ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 815

“ท่าน——” หนานหว่านเยียนคิดไม่ถึงว่าเขาจะเฉไฉและดื้อรั้นเพียงนี้ เพ่งมองกู้โม่หานด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย “กู้โม่หาน ท่านทำความเข้าใจสถานการณ์ให้ชัดเจน ปลากับอุ้งตีนหมีจะได้มาพร้อมกันทั้งสองอย่างไม่ได้......”

“ข้าทำได้” ยังไม่ทันสิ้นสุดเสียงของหนานหว่านเยียน กู้โม่หานก็พูดตัดบทนางอย่างหนักแน่น

ดวงตาของเขาลึกล้ำหนักแน่นเย็นยะเยือก แฝงด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่อาจจะปฏิเสธ ราวกับว่าเขารู้และมีการวางแผนทุกอย่างมาอย่างดี

“ข้าไม่ได้อ่อนต่อโลกและหยิ่งยโส เพราะข้ารู้ว่าข้ามีความสามารถนี้ เตรียมการกองกำลังจัดวางค่ายกล ข้าไม่เคยหวาดกลัวมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นทันทีที่ซีเหย่สร้างความสัมพันธ์ทางการทูตกับแคว้นต้าเซี่ย ก็มีแต่ผลประโยชน์ หากว่าแคว้นอื่นคิดจะรุกราน ก็ต้องชั่งใจในการมา”

เขาเป็นกษัตริย์ อะไรมีประโยชน์ต่อแคว้นที่สุด เขารู้ดีกว่านาง คิดจะโน้มน้าวให้เขาปล่อยคนไปด้วยผลประโยชน์ของแคว้น เป็นไปไม่ได้

หนานหว่านเยียนก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ แต่อย่างที่นางบอก ความขัดแย้งระหว่างพวกเขามีมากเกินไป เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินต่อไปอีก

“ข้าเข้าใจความหมายของท่าน แต่ข้าไม่สามารถอยู่ต่อได้ ท่านบอกว่าท่านชอบข้า ดังนั้นจึงไม่สามารถปล่อยคนไปได้ ความคิดเห็นของพวกข้าแตกต่างกัน ทั้งสองแคว้นถูกกำหนดว่าไม่สามารถที่จะแก้ไขปัญหาอย่างสันติได้ แต่ข้ามีวิธีที่สาม สามารถลองดูได้”

พูดพลาง นางก็ล้วงหยิบขวดยาแปลกๆออกมาจากแขนเสื้อขวดหนึ่ง ยื่นมันให้กู้โม่หาน

“นี่คือน้ำความจำเสื่อม ดื่มลงไป ก็จะทำให้ท่านไม่คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกข้าไปตลอดชีวิต และอาจจะลบข้าออกจากความทรงจำของท่านไปโดยสิ้นเชิง เช่นนี้ท่านก็จะไม่ดึงดันคิดจะให้ข้าอยู่ต่อแล้ว อีกอย่าง ท่านเป็นฮ่องเต้ สำหรับท่านแล้วความรักเรียกได้ว่าเป็นภาระ มียาน้ำขวดนี้ ท่านก็สามารถสลัดพ้นจากภาระนี้ได้”

“นี่คือของดี และข้าก็มีเพียงแค่ขวดเดียว กู้โม่หาน ข้าอวยพรให้ท่านด้วยใจจริง อวยพรให้ท่านเป็นจักรพรรดิแห่งประวัติศาสตร์พันปี มีชื่อเสียงเลื่องลือนับร้อยปี”

น้ำความจำเสื่อมขวดนี้ถูกเก็บไว้ในช่องว่างของนางมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาสได้ใช้ แต่ตอนนี้ถือว่าเป็นโอกาส

สีหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปทันที “เจ้าต้องการให้ข้าลืมเจ้าหรือ?”

นางรู้หรือไม่ว่า นางพูดเช่นนี้กับเขา เป็นการทำร้ายความรู้สึกมากมายเพียงใด?

ก่อนหน้านี้นางเฉยเมยต่อเขาก็ดี ใส่อารมณ์ก็ช่าง อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ว่า เขายังคว้าจับนางไม่ได้ และสัมผัสนางไม่ได้

แต่ตอนนี้ นางกลับพูดคำที่เย็นชาเช่นนี้ออกมาได้อย่างสงบถึงเพียงนี้ ในดวงตาทั้งคู่นั้นไม่มีความรู้สึกใด มีชีวิตเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึกผู้หนึ่งเช่นนั้น

หนานหว่านเยียนเห็นท่าทางการถูกทำร้ายความรู้สึกของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ท่านไม่รู้สึกว่า นี่เป็นวิธีที่ดีวิธีหนึ่งหรือ?”

วิธีที่ดี? !

นี่คือการที่นางใช้มีดแทงหัวใจของเขา แทงซะจนเป็นรูพรุนก็ยังระบายความเกลียดชังไม่ได้สินะ? !

ไม่ว่าอย่างไรกู้โม่หานก็คิดไม่ออกว่า ทำไมนางถึงคิดได้ว่า เขาจะยอมตัดใจลืมทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขาไปซะ ความโกรธเคืองที่ระงับอยู่ในจิตใจถูกกระตุ้นขึ้นมา

แต่เขากลับกระวนกระวายใจยิ่งขึ้น ตอนนี้นางเพียงแค่อยากให้เขาลืม ประเดี๋ยวหากว่านางไม่พอใจ คิดต้องการจะลืมเขา นางก็จะไปทำใช่หรือไม่?

ในมือของนางนอกจากน้ำความจำเสื่อมแล้ว ยังมีของอย่างอื่นที่รุนแรงยิ่งกว่านี้อีกหรือไม่?

หนานหว่านเยียนรู้สึกได้ ดูเหมือนว่านางจะเหยียบโดนขีดจำกัดความอดทนของเขาแล้ว เม้มริมฝีปากล่างอย่างอดไม่ได้ “ข้ารู้สึกเพียงแค่ว่านี่ก็เป็นวิธีหนึ่ง ท่านควรจะยอมรับ ท่านและข้าไม่สามารถใช้ชีวิตอื้ม......”

ยังพูดไม่ทันจบ กู้โม่หานก็จับท้ายทอยของนางไว้อย่างรวดเร็วและรุนแรง ริมฝีปากบางๆและเย็นยะเยือกกดลงไปบนริมฝีปากของนาง เหมือนดั่งสัตว์ป่าเช่นนั้น การจูบที่เป็นความโกรธและความดุเดือดนั้นทำให้คนไม่สามารถขัดขืนได้