ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 800

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนด้วยนัยน์ตาร้อนแรงดุจคบเพลิง สายตานั้นเคลื่อนมองไปตามเรือนร่างของนางอย่างอ้อยอิ่งโดยไม่คิดแม้แต่จะปิดบัง

บนเรือนร่างของนางล้วนเป็นร่องรอยบาดแผลที่เขาทิ้งไว้ทั้งสิ้น สายตาของกู้โม่หานหมองคล้ำลง หวนคิดเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา ลูกกระเดือกพลันขยับเล็กน้อย ประสานสายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น ก็รู้สึกฉงนใจขึ้นมาเล็กน้อย

“หว่านเยียน เจ้าโกรธอะไร?”

“เมื่อคืนก็เห็นชัดว่าเจ้ามีความสุขดีมิใช่หรือ ข้าคลายจุดให้เจ้านานแล้ว เจ้าก็ยังเอาแต่กอดกระหวัดรัดข้าไม่ยอมปล่อยมือ ก่อนที่เจ้ากระเง้ากระงอดว่าจะสวมอาภรณ์ ข้าก็เป็นคนสวมให้เจ้าเอง ไฉนบัดนี้เจ้าถึงอารมณ์ขุ่นเคืองไม่พอใจเล่า?”

เขาทำไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า เมื่อคืนเขาเพียงต้องการให้นางมีความสุขเท่านั้น ความหนักเบาล้วนควบคุมให้อยู่ในความเหมาะสมทั้งสิ้น

เกรงว่าเสียงของนางจะหายไปแล้ว ไม่ต้องให้เอ่ยคำใดออกมา เขาก็ยกน้ำมาป้อนให้นางอย่างไม่รอช้า นางกระเง้ากระงอดโวยวายว่าจะสวมเสื้อผ้า เขาก็หยิบเสื้อตัวหนึ่งจากพื้นขึ้นมาสวมให้นาง

เขาปรนนิบัตินางทั้งคืน ทำตามที่กู้โม่เฟิงแนะนำไม่บกพร่อง นางในวันนี้ควรจะเห็นมุมดีของเขาบ้างมิใช่หรือ เหตุใดถึงยังชิงชังรังเกียจเขาไม่เปลี่ยนเช่นนี้?

ได้ยินเสียงนั้น หนานหว่านเยียนยิ่งอายจนหงุดหงิด แต่กระนั้นนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นาง…กับเขาอย่างมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนเช่นนี้ ต่อให้นางมีข้อแก้ต่างให้ตนเอง ทว่าหลายหนที่ผ่านมา ถูกเขาจับพลิกกลับไปมาเหมือนแป้งทอดบนกระทะตลอดทั้งคืนแล้ว ยังต้องเผชิญหน้ากับคำถามซักไซ้ของเขาอีก นางรับมือต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ

อยากจะสบถคำหยาบคายออกไปเหลือเกิน ให้ตายเถอะ เหตุใดนางถึงควบคุมตนเองไม่ได้เช่นนี้?

บัดนี้ถูกเขาจับจุดอ่อนได้อย่างจัง แม้แต่คำแก้ตัวก็ไม่มีให้เอ่ยออกไปแล้ว!

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาคนเดียว! เป็นเพราะเขาคนเดียวเลย!

ภายใต้อารมณ์ฉุนเฉียวโกรธเกรี้ยวหนานหว่านเยียน ทำได้เพียงคว้าผ้าห่มขึ้นมาขว้างใส่กู้โม่หาน “ไสหัวไป ไสหัวไปให้พ้น!”

กู้โม่หานหลบการโจมตีของหนานหว่านเยียนอย่างง่ายดาย เห็นนางหน้าแดงถึงใบหู แม้กระทั่งลำคอระหงยังแดงก่ำ เขาก็หัวเราะออกมาทันใด นอกจากในภาพความทรงจำแสนลึกซึ้งเมื่อคืนแล้ว เขายังไม่เคยเห็นนางเอียงอายถึงเพียงนี้มาก่อน

“ก็ได้ ข้าไปก็ได้”

เขาคว้าเสื้อชั้นในที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมลวกๆ บนตัว เห็นนางยังสวมเสื้อคลุมนอกของเขาอยู่ อดไม่ไหวก็เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าขึ้นมา “เจ้าเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว พักผ่อนต่ออีกสักหน่อยเถิด”

หนานหว่านเยียนเห็นเขาเอาแต่จ้องนางไม่วางตา ก็ก้มหน้าลงสำรวจตนเอง ก่อนจะพบว่าอาภรณ์ที่สวมอยู่บนร่างกายยามนี้หลวมโคร่ง ครึ่งไหล่เผยออกมาให้เห็น แม้กระทั่งกระดูกไหปลาร้ายังเต็มไปด้วยรอยแดงที่ถี่กระชั้นมาก

กรี๊ดดดเจ้าบ้านี่! เขาให้นางสวมเสื้อผ้าของเขาเองหรอกหรือ!หนำซ้ำยังทิ้งร่องรอยไว้บนตัวนางอีก!

ขณะที่นางกำลังกัดฟันกรอด บัดนี้เขาสวมอาภรณ์แต่งกายเรียบร้อยแล้ว แม้จะไม่มีเสื้อนอกคลุมกายไว้ กระนั้นก็ยังคงหล่อเหลาคมคายเหมือนเก่า

เขาโน้มกายลงมาประทับริมฝีปากบนหว่างคิ้วของนาง จุมพิตอย่างแผ่วเบาไปหนึ่งที

“ข้าไปก่อน”

นัยน์ตาสวยงามที่สะท้อนประกายสุกสกาวคู่นั้นของเขาเต็มด้วยรอยยิ้ม หวานเชื่อมจนคล้ายจะมีน้ำผึ้งหยดออกมา จากนั้นก็หมุนตัวและเดินจากไป