ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 799

สิ้นเสียงนั้น หนานหว่านเยียนพลันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

กู้โม่หานกล้าเอ่ยวาจาไร้ยางอายเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร?!

นางขุ่นแค้น ยิ่งไปว่านั้นคือโมโห สะบัดมือเขาออกสุดแรง ก่อนจะคว้าสายรัดเอวของตนเองกลับมาและจับไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกัดฟันกรอดพลางเอ่ยตอบกลับไปว่า “กู้โม่หาน! เจ้าไม่เหลือยางอายแล้วหรืออย่างไร? ใครอนุญาตให้เจ้าร่วมหอกับข้า!”

พิจารณาสภาพความสัมพันธ์ของพวกเขาในยามนี้ก่อนเถิด เขายังมีหน้ามาขอความรักจากนางอีกหรือ กู้โม่หานเจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรืออย่างไร

กู้โม่หานพลันเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากบางเปื้อนรอยยิ้มลึกซึ้งตราตรึงใจไว้ “ต่อหน้าเจ้า ตัวข้าจำเป็นต้องมีความละอายด้วยหรือ?”

ความรู้สึกไม่ปลอดภัยยิ่งรุนแรงขึ้นทบทวี หนานหว่านเยียนคิดจะพลิกกายหลบหนี

ทว่าเขากลับอ่านการเคลื่อนไหวของนางขาด ชิงโอบเอวนางไว้ก่อน จากนั้นก็จัดการกดจุดของนางอย่างคล่องแคล่วชัดเจน

“เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ข้าก็แค่อยากให้เจ้ามีความสุข ไม่อยากให้เจ้าอารมณ์ฉุนเฉียวก็เท่านั้นเอง”

ทันใดนั้น หนานหว่านเยียนไม่อาจขยับตัวได้อีกต่อไป โกรธกรุ่นจนคันเขี้ยว

นางคับแค้นใจนักที่กู้โม่หานรู้จักกดจุด คราก่อนก็เป็นเช่นนี้มาหนหนึ่งแล้ว นางหลบเท่าใดก็ไม่พ้น จะโต้ตอบก็ไม่อาจเป็นไปได้ เพราะเหตุผลเหล่านี้ถึงได้ทำให้นางตั้งครรภ์

และหนนี้ กู้โม่หานกำลังจะใช้ลูกไม้เดิมอีกครั้งหนึ่งแล้ว นางสงสัยจริงๆ เมื่อก่อนที่นางเคยใช้กระทะฟาดเขาครั้งนั้น แท้จริงแล้วใช่เพราะเขาจงใจให้นางฟาดหรือเปล่า มิเช่นนั้นในยามที่นางสมควรตีเขาจริง ๆ เหตุใดถึงไม่มีโอกาสนั้นเลยสักครั้ง!

“กู้โม่หานเจ้าโง่สมองน้อย หากเจ้ากล้าทำอะไรข้าจริง ๆ ข้าจะโกรธเกลียดเจ้า นับจากนี้ไป เจ้ากับข้าอุ๊บ…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง กู้โม่หานพลันขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะใช้จูบผนึกริมฝีปากนั้นไว้

เขาไม่อยากได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นจากนาง และไม่มีความจำเป็นต้องฟังด้วย

เขามองออก ว่านางเองก็มีอารมณ์ ในเมื่อมีอารมณ์แล้ว เป็นธรรมดาที่เขาต้องตอบสนองต่อไป กู้โม่เฟิงพูดถูก ทำให้นางสุขสมบนเตียง นางจะได้ดีกับเขาบ้าง

“หว่านเยียน…” เขาครางชื่อของนางออกมาอย่างลืมตัว บำเรอนาง จ้องมองนางอย่างลุ่มหลงมิรู้สร่าง

“หว่านเยียน ข้ารักเจ้า”

“กู้โม่หาน เจ้ามันเดรัจฉาน!”

“จากนี้ ข้าจะรักเจ้าทะนุถนอมเจ้าให้มากขึ้น”

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้…เจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรือ!”

“ข้าจะยึดหลักสี่คุณธรรมสามคล้อยตาม รักเจ้า และรักบุตรของเจ้าด้วย…”

“…”

บัดนี้นางไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว เขายังขืนใจให้นางจูบตอบเขา ซ้ำร้ายยังหายใจรวยริน แม้กระทั่งเรี่ยวแรงจะลืมตามองเขาก็หมดลงอย่างสิ้นเชิง

ทว่าสายตาของกู้โม่หานที่จ้องเขม็งนางตั้งแต่ต้นจนถึงยามนี้กลับลุ่มลึกราวมหาสมุทร เขารักนาง ไม่ปรารถนาให้นางทำหมางเมินเหมือนเขาเป็นคนไกลเช่นนี้ เขาไม่อยากเป็นเหมือนอย่างวันนี้ ไม่อยากถูกนางทอดทิ้งไว้ริมทาง เฝ้ามองนางที่สนใจแต่ยิ้มแย้มร่าเริงกับบุรุษอื่นยกเว้นเขา

เขาคิด ก็ปรารถนาจะแต้มหมึกสีดำไว้ในใจนางอย่างยิ่งยวด ปรารถนาจะให้นางจดจำเขาไว้ตลอดไป ไม่ว่าจะร้ายหรือดีก็ตาม…

คืนนี้ แสงจันทร์นวลกระจ่างทอดผ่านม่านตาข่ายบางเลือนรางเข้ามาในตำหนักบรรทม