ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 796

“เซียงอวี้และเซียงเหลียนเป็นสาวใช้เคียงกายเจ้า พวกนางไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ และไม่มีทางเก็บสัมภาระย้ายออกจากวังหลวงได้เด็ดขาด…”

บุรุษเหลืออดเกินทน เสียงทุ้มต่ำในลำคอ ดังชัดเจนอยู่ภายในห้องที่เงียบสงัดนี้

กู้โม่หาน

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!

หนานหว่านเยียนสะดุ้งโหยงทันที หันหน้าขวับกลับมาถลึงตา ทว่าจังหวะนั้นปลายจมูกกลับสัมผัสดวงหน้าหล่อเหลาดั่งหยกประดับกวานของกู้โม่หานอย่างแผ่วเบา นั่นทำให้นางยิ่งตระหนกตกใจ

นางรีบชักขาทั้งสองซ่อนในน้ำทันใด ปกปิดเรือนร่างของตนเองไว้ ก่อนจะถลึงตาจ้องเขาที่ยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ท่านเข้ามาตั้งแต่เมื่อใดกัน?!”

อย่าบอกเชียวว่า ตั้งแต่ต้น เป็นกู้โม่หานที่คอยบีบนวดไหล่ให้นางอยู่ด้านหลังมาตลอด?!

กู้โม่หานหลุบสายตาลงจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม แววตานั้นสุกสกาวแวววาวจนมิอาจต้านทาน น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นเต็มด้วยอารมณ์ยั่วเย้า “ที่ควรได้เห็นก็เคยได้เห็นหมดแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องเขินอายเพียงนี้แล้ว”

เขาอยู่กับนางตั้งแต่แรกอย่างนั้นหรือ!

หนานหว่านเยียนจ้องมองเขาด้วยแววตาวาวโรจน์ “ที่ข้าเรียกคือเซียงอวี้ ไม่ใช่ท่าน! อีกอย่างท่านเป็นถึงฝ่าบาทจะมาใช้แรงงานอาบนวดเช่นนี้ได้ที่ไหนกัน! ท่าน ท่านรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เขาน่าจะเห็นทั้งหมด มิหนำซ้ำยังน่าจะได้ยินสิ่งที่นางพูดทั้งหมดแล้ว ร้ายแรงกว่านั้นเมื่อครู่นางเพิ่งจะเอ่ยปากชมเขาว่าฝีมืออาบนวดวิเศษใช่เล่นด้วย!

บรรลัยแล้ว!

ทว่ากู้โม่หานกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ปรายสายตาลงมาประเมินหนานหว่านเยียน นัยน์ตาคู่นั้นร้อนแรงเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูด

เขาพลันยื่นมือออกไป หนานหว่านเยียนสะดุ้งถอยหลังไปทันควันด้วยความตกใจ จ้องมองเขาอย่างระวัง “ท่านคิดจะทำอะไร?”

กู้โม่หานหรี่ตาลง นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมของหนานหว่านเยียนที่เปียกน้ำ ก่อนจะทัดไว้หลังใบหูของนางอย่างแผ่วเบา

“อย่าเอาแต่ใช้สายตาระแวงภัยมองข้า มิเช่นนั้นหากข้ามิได้ต้องการทำอะไรเจ้า คงรู้สึกผิดต่อความคาดหวังของเจ้าแล้ว เจ้าเองก็น่าจะทราบ ที่ข้ามาปรากฏตัวที่นี่ ก็เพื่อทำบางอย่างได้สะดวกขึ้นหน่อยก็เท่านั้น”

ได้ยินกู้โม่หานเอ่ยวาจาไร้ยางอายเช่นนี้อย่างคล่องปาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศในนี้ร้อนอบอ้าวหรือเพราะอะไรกันแน่ ดวงหน้าของหนานหว่านเยียนพลันแดงก่ำขึ้นมาทันใด

นางดึงหน้า พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หากท่านยังพูดมากอีก ข้าจะ…”

“จะอะไร?” กู้โม่หานพลันพุ่งเข้ามาบีบกรามของหนานหว่านเยียนอย่างตั้งใจ นัยน์ตาสวยงามเย็นเยียบไร้ความอ่อนโยนหรี่ลง เผยความฉงน “จะไล่ข้าออกไป เหมือนกับที่เจ้าคิดจะไล่พวกเซียงอวี้อย่างนั้นหรือ?”

หนานหว่านเยียนประหวั่นพรั่นพรึงในใจ กลัวว่าเขาจะคาดเดาความคิดที่นางจะไปจากที่แห่งนี้ได้ หากถึงยามนั้นสถานการณ์อาจเปลี่ยนไปจนยากควบคุม

“หรือท่านจะเป็นพวกชอบสอดรู้แอบฟังผู้อื่นคุยกัน?”

สายตาของกู้โม่หานกวาดมองลำคอระหงเนียนขาวของนาง ไล้ลงไปกระดูกไหปลาร้างามได้รูป เรื่อยลงไปทีละน้อย แววตาคู่นั้นยิ่งมืดมิดลง เงียบสงัดลุ่มลึก