เข้าสู่ระบบผ่าน

ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 789

เมื่อเข้ามาในโรงน้ำชา กู้โม่หานก็พบว่าข้างในไม่ได้อึกทึกครึกโครม กลับกัน คนที่อยู่เยอะคือคนรับใช้ที่สัญจรไปมา

คนรับใช้และสาวใช้พวกนี้เห็นเห็นพวกเขามาก็ไม่ได้แปลกใจมาก เพียงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย แต่ท่าทีที่มีต่อหนานหว่านเยียน กลับไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง

เพียงเห็นหนานหว่านเยียนเดินเข้ามาอย่างรู้ลู่ทาง คนรับใช้ที่เห็นนางทุกคนล้วนหยุดลง ทำความเคารพนางด้วยความนอบน้อม แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “คารวะคุณหนูเจ้าค่ะ”

กู้โม่หานขมวดคิ้วลง ดวงสีเข้มเรียวยาวประกายความเย็นยะเยือก

ทันทีที่เขาเข้ามาที่นี่ ก็พบกับคนรับใช้และสาวใช้ที่ไม่ธรรมดาพวกนี้ ทุกคนล้วนมีวรยุทธ์สูง ทั้งยังซ่อนเร้นกำลังภายในได้ลึกยิ่ง

ไม่เพียงเท่านั้น ความนอบน้อมที่พวกเขามีต่อหนานหว่านเยียน ไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวธรรมดาทั่วไปควรจะมี มีกระทั่งความเคารพและกลัวเกรงหลายส่วน

นับตั้งแต่หนานหว่านเยียนหายตัวไปสองเดือนแล้วกลับวังมาอีกครั้ง เขายังไม่ได้ประกาศเรื่องพิธีสถาปนา ไม่ได้ประกาศสถานะฮองเฮาของหนานหว่านเยียนกับใต้หล้าอีกด้วย

หากเป็นราษฎรแคว้นซีเหย่ เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะรู้จักนาง ยิ่งไม่มีทางเคารพกลัวเกรงนางเช่นนี้

อีกทั้ง ต่อให้จำได้ว่านางคือฮองเฮาจริง เขาที่เป็นฮ่องเต้ ซึ่งคนเหล่านี้ ก็ยังคงเพิกเฉยต่อเขา น่ามึนงงยิ่ง

สิ่งที่ทำให้กู้โม่หานตกใจที่สุดคือ เขาไม่เคยคิดถึงตนตัวของโม่หวิ่นหมิง จะเป็นบุคคลมีอำนาจซุกซ่อนเอาไว้เยอะขนาดนี้...

มิน่าครั้งที่แล้ว หนานหว่านเยียนหลบหนีรอดสายตาเขาได้อย่างเอิกเกริกขนาดนั้น...

นัยน์ตาสวยงามกระจ่างใสเย็นชาของกู้โม่หานหรี่ลง ซ่อนจิตสังหารและความเย็นชาน่าสะพรึงกลัวอยู่ลึก ๆ ในแววตา...

หนานหว่านเยียนเดินไปถึงหน้าบันไดก็หยุดลง รั้งคนรับใช้คนหนึ่งเอ่ยปากถามอย่างสุภาพ “ตอนนี้เถ้าแก่ของพวกเจ้าอยู่ที่ใด ข้านัดกับเขาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขาบอกจะยอมรับเลี้ยงเด็กคนนี้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้