ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 823

หนานหว่านเยียนล้มลงไปพร้อมกับโม่หวิ่นหมิง สายตาจ้องมองไปยังกู้โม่หานที่ถือคันธนูอยู่ในมือ จู่ๆ นัยน์ตาของนางก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เสี้ยวเวลานั้นนางสัมผัสไม่ได้แม้กระทั่งลมหายใจ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่อยากจะเชื่อสายตา หัวใจของนางเจ็บปวดอย่างรุนแรง ราวกับว่าหัวใจกำลังถูกมือใหญ่ฉีกอย่างเหี้ยมโหดก็ไม่ปาน

ที่ครรภ์ของนางค่อยๆ ปวดขึ้นอย่างรุนแรง

กู้โม่หาน! กู้โม่หานฆ่าท่านน้า!

กู้โม่หานยืนมองนางอยู่ที่เดิม ในหัวของเขาว่างเปล่าไปหมด องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ กู้โม่หานรีบพากันกรูเข้าไปหาหนานหว่านเยียนทันที “รีบเข้าอารักขา ฮองเฮาเหนียงเหนียงถูกลอบสังหาร!”

กลุ่มนักฆ่าชุดดำเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดี จึงขบฟันพลางสั่งเสียงดัง “ถอย!”

เหล่าองครักษ์รีบตามไปทันที

บาดแผลของโม่หวิ่นหมิงเลือดไหลไม่หยุด เขาไอออกมาอย่างรุนแรง ดึงสติของหนานหว่านเยียนกลับมาได้

ในหัวที่เต็มไปด้วยสับสนวุ่นวาย หลังจากมองดูใบหน้าที่ซีดเผือดของโม่หวิ่นหมิงแล้ว นางก็ได้สติขึ้นมาทันที “ท่านน้า!”

เสื้อของโม่หวิ่นหมิงที่เดิมทีเป็นสีขาว เวลานี้ถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด ทั้งมือและชุดของนางก็เลอะไปด้วยคราบเลือดเช่นกัน

หนานหว่านเยียนรู้สึกปวดท้องเป็นอย่างมาก แต่นางพยายามข่มเจ็บเอาไว้ มือข้างหนึ่งกดบาดแผลของเขา ส่วนมืออีกข้างกำลังควานหาผ้าพันแผลจากช่องว่าง นางอยากที่จะสงบสติอารมณ์ให้ได้ ทว่าริมฝีปากที่สั่นเทาได้เปิดเผยสภาวะจิตใจของนางออกมาอย่างชัดเจน

“ท่านน้า ท่านน้า อดทนเอาไว้ ท่านจะไม่เป็นอะไร ข้าจะช่วยท่านเดี๋ยวนี้! ท่านห้ามหลับเด็ดขาด!”

ใบหน้าของโม่หวิ่นหมิงขาวซีด ตัดกับสีของคราบเลือดที่ยิ่งทำให้ดูซีดเซียวไร้ชีวิตชีวาเข้าไปใหญ่

บาดแผลที่แผ่นหลังของเขาเจ็บปวดรวดร้าวราวกับกำลังถูกไฟแผดเผาก็ไม่ปาน ทรมานกว่าบาดแผลที่ท้องของเขา ความเจ็บปวดลามไปจนถึงขั้วหัวใจ ดูเหมือนเขาจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง โม่หวิ่นหมิงจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง “หว่านหว่าน...”

ไม่ไกลออกไป กู้โม่หานกำลังมองไปยังหนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิงที่กำลังบาดเจ็บอยู่ พอดึงสติกลับมาได้ สีหน้าของเขากลับขาวซีดยิ่งกว่าโม่หวิ่นหมิงเสียด้วยซ้ำ เขาคาดไม่ถึงแม้แต่นิดเดียวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

นัยน์ตาสีเข้มเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและหวาดกลัว นิ้วมือสั่นเทาจนจับคันธนูไว้ไม่อยู่ จึงปล่อยให้มันร่วงหล่นไปยังพื้น

“ฝ่าบาท!”

เวลานี้เอง หยุนเหิงก็ได้มาถึงด้วยความรีบร้อน “นักฆ่าที่ลอบสังหารองค์หญิงถูกประหารจนหมดแล้ว! องค์หญิงอานผิงปลอดภัยดีพ่ะย่ะค่ะ!”

หยุนเหิงสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เมื่อครู่นี้ห้องบรรทมของกู้โม่หานมีการลอบสังหาร เขาจึงนำองครักษ์ทั้งหมดไปที่นั่น แต่นึกไม่ถึงเลยว่าฝีมือของนักฆ่าจะแกร่งขนาดนี้ ยังดีที่ห้องบรรทมของฮ่องเต้มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา จึงไม่เกิดเรื่องขึ้น

น่าเสียดายที่ไม่สามารถจับเป็นได้ มิเช่นนั้นคงจะสามารถสืบได้ว่าฝ่ายไหนเป็นคนสั่งการ

กู้โม่หานได้ยินแล้ว ทว่าเลือดที่ควบแน่นในร่างกายของเขาไม่ได้รู้สึกคลายลงแม้แต่นิดเดียว ปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง “หยุนเหิง ไปจับตัวนักฆ่าที่ลอบสังหารฮองเฮามาให้ข้าประเดี๋ยวนี้”

หยุนเหิงอึ้งไปชั่วขณะ “ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ถูกลอบสังหารด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ?!”

หยุนเหิงมองตามสายตาของเขา เมื่อเห็นสถานการณ์ของหนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิง สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

หางตาของหยุนเหิงเหลือบเห็นคันธนูที่หล่นอยู่ข้างเท้าของกู้โม่หาน ก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าเขาไม่กล้าที่จะเสียเวลาแม้แต่เสี้ยวนาที รีบนำองครักษ์ออกไปตามล่าตัวนักฆ่าทันที

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!”

ทันทีที่หยุนเหิงออกไปแล้ว กู้โม่หานก็สาวเท้าอันหนักหน่วงตรงไปหาหนานหว่านเยียนอย่างช้าๆ