ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 797

เขาทราบว่านางคิดจะพูดอะไร สำหรับเขาไม่มีสิ่งใดเป็นไปไม่ได้

นางสนใจทำดีกับผู้อื่น กลับเย็นชาหมางเมินต่อเขา ครั้นจะให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน นั่นมิใช่ปัญหาสำหรับเขา เพียงแต่เขาคิดว่าหากเขาเชื่อฟังว่าง่ายเช่นนี้ นางจะตอบแทนบางสิ่งเป็นรางวัลให้เขาบ้าง แต่หากนางไม่ให้ เขาก็จะเป็นคนช่วงชิงมันมาเอง

กู้โม่หานล่วงเกินนางอย่างไร้ยางอาย ในใจเดือดกรุ่นด้วยโทสะขึ้นมาแล้ว จะทำอย่างไรก็ไม่มีวันมอดดับ

กระทั่งเขาระลึกได้ว่าตนดุเดือดรุนแรงเกินไป ก็นุ่มนวลอ่อนโยนลง นิ้วเรียวจนเห็นข้อกระดูกสอดเข้าเรือนผมของหนานหว่านเยียน ใช้แรงรั้งท้ายทอยของนางไว้แน่น กระหวัดรัดพัวพันไม่สร่าง

ไอน้ำที่พร่าเลือนน่าอึดอัดเคล้ากับจูบที่ร้อนและชื้น หนานหว่านเยียนแทบหายใจไม่ออก

ปรางแก้มสองข้างของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ สองมือของนางออกแรงผลักแผงอกแกร่งของกู้โม่หานอย่างไม่ยอมแพ้ อยากจะผลักเขาออกไป แต่ไม่ว่าผลักอย่างไรก็ผลักไม่ออก

กลับกันยิ่งดุเดือดและรุนแรงขึ้นเท่านั้น

ดีที่สุดท้ายเขาเก็บมือกลับมา และผละนางออกในจังหวะที่นางใกล้หายใจต่อไปไม่ไหวแล้ว เขายังไม่หนำใจด้วยซ้ำ ทว่ายามนี้แม้แต่ขาของหนานหว่านเยียนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงหยัดยืนต่อไปแล้ว ได้แต่เอนกายพิงขอบอ่างอาบน้ำหายใจกระหืดกระหอบ

นางจ้องเขาด้วยโทสะที่เดือดกรุ่น กัดฟันกรอดพลางเอ่ยว่า “กู้โม่หาน เจ้าโง่!”

“เจ้าเป็นคนพูดเองมิใช่หรือ ว่าต้องมีคนใดคนหนึ่งเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสมอ ข้ายินดีเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน” กู้โม่หานกระตุกมุมปากยิ้ม แววตาฉายประกายพึงพอใจ ทว่าเท่านี้ไม่พอ ยังห่างไกลคำว่าพอนัก

“เจ้าผลัดอาภรณ์เถิด ระวังลื่น”

สิ้นเสียง เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

“วิปลาส!” หนานหว่านเยียนตีผิวน้ำด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น สบถด่าเขาอย่างเหลืออดออกมา ฉวยโอกาสตอนที่นางกำลังแช่น้ำ ไม่สวมเสื้อผ้าอาภรณ์เข้ามารังแกข่มเหงนางอย่างหน้าไม่อาย ทุเรศจริงๆ!

หลังจากแน่ใจว่ากู้โม่หานเดินจากไปไกลและไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใดแล้ว นางพลันกระโดดพรวดออกจากอ่างอาบน้ำทันใด วิ่งออกไปผลัดอาภรณ์หลังฉากกันลม

กระทั่งนางจัดการตนเองเรียบร้อย ขณะที่กำลังเช็ดเส้นผมที่เปียกหมาดให้แห้งพลางเดินออกไปจากห้องกั้น ไหนเลยจะเห็นเงาของเซียงอวี้และเซียงเหลียนที่นั่น

บนโต๊ะของตำหนักบรรทม กลับเรียงรายด้วยขนมและอาหารว่างที่นางชอบจำนวนมากมาย ไม่เท่านั้นยังมีน้ำแกงบำรุงร่างกายเตรียมไว้ด้วย

ข้างโต๊ะ นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานที่นั่งเท้าคางอยู่กำลังกรีดกรายเคาะกรามล่างของตนเองเบา ๆ พลางจ้องมองนางตาเป็นมัน ในแววตาพร่างพราวที่สะท้อนแสงตะเกียง กระเพื่อมความอ่อนโยนเป็นระลอกออกมา และยังมีพลังอำนาจอันลุ่มลึกที่เคลือบแฝงอยู่ในที

“ผลัดอาภรณ์รวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ?”

เขาถอดกวานหยกวางบนโต๊ะ เส้นผมสีดำขลับดุจน้ำหมึกสยายไปด้านหลัง เสื้อคลุมตัวนอกของเขาบัดนี้ถูกถอดออกมาพาดไว้บนฉากกันลมเสียนานแล้ว

เสื้อตัวในสีขาวยิ่งขับให้ผิวพรรณของกู้โม่หานเกลี้ยงเกลาเป็นมันเงา อกเสื้อที่เผยอออกเล็กน้อยนั้นยังเผยให้เห็นลายเส้นกล้ามเนื้อที่ปรากฏวับวาบอยู่ด้านใน

กู้โม่หานในยามนี้ ดูสบายและผ่อนคลายมากกว่ายามปกติ เพียงแต่เขาอยู่ในเรือนเช่นนี้ ท่าทางประหนึ่งต้องการพำนักอยู่ที่นี่ ทำให้จิตใจว้าวุ่นเป็นกังวลอย่างบอกไม่ถูก