ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 816

หนานหว่านเยียนรู้สึกตกใจอย่างอธิบายไม่ได้ ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นท่าทางที่ดึงดันของกู้โม่หานแล้ว ความไม่สบายใจก็ค่อยๆเข้าปกคลุมในจิตใจชั้นหนึ่ง

ตอนนี้อยู่ดีๆนางก็มีความรู้สึกชนิดหนึ่งที่ว่าเพื่อที่จะรั้งนางให้อยู่ต่อแล้ว กู้โม่หานจะทำทุกวิถีทางโดยไม่เลือก นางก็กลัวเหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรที่เกินความคาดหมายออกมา ทำให้นางตั้งตัวไม่ทัน

กู้โม่หานเดินเข้าไปหานางสองก้าวอย่างฉับพลัน ทำให้นางตกใจจนถอยไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่กลับถูกเขาโอบเอวไว้ เขาเม้มปากด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่น้ำเสียงกลับมีการสะกดอารมณ์เอาไว้อยู่

“ด้านหน้าเป็นตำหนักบรรทมของเจ้า ข้าไม่ส่งเจ้ากลับไปแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้เจ้าโกรธอีก แต่เจ้ากลับไปแล้วจะต้องพักผ่อนให้ดีๆ อย่าใช้อารมณ์ เจ้ายังตั้งครรภ์อยู่”

พูดจบ เขาก็โน้มเอว แย่งชิงน้ำความจำเสื่อมที่กำแน่นอยู่ในมือของนางไป

“ของสิ่งนี้ ข้าเอาไปแล้ว”

เขาไม่ดื่ม ที่เอาไป ก็เพราะเขากลัวว่าหนานหว่านเยียนจะดื่มเอง ถึงเวลานางลืมทุกอย่างไป ลืมเขาไป เช่นนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าการที่เขาลืมนางซะอีก

พูดจบ เขาก็หันหลังจากไป โดยไม่มองนางสักแวบเดียว

หนานหว่านเยียนกลับไม่ได้ไล่ตามไป เพียงแค่หายใจเข้าลึกๆ ลูบท้อง แววตาซับซ้อนเป็นที่สุด

นางปลอบใจตัวเองเล็กน้อย ไม่ว่ากู้โม่หานจะทำอะไร เขาก็คงจะไม่ทำเรื่องราวใหญ่โตที่ทำให้ทั้งโลกสั่นสะเทือนได้

ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เสด็จแม่และไทเฮาก็กำลังระงับเรื่องนี้อยู่ รอจนยืนยันฐานะของนางแล้ว แม้ว่ากู้โม่หานจะไม่ยอมปล่อยคน เสด็จย่าเห็นแก่ส่วนรวม เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาทำเรื่องเพ้อเจ้อ

คิดพลาง หนานหว่านเยียนก็ผ่อนคลายอยู่กับที่ครู่หนึ่ง แล้วจึงลากสังขาร เดินกลับตำหนักบรรทม

แต่กู้โม่หานที่กำยาน้ำอยู่ในมือ ได้เดินตรงกลับไปที่ห้องทรงงาน ให้คนไปตามเสิ่นอี่ว์มา

เสิ่นอี่ว์เพิ่งจะจัดการธุระบางอย่างเสร็จสิ้น เมื่อได้รับคำสั่ง ก็รีบไปที่ห้องทรงงานทันที เห็นสีหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึง ก็ทำความเคารพด้วยความจริงจังในทันใด “ฝ่าบาท”

ใบหน้าอันเย็นชาของกู้โม่หาน ดวงตาที่ดุดันทั้งคู่ของเต็มไปด้วยความเย็นชาและดุร้าย

“เจ้ารีบไปรับอานผิงมาที่ตำหนักบรรทมของข้า ผู้ใดกล้าขัดขวาง จัดการให้หมด!”

“อีกอย่าง ตอนนี้เจ้าส่งคนไปที่หอย่างหมิง รับอานเล่อเข้าวังมาอย่างลับๆ”

ขณะที่เขาสนทนากับหนานหว่านเยียน ก็ระมัดระวังไม่เอ่ยถึงการอยู่หรือไปของเด็กๆมาโดยตลอด กลัวว่าจะไปกระตุ้นนาง แต่คิดจะแย่งลูกไปจากมือของเขา ก็เป็นไปไม่ได้

ตอนนี้ท่าทีของหนานหว่านเยียนแน่วแน่ เช่นนั้นเขาก็ทำได้เพียงใช้ไม้แข็ง

มีเด็กน้อยสองคนนั้นรั้งฝีเท้าของนางไว้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่นางจะละทิ้งลูก แล้วจากไปเองคนเดียว

เรื่องมาถึงจุดนี้ เขาไม่สามารถมีเมตตาออมมือได้อีก ทำให้คนอยู่ต่อ จึงจะเป็นจุดประสงค์หลักของเขา!

เสิ่นอี่ว์สงสัย “ทำไมอยู่ดีๆถึงต้องไปรับองค์หญิงเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ?”

ใบหน้าอันสง่างามของกู้โม่หานเย็นชา กล่าวเตือนว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องยุ่ง แต่เรื่องนี้ทำให้คนของโม่หวิ่นหมิงรู้เข้าไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งไม่สามารถทำให้ฮองเฮารู้ได้เช่นกัน ไม่เช่นนั้น ข้าจะเอาความกับเจ้า!”