ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 779

หยุนเหิงสำลักพูดอะไรไม่ออก ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาส่ายหน้า กัดริมฝีปากแน่น “หมอหลวงตรวจแล้ว ไร้ทางรักษา ท่านแม่นาง นาง ข้าน้อยไม่รู้จะพูดกับท่านยังไง…”

หยุนเหิงยังพูดไม่ทันจบ ท่านแม่ทัพก็คุกเข่าลงตรงหน้าหนานหว่านเยียน “ฮองเฮาเหนียงเหนียง! ได้โปรด! ตอนนี้นอกจากท่านแล้ว อาจไม่มีใครสามารถช่วยฮูหยินของข้าได้แล้ว!”

เขาร้องไห้โดยไม่สนใจสายตาของผู้อื่น

หนานหว่านเยียนตระหนักว่าอาการป่วยของฮูหยินท่านแม่ทัพนั้นหนักหนาเพียงใด ใบหน้างดงามตึงเครียดทันที

“ท่านแม่ทัพลุกขึ้นเถอะ วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาดูอาการฮูหยินท่านแม่ทัพ”

พูดจบ นางก็ไม่สนใจใครอื่น พาเฟิงยางเดินตรงไปยังจวนแม่ทัพ

กู้โม่หานเหลือบมองหยุนเหิงอย่างเย็นชา แต่สุดท้ายเขาก็มองไปที่แม่ทัพ “ลุกขึ้นเถอะ”

พูดจบ เขาก็เดินตามหนานหว่านเยียนไป

“ข้าน้อยขอบพระทัยฝ่าบาท ฮองเฮาเหนียงเหนียง!” หยุนเหิงสัมผัสได้ถึงความซาบซึ้งและอบอุ่นในใจที่อธิบายไม่ได้ รีบดึงท่านแม่ทัพเข้าไปในจวนตามหนานหว่านเยียนไป

หนานหว่านเยียนและเฟิงยางเข้ามาในห้อง ทันทีที่เปิดประตู ก็ได้กลิ่นฉุนแสบจมูก

กลิ่นของอาเจียนที่ผสมกับกากของยาต่างๆ กระจายไปทั่วห้อง กู้โม่หานอดขมวดคิ้วไม่ได้

แม้แต่เฟิงยางก็ทนไม่ไหว อดรู้สึกคลื่นไส้ไม่ได้

หนานหว่านเยียนเดินตรงไปที่ข้างเตียงของฮูหยินท่านแม่ทัพเหมือนไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เอื้อมมือไปเปิดเปลือกตาของนางขึ้นแล้วเคาะดู

รูม่านตาขยายออก อยู่ในสภาวะหมดสติแล้ว

และฮูหยินท่านแม่ทัพก็ชักเกร็งไปทั้งตัว ยังมีอาเจียนเหลืออยู่ที่มุมปากของนาง

หนานหว่านเยียนหันไปมองหยุนเหิงอย่างเคร่งขรึมทันที คาดคั้นถามว่า “ฮูหยินท่านแม่ทัพอยู่ในอาการสลบไสลมานานแค่ไหนแล้ว?”

หยุนเหิงมองไปที่ฮูหยินท่านแม่ทัพที่ซีดเซียวและอ่อนแอบนเตียง รู้สึกเป็นทุกข์อย่างสุดจะพรรณนา “ผ่านมาสามวันแล้ว”

“ในตอนแรก ท่านแม่บอกว่านางมีอาการวิงเวียนศีรษะและท้องเสีย ดังนั้นพวกข้าจึงคิดว่าเป็นเพราะอากาศเย็นและพลังชี่ถดถอย พวกข้าเรียกหมอทั่วไปมาสั่งยาให้”

แต่วันต่อมา ก็มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ร้องไห้ขึ้นมาทันทีพลางกล่าวเสริมว่า “ฮูหยิน ช่วงนี้นางมักจะตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างสะลึมสะลือ บอกกับบ่าวว่านางเห็นคนตัวเล็กๆ มากมายกำลังร่ายรำ”

“สีสันต่างๆ วนเวียนอยู่รอบตัวนางในห้องนี้ ตอนแรกบ่าวคิดว่าฮูหยินไม่สบายและเลอะเลือน นอนหลับสักตื่นก็หายแล้ว จึงรอให้เหนียงเหนียงหลับไปก็ออกมา”

“แต่ต่อมา เมื่อเหนียงเหนียงตื่นขึ้นมาในตอนกลางวัน ก็จะโบกมือไปในอากาศ บางครั้งก็ยังร่ายรำ ยังขอให้บ่าวอย่าขัดขวางคนตัวเล็กหลากสีสันเหล่านั้น…”

“ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา เหนียงเหนียงก็อาเจียนและท้องเสีย จะทำยังไงก็ถ่ายไม่หยุด…”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนค่อยๆ ขรึมลง หยุนเหิงเห็นดังนั้นก็นึกว่าเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพหมดทางรักษาแล้ว จึงรีบพูดว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หลายวันมานี้ท่านแม่กินยาทุกตัวแล้ว ข้าน้อยยังไปเชิญหมอหลวงที่วัง แต่หมอหลวงพวกนั้นไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม”

“พวกเขา พวกเขาต่างบอกว่าจู่ๆ ท่านแม่ก็เหมือนปีศาจเข้าสิง เริ่มคลุ้มคลั่งผิดปกติ แต่ว่า แต่ว่าข้าน้อยไม่เชื่อ! ได้โปรดช่วยชีวิตแม่ของข้าน้อยด้วย!”

เขาเชื่อมั่นหนานหว่านเยียน แต่เกรงว่าแม้แต่หนานหว่านเยียนก็ทำอะไรไม่ถูก

อาการนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ! เหมือนโดนอะไรครอบงำร่างกาย!

หยุนเหิงมีสีหน้าโศกเศร้า คิ้วของกู้โม่หานขมวดแน่น น้ำเสียงเย็นชากระแทกใจผู้คน “ลูกผู้ชายอกสามศอก ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนอะไร!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้