ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 814

เมื่อมองดูท่าทางเช่นนี้ของเขา ไม่รู้ทำไม หนานหว่านเยียนถึงได้สงบนิ่งเป็นที่สุด ผละมือของเขาที่จูงมือนางอยู่ออกด้วยความสุภาพใจเย็นเป็นอย่างยิ่ง

“ตั้งแต่แรก ก็ไม่ใช่เพราะท่านไม่ต้องการข้าเหรอ? ตอนนี้ข้าก็แค่อยากจะจากไป ทำไมท่านถึงไม่สามารถปล่อยให้ข้าจากไปได้เหมือนก่อนหน้านี้ล่ะ”

กู้โม่หานมองไปยังโฉมหน้าที่งดงามเฉยเมยอย่างไร้ที่เปรียบนี้ คิดถึงการพูดจาอย่างเมินเฉยเย็นชาในก่อนหน้านี้ ความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจในจิตใจก็พุ่งพรวดขึ้นมาเหมือนดั่งพืชไม้เลื้อยอันบ้าคลั่งเช่นนั้น

“ข้าคิดว่า พวกข้าล้วนเริ่มมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันแล้ว เจ้าก็ไม่ได้กีดกันมาก กระทั่งยังชอบมากอีกด้วย ความสัมพันธ์ของพวกข้าผ่อนคลายลงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าความคิดของเจ้าจะไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาก่อน.......”

สีหน้าบนใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่เปรียบซีดลงเล็กน้อย มองดูนางจากเขาไปไกลเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป กอดนางไว้อย่างแนบแน่นในอ้อมแขน พยายามอย่างเต็มที่ในการสะกดอารมณ์และเอ่ยปาก

“หว่านเยียน ข้าไม่เหมือนอดีตแล้ว พวกข้าก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เจ้าตั้งครรภ์ลูกของข้า พวกข้ายังมีลูกสาวที่น่ารักอีกสองคน เจ้าต้องการสามี พวกเด็กๆต้องการพ่อ ตอนนี้ข้าก็สามารถทำได้ดีมาก”

“เมื่อก่อนเป็นข้าที่ทำผิดต่อเจ้าและลูก ข้าจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อชดเชยพวกเจ้า ชดเชยลูกในท้องของเจ้า ข้าสาบานต่อเจ้า เรื่องของหยุนอี่ว์โหรว ข้าก็จะจัดการให้ดี จะไม่ให้เจ้าและพวกลูกๆต้องถูกทำร้ายอีกเด็ดขาด อยู่ต่อเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าและลูกมีความสุข ดีหรือไม่?”

หนานหว่านเยียนถูกเขากอดไว้แน่น มองไม่เห็นสีหน้าการแสดงออกของกู้โม่หาน ได้ยินเพียงแค่คำขอร้องที่ไร้ค่าของเขา

อดีตนางเคยอ้อนวอนด้วยความต้อยต่ำให้เขามองมาสักแวบหนึ่ง แต่ความจริงใจก็ถูกเขาเหยียบย่ำจนจมลงไปในโคลน เก็บขึ้นมาไม่ได้อีก

ใครจะคิดว่าหลายปีต่อมา กู้โม่หานที่อยู่อย่างสูงศักดิ์ ผู้ที่ดูแคลนนางมาโดยตลอดนั้น จะขอร้องอ้อนวอนให้นางอยู่ต่อด้วยความต่ำต้อยอย่างเช่นในตอนนี้

แต่นางกลับไม่ได้มีความสุขนัก ยิ่งกว่านั้นนางมีลางสังหรณ์ว่า ครั้งนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับทูตแคว้นต้าเซี่ย นางก็อยู่ที่ซีเหย่ได้ไม่นานแล้ว กู้โม่หานไล่ตามอย่างไม่ลดละเช่นนี้ ก็ไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อใครทั้งสิ้น

“เรื่องเมื่อคืน เป็นท่านที่บังคับอยู่ครึ่งหนึ่ง ข้าตอบสนองต่อท่าน เพียงเพราะข้าเป็นคนธรรมดา ไม่ได้เกี่ยวกับการชอบหรือไม่ชอบท่าน”

“อีกอย่าง พวกข้าก็อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ท่านก็รู้นิสัยคนอย่างข้าดี เรื่องที่ตัดสินใจแล้ว แม้มีวัวสิบตัวมาฉุดรั้งก็กู่ไม่กลับ”

“แทนที่จะตัดบัวแต่ยังเหลือใยไว้ เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิต สู้ปล่อยมือกันอย่างผ่าเผยยังจะดีซะกว่า ท่านปล่อยให้ข้าและพวกลูกๆไปให้ไกล ออกจากสังคมที่วุ่นวายนี้แล้วลืมเลือนกันไปซะ บางทีหลายปีต่อจากนั้นที่ได้พบกันอีกครั้ง ก็อาจจะยังสามารถนั่งลงคุยกันอย่างสงบและใจเย็นได้”

ได้ยินดังนั้น ม่านตาของเขาก็หดลงอย่างรุนแรง ถูกคำพูดของนางทำให้โกรธเล็กน้อยอย่างฉับพลัน “เจ้าบอกข้ามาซิ ใครกันที่จะอยากได้ความรู้สึกจะเป็นจะตายกว่าสิบปีเช่นนั้นเพื่อแลกเปลี่ยนมาเป็นความสงบทางจิตใจ?”

สมองของเขาไม่ได้มีปัญหาสักหน่อย ปล่อยนางจากไป ตัวเองทำลายชีวิตการแต่งงานของตัวเอง ทำซะจนภรรยาของตัวเองแยกจากไปโดยสมบูรณ์ ก็เพื่อหลังจากนั้นอีกสิบกว่าปีจะสามารถพูดคุยกันดีๆได้งั้นเหรอ?

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าท่าทางของเขา กัดริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “กู้โม่หาน ท่านเคยคิดหรือไม่ว่า ท่านเพียงแค่รู้สึกไม่ยอม แต่ไม่ได้รักข้าจริงๆ”

ไม่กี่วินาทีนั้นในบรรยากาศก็เกิดความเงียบงันขึ้น เสียงอันแหบแห้งเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้น “เรื่องมาถึงวันนี้ ทำไมเจ้าถึงยังคิดว่า ข้ารักเจ้าก็เพราะความรู้สึกไม่ยอม?”