ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 844

“อันที่จริงเจ้าพูดไปก็เปล่าประโยชน์ ข้าไม่สนใจ! ข้าแค่อยากได้พ่อเยอะๆ”

“ข้าต้องการให้คุณชายโม่เหยียนพ่อของข้าด้วย! ฮ่าๆๆ!”

เขาวางมือไว้ใต้เปลือกตา ปลิ้นตาใส่เกี๊ยวน้อย แล้วแลบลิ้นออกมา

คนรอบข้างเห็นเกี๊ยวน้อยกับน่าวน่าวทะเลาะกัน ดูเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับมันแล้ว ไม่มีใครเอ่ยปาก แต่มุ่งความสนใจไปที่โม่เหยียนที่น่าวน่าวแนะนำอย่างมาก”

คนสองคนที่อยู่ข้างๆ เกี๊ยวน้อยก็มองไปที่โม่เหยียนเช่นกัน ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

เพียงแต่พวกเขาทั้งสองเข้าใจดีว่า โม่เหยียนผู้นี้จะต้องได้รับการ “สั่งสอนบทเรียน” จากเกี๊ยวน้อยแน่นอน”

ในตอนแรก พวกเขาก็ต้องฝ่าความยากลำบากมามากมาย กว่าจะทำให้สองพี่น้องยอมรับได้

เป็นไปตามคาด เกี๊ยวน้อยเถียงสู้น่าวน่าวไม่ได้ ก็ไม่อยากเสียเวลาพูดและเผยให้เห็นฟันหน้าที่หายไป นางชักแส้สั่งทำพิเศษออกมาจากหลังเอวด้วยความโมโห แล้วฟาดลงบนพื้น

“เอาล่ะ ในเมื่อวันนี้เจ้าไม่ฟังใคร ข้าจะลงโทษเจ้าให้สาสม!”

“และจะทำให้เจ้าเห็นว่า ผู้ชายพวกนี้อ่อนแอแค่ไหน!”

ผู้ชายไร้ประโยชน์ไม่สมควรเป็นพ่อของนาง!

เมื่อเห็นดังนั้น น่าวน่าวก็ถอยห่างออกไปสามจั้งทันที แต่ยังไม่ลืมที่จะตะโกนบอกโม่เหยียน “คุณชายโม่เหยียน ดูแลตัวเองด้วย! แส้ของท่านพี่ทรงพลังมาก!”

ผู้คนรอบข้าง รวมทั้งชายสองคนที่อยู่ข้างเกี๊ยวน้อยก็ถอยออกมาโดยสัญชาตญาณ เพื่อเปิดที่ว่างให้เกี๊ยวน้อยและโม่เหยียน

ทุกคนทำสีหน้าเหมือนดูละคร หรือไม่ก็เห็นอกเห็นใจ ต่างคิดว่าโม่เหยียนสามารถรับมือเกี๊ยวน้อยได้ไม่เกินสิบกระบวนท่า

ท้ายที่สุดแล้ว พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของเกี๊ยวน้อยไม่ใช่เรื่องอวดอ้าง นางได้รับการถ่ายทอดมาแต่เยาว์วัย คนธรรมดาไม่อาจรับมือได้ อีกไม่กี่ปีข้างหน้า เกรงว่าแม้แต่ปรมาจารย์ใหญ่ก็สู้ไม่ไหว!

สายตาเกี๊ยวน้อยเคร่งขรึม สะบัดแส้เข้าโจมตีหัวเข่าของโม่เหยียน

ใครจะคาดคิด โม่เหยียนหายตัวไปทางด้านข้างอย่างง่ายดาย เสื้อคลุมสีดำร่ายรำอย่างคล่องแคล่วคล้ายปีกบิน ว่องไวและไร้ร่องรอย

ผู้คนรอบตัวอุทานด้วยความประหลาดใจทันที มองไปที่โม่เหยียนอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คาดคิดว่าโม่เหยียนดูบอบบางคงแก่เรียน จะมีความสามารถอยู่บ้าง

“เข้ามาใหม่!” เกี๊ยวน้อยก็ตกใจเช่นกัน แล้วสะบัดแส้ฟาดไปที่แขนของโม่เหยียนอีกครั้ง

แส้แหวกว่ายผ่านอากาศเกิดเสียงแหลมแสบแก้วหู รุนแรงและทรงพลัง!