หยุนเหิงสำลักพูดอะไรไม่ออก ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาส่ายหน้า กัดริมฝีปากแน่น “หมอหลวงตรวจแล้ว ไร้ทางรักษา ท่านแม่นาง นาง ข้าน้อยไม่รู้จะพูดกับท่านยังไง…”
หยุนเหิงยังพูดไม่ทันจบ ท่านแม่ทัพก็คุกเข่าลงตรงหน้าหนานหว่านเยียน “ฮองเฮาเหนียงเหนียง! ได้โปรด! ตอนนี้นอกจากท่านแล้ว อาจไม่มีใครสามารถช่วยฮูหยินของข้าได้แล้ว!”
เขาร้องไห้โดยไม่สนใจสายตาของผู้อื่น
หนานหว่านเยียนตระหนักว่าอาการป่วยของฮูหยินท่านแม่ทัพนั้นหนักหนาเพียงใด ใบหน้างดงามตึงเครียดทันที
“ท่านแม่ทัพลุกขึ้นเถอะ วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาดูอาการฮูหยินท่านแม่ทัพ”
พูดจบ นางก็ไม่สนใจใครอื่น พาเฟิงยางเดินตรงไปยังจวนแม่ทัพ
กู้โม่หานเหลือบมองหยุนเหิงอย่างเย็นชา แต่สุดท้ายเขาก็มองไปที่แม่ทัพ “ลุกขึ้นเถอะ”
พูดจบ เขาก็เดินตามหนานหว่านเยียนไป
“ข้าน้อยขอบพระทัยฝ่าบาท ฮองเฮาเหนียงเหนียง!” หยุนเหิงสัมผัสได้ถึงความซาบซึ้งและอบอุ่นในใจที่อธิบายไม่ได้ รีบดึงท่านแม่ทัพเข้าไปในจวนตามหนานหว่านเยียนไป
หนานหว่านเยียนและเฟิงยางเข้ามาในห้อง ทันทีที่เปิดประตู ก็ได้กลิ่นฉุนแสบจมูก
กลิ่นของอาเจียนที่ผสมกับกากของยาต่างๆ กระจายไปทั่วห้อง กู้โม่หานอดขมวดคิ้วไม่ได้
แม้แต่เฟิงยางก็ทนไม่ไหว อดรู้สึกคลื่นไส้ไม่ได้
หนานหว่านเยียนเดินตรงไปที่ข้างเตียงของฮูหยินท่านแม่ทัพเหมือนไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เอื้อมมือไปเปิดเปลือกตาของนางขึ้นแล้วเคาะดู
รูม่านตาขยายออก อยู่ในสภาวะหมดสติแล้ว
และฮูหยินท่านแม่ทัพก็ชักเกร็งไปทั้งตัว ยังมีอาเจียนเหลืออยู่ที่มุมปากของนาง
หนานหว่านเยียนหันไปมองหยุนเหิงอย่างเคร่งขรึมทันที คาดคั้นถามว่า “ฮูหยินท่านแม่ทัพอยู่ในอาการสลบไสลมานานแค่ไหนแล้ว?”
หยุนเหิงมองไปที่ฮูหยินท่านแม่ทัพที่ซีดเซียวและอ่อนแอบนเตียง รู้สึกเป็นทุกข์อย่างสุดจะพรรณนา “ผ่านมาสามวันแล้ว”
“ในตอนแรก ท่านแม่บอกว่านางมีอาการวิงเวียนศีรษะและท้องเสีย ดังนั้นพวกข้าจึงคิดว่าเป็นเพราะอากาศเย็นและพลังชี่ถดถอย พวกข้าเรียกหมอทั่วไปมาสั่งยาให้”
แต่วันต่อมา ก็มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ร้องไห้ขึ้นมาทันทีพลางกล่าวเสริมว่า “ฮูหยิน ช่วงนี้นางมักจะตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างสะลึมสะลือ บอกกับบ่าวว่านางเห็นคนตัวเล็กๆ มากมายกำลังร่ายรำ”
“สีสันต่างๆ วนเวียนอยู่รอบตัวนางในห้องนี้ ตอนแรกบ่าวคิดว่าฮูหยินไม่สบายและเลอะเลือน นอนหลับสักตื่นก็หายแล้ว จึงรอให้เหนียงเหนียงหลับไปก็ออกมา”
“แต่ต่อมา เมื่อเหนียงเหนียงตื่นขึ้นมาในตอนกลางวัน ก็จะโบกมือไปในอากาศ บางครั้งก็ยังร่ายรำ ยังขอให้บ่าวอย่าขัดขวางคนตัวเล็กหลากสีสันเหล่านั้น…”
“ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา เหนียงเหนียงก็อาเจียนและท้องเสีย จะทำยังไงก็ถ่ายไม่หยุด…”
สีหน้าของหนานหว่านเยียนค่อยๆ ขรึมลง หยุนเหิงเห็นดังนั้นก็นึกว่าเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพหมดทางรักษาแล้ว จึงรีบพูดว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หลายวันมานี้ท่านแม่กินยาทุกตัวแล้ว ข้าน้อยยังไปเชิญหมอหลวงที่วัง แต่หมอหลวงพวกนั้นไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม”
“พวกเขา พวกเขาต่างบอกว่าจู่ๆ ท่านแม่ก็เหมือนปีศาจเข้าสิง เริ่มคลุ้มคลั่งผิดปกติ แต่ว่า แต่ว่าข้าน้อยไม่เชื่อ! ได้โปรดช่วยชีวิตแม่ของข้าน้อยด้วย!”
เขาเชื่อมั่นหนานหว่านเยียน แต่เกรงว่าแม้แต่หนานหว่านเยียนก็ทำอะไรไม่ถูก
อาการนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ! เหมือนโดนอะไรครอบงำร่างกาย!
หยุนเหิงมีสีหน้าโศกเศร้า คิ้วของกู้โม่หานขมวดแน่น น้ำเสียงเย็นชากระแทกใจผู้คน “ลูกผู้ชายอกสามศอก ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนอะไร!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้
อ่าน ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1,846 www.sunnewsfocus.com...
อ่านยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1846 sunnewsfocus.com นะคะ...
ขัดใจหลายหย่าง 1. นางเอก - ก็รู้ว่าตัวเองสู้เเพ้อ๋องทุกครั้ง เเทนที่จะฝึกวิชาป้องกันตัวบ้าง เเต่ก็ไม่เห็นทำไร 2. ลูก - ก็เห็นอยู่ว่าเเม่ตัวเองทุกข์ใจที่ต้องอยู่กับอ๋อง เเทนที่จะสนับสนุนให้เลิก เเต่ยังจะให้คบกันต่อ คือพวกเอ็งจะขาดพ่อไม่ได้เลยรึไงฟะ 3. อ๋อง - รักเเต่ใช้วิธีผิด นางไม่ยอมก็ขังนางไว้ เจอผู้ชายคนไหนก็ขู่จะทำร้ายเค้า ? เป็นพระเอกที่ห่วยบัดซบ...
ใครที่คิดว่าหนานหว่านเยียนอคติเกินไป ลองย้อนไปดูสิ่งที่กู้โม่หานทำกับนางเอกในช่วงแรกๆ ว่ามันสมควรให้อภัยกันง่ายๆมั้ย...
ไม่แปลกหรอกที่นางเอกจะเกลียดกู้โม่หาน และไม่ยอมให้อภัยกู้โม่หาน ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนโดนทำร้ายทั้งกายและจิตใจมามาก โดนจับขังในเรือนเย็น ทั้งตั้งท้องลูก คลอดลูกเอง เลี้ยงเอง ข้าวที่จะกินแทบจะหาไม่ได้ พระเอกมักจะเลือกช่วยหยุนอี่โหรวก่อนนางเอกเสมอ สมควรได้รับที่สิ่งทำไว้ในอดีต นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดแต่โดนพระเอกกระทำมาโดยตลอด...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
กลับมาอัพเดทหน่อยจ้า..แอด,😁😁...
รออัพเดทนะคะ...
ขอเรื่อง หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...