกับเจ้าได้ในตอนนี้ ข้ากับเสด็จพ่อของเจ้ามีเรื่องสำคัญต้องออกจากวัง”

ทันทีที่นางได้ยินว่ากำลังจะออกจากวัง ดวงตาของเกี๊ยวน้อยก็สว่างขึ้นทันที “ท่านแม่พาข้าไปด้วยได้หรือไม่?”

“นานๆ จะได้ออกไปสูดอากาศสักที อึดอัดมาก”

แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าทุกคนจะไปทำอะไรนอกวัง แต่ก็สนุกกว่าอยู่ในวังแน่นอน บางทีนางอาจจะได้พบซาลาเปาน้อยอีกครั้ง!

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้พูด กู้โม่หานก็ปฏิเสธอย่างหนักแน่น

“ข้ากับแม่ของเจ้าไม่ได้ไปเที่ยวเล่น ก่อนที่พวกข้าจะกลับมา เจ้าต้องอยู่ในวังอย่างเชื่อฟัง อยู่กับเซียงอวี้”

ก่อนหน้านี้เขายินดีพาเกี๊ยวน้อยตัวเล็กๆ ออกจากจวนไปพร้อมกับหนานหว่านเยียนด้วย เพราะตอนแรกยังไม่พบตัวตนที่แท้จริงของไป๋จื่อ

ตอนนี้หนานหว่านเยียนได้เผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาแล้ว ถ้าเขาพาลูกออกไปอีก เขากลัวว่าหนานหว่านเยียนจะทำเรื่องแย่ขึ้นมาอีก สามแม่ลูกจะเล่นตุกติกอีกครั้ง ถึงตอนนั้นทั้งชายาและลูกสาวก็ไม่มีแล้วจริงๆ…

หนานหว่านเยียนนึกไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ แต่วันนี้นางมีเรื่องที่ต้องทำจริงๆ การพาเกี๊ยวน้อยมาด้วยมันไม่สะดวกเลย

เกี๊ยวน้อยตกตะลึง ดูเหมือนว่าวันนี้กู้โม่หานจะจริงจังมาก

แต่นางก็เห็นว่าหนานหว่านเยียนมีบางอย่างต้องทำจริงๆ มิฉะนั้นนางจะไม่ลังเลนานนัก นางก็ไม่ได้บังคับด้วย

แต่นางจงใจแสร้งทำเป็นไม่พอใจ พลางกอดอกหันกลับไป เตะก้อนหินเล็กๆ บนพื้นอย่างไม่ยินยอม “ฮึ่ม ไม่ไปก็ไม่ไป จะดุอะไรนักหนา”

นางทำแก้มป่อง เสียงใสสั่นเทา พูดอย่างดุดัน “เสด็จพ่อใจแคบจริงๆ เกลียดชะมัดเลย ข้าจะไม่สนใจเสด็จพ่ออีกแล้ว”

หนานหว่านเยียนมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่า เกี๊ยวน้อยจงใจแสร้งทำเป็นโกรธ ดังนั้นจึงไม่ห้ามปราม อยากจะดูว่าสาวน้อยประหลาดคนนี้จะมาลูกไม้ไหน