ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 835

ใบหน้าของกู้โม่หานขาวยิ่งกว่าหิมะ ดวงตาดำขลับจ้องเขม็งหมอหญิง ความกระวนกระวายในแววตาชัดเจนยิ่งกว่าผู้ใด

เฟิงเช่อสะบัดมือของหยุนเหิงออกด้วยความโกรธ นางจ้องมองเขาอย่างไร้ความปรานี จากนั้นจึงหันไปทางเท่เฟย

“เท่เฟย จวิ้นจู่พ้นขีดอันตรายแล้ว ทารกในพระครรภ์ก็ปลอดภัย แต่ขณะนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมา ต้องรออีกสักพักหนึ่งถึงจะฟื้น”

“ตอนนี้ บ่าวจะต้องไปต้มยาให้จวิ้นจู่” ขณะที่พูด นางอดไม่ได้จ้องเขม็งไปที่กู้โม่หาน “และขอแนะนำทุกท่าน จวิ้นจู่จำเป็นต้องพักผ่อน ใครก็ห้ามรบกวน!”

พูดจบ นางเพียงก้มศีรษะเบาๆแสดงความเคารพต่อเท่เฟย ไม่สนใจผู้อื่นอย่างสิ้นเชิง และมุ่งตรงจากไป

นางเกลียดคนแคว้นซีเหย่กลุ่มนี้ พวกเขาซ่อนจวิ้นจู่เอาไว้ที่นี่นานหลายปี ทำให้เจ็บปวดทุกด้าน วันนี้หากไม่ใช่เพราะจวิ้นจู่ดวงดี จะสามารถรอดมาได้อย่างไร!

ยิ่งไปกว่านั้น พี่สาวของนางเฟิงยางอยู่ในพระราชวังแห่งนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรมิอาจรู้ได้ มันยิ่งทำให้นางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

หยุนเหิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ฮองเฮาเหนียงเหนียงและพระโอรสต่างปลอดภัย ดีจริงๆ ช่างดีเหลือเกิน!

เขากำลังคิดจะหันไปมองกู้โม่หาน ทว่ากู้โม่หานกับคนอื่นทนรอไม่ไหวเข้าไปในตำหนักก่อนแล้ว ทุกย่างก้าวของกู้โม่หาน มีคราบเลือดสองสามหยดบนพื้น จังหวะฝีเท้าเป็นไปอย่างสะเปะสะปะ เห็นได้ชัดเจนว่าใกล้จะไม่ไหวแล้ว

สีหน้าของหยุนเหิงเคร่งเครียด รีบตามไปทันที

กู้โม่หานเดินมาถึงหน้าเตียง มองเห็นหนานหว่านเยียนนอนอยู่บนเตียง ดวงตาดำขลับสั่นไหวอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดใจท่วมท้น

เห็นเพียงสีหน้าอันซีดเซียวของกู้โม่หาน บนใบหน้าอันสวยงามไม่มีสีสันอีกต่อไป และยิ่งไม่มีชีวิตชีวาและความกระปรี้กระเปร่าดั่งในวันวาน คราบเลือดแห้งกรังที่เปรอะเปื้อนอยู่บนแก้มขาวผ่องของนางดูน่าตกใจเป็นพิเศษ

ถึงแม้นางจะตกอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็ยังขมวดคิ้วแน่น ไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ถึงแม้กระโปรงของนางจะถูกเฟิงเช่อจัดการไปแล้ว แต่คราบเลือดยังคงแพร่กระจายอยู่ ริมฝีปากขาวซีดของกู้โม่หานขยับ แต่กลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ดวงตาของเขาเป็นสีแดง มีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา ประหนึ่งว่าหัวใจถูกอะไรสักอย่างบิดจนเจ็บปวด นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้แก้มของนางเบาๆ

เขาจูบหว่างคิ้วของนางอย่างแผ่วเบา มันเต็มไปด้วยความสงสาร จากนั้นจึงลูบท้องน้อยที่นูนขึ้นมาของนาง และเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “หว่านเยียน......”

ในวินาทีนี้ เขาอยากจะตอบแทนเบื้องบนเพื่อเป็นการขอบคุณสวรรค์เหลือเกินที่ไม่ได้ฆ่าเขาทั้งหมด หว่านเยียนของเขาปลอดภัย เขาและลูกของหว่านเยียนก็ปลอดภัยเช่นกัน

หวงไท่เฟยมองเห็นการกระทำละเอียดอ่อนทั้งหมดนี้ นางอดเช็ดน้ำตาไม่ได้

ส่วนหยุนเหิงก็ก้มหน้าลง ไม่กล้ารบกวน

ใบหน้าของกู้โม่หานไร้เลือดฝาดยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้เส้นประสาทผ่อนคลายลง ไม่คิดว่าตรงหน้าจะกลายเป็นสีดำไปชั่วขณะหนึ่ง ความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลก็เปลี่ยนเป็นยากจะทนได้

เขาฝืนมองไปที่หยุนเหิง “หยุนเหิง! ข้าขอสั่งเจ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร เจ้าจะต้องปกป้องฮองเฮา!”

“หากเกิดอะไรขึ้น......”

ยังไม่ทันพูดจบ กู้โม่หานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตรงหน้ามืดลงทันที และล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง

“โม่หาน!” หวงไท่เฟยตกใจสุดขีด รีบเข้าไปโอบกอดกู้โม่หานที่หมดสติเอาไว้และตะโกนเรียกหมอหลวง “ช่วยด้วย!”

“เร็วเข้า หามฮ่องเต้ออกไป ต้องดึงปิ่นปักผมออกทันทีเพื่อห้ามเลือด!” หมอหลวงไม่กล้าโอ้เอ้ เขาเหงื่อตกดำเนินการปฐมพยาบาลให้แก่กู้โม่หานโดยพลัน

ใครต่างก็รู้ว่า กู้โม้หานฝืนทนมานานมาก เขาสูญเสียเลือดไปเยอะแล้ว แต่ที่นี่คนเยอะเกินไป ไม่อาจให้การรักษาได้ จำเป็นต้องเปลี่ยนสถานที่

หยุนเหิงเฝ้ามองผู้คนเข้าออกภายในตำหนัก กู้โม่หานก็ถูกพาตัวไป มือของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

เขาเม้มริมฝีปาก ขอบตาแดงก่ำกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่กลับไม่กล้าตามไป

อันที่จริงเขารู้ว่าฮ่องเต้ไม่ได้เข้มแข็งเกรียงไกรเหมือนอย่างที่เคย และเขาก็เชื่อว่า ฮ่องเต้ไม่ได้ตั้งใจฆ่าท่านน้าหลวง

ทั้งหมดนี้ มันต้องมีความเข้าใจผิดแน่นอน

ครั้งก่อนที่ฮ่องเต้พาฮองเฮาเหนียงเหนียงไปจวนของเขาเพื่อรักษามารดาของเขา อันที่จริงเขาแอบหวังว่าพวกเขาจะมีความสุขดี