ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 845

ทุกคนหันมองไปตามเสียง

เห็นเพียงหนานหว่านเยียนสวมกระโปรงสีแดง ผมยาวมัดสูง ปักปิ่นปักผมหงส์สีทอง ดูสูงส่งและหรูหรา คิ้วและดวงตาของนางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของนางแสดงให้เห็นถึงความสง่างามและความยิ่งใหญ่ที่รัชทายาทควรมี

เมื่อทุกคนเห็นนาง ต่างก็โค้งคำนับด้วยความเคารพและตื่นเต้น “คารวะองค์หญิงใหญ่หมิงหวง!”

ที่มุมหนึ่ง ชายคนหนึ่งที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่เมื่อครู่ ดวงตาได้สว่างไสวขึ้น เดินเข้าไปหานางทันที

หนานหว่านเยียนมาจากห้องตำหนักบรรทมของจักรพรรดินี เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องโถง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นเกี๊ยวน้อยกำลัง “สั่งสอน” คนอื่นอย่างยิ่งใหญ่

แถมยังเป็นชายหนุ่มเต็มตัวร่างสูงใหญ่อีกด้วย

นางขมวดคิ้ว แต่บังเอิญสบเข้ากับดวงตาสีเข้มและลุ่มลึกของโม่เหยียน นางตกตะลึง ความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของนาง บอกไม่ได้ว่าทำไม

แค่รู้สึกว่าสายตาของเขาช่างคุ้นเคย ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

หนานหว่านเยียนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เบนสายตามองไปที่เกี๊ยวน้อย พลางกล่าวเสียงหนักแน่น “ยังไม่มานี่อีก?”

โม่เหยียนจ้องมองหนานหว่านเยียนอยู่ครู่หนึ่ง ในดวงตาสีดำขลับเหมือนมีเปลวไฟริบหรี่อยู่ เกลียวคลื่นในดวงตาของเขาปั่นป่วน แต่พยายามควบคุมเอาไว้

นิ้วมือขาวข้อต่อชัดเจนกำแน่น โม่เหยียนกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น คำพูดนับพันติดอยู่ในลำคอ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงถอนหายใจเงียบๆ

ในที่สุดเขาก็สามารถเห็นนางอย่างชัดเจนแล้ว...

ในที่นี้ เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนดูดีใจเมื่อเห็นหนานหว่านเยียนมา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่สมควรพูดแทรก

ขณะที่เกี๊ยวน้อยกำลังฟังคำตำหนิของหนานหว่านเยียน นางเม้มปากด้วยความคับข้องใจ วางแส้ลงและจ้องมองโม่เหยียน ก่อนจะกลับไปยืนข้างหนานหว่านเยียน “ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ น่าวน่าวไม่เชื่อฟัง”

น่าวน่าวต้องได้รับบทเรียนอย่างแน่นอน จะมีพ่อหลายคนก็ได้ แต่มีเป็นพัน นั้นรับไม่ได้อย่างแรง!

สำหรับโม่เหยียน เป็นเพราะจู่ๆ เขาก็ทำให้นางนึกถึงใครบางคนอย่างไม่ทราบสาเหตุ คนที่ทำให้นางรู้สึกโกรธและไม่พอใจ คนที่ไม่มีทางปรากฏตัวที่นี่เด็ดขาด…

ในขณะนี้ น่าวน่าวก้าวขาสั้นๆ อย่างมีความสุข เดินไปทางหนานหว่านเยียน พลางตะโกนเสียงใสไพเราะ “ท่านแม่!”

หนานหว่านเยียนเห็นเจ้าเด็กน้อยที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวทุกวัน “น่าวน่าว เจ้าก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหม?!”

“มี มีหรือ?” น่าวน่าวเริ่มแสร้งทำเป็นซื่อบื้อ กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปสะกิดโม่เหยียนและพูดว่า “เป็นไง แม่ของข้าสวยที่สุดในแคว้นต้าเซี่ยหรือเปล่า?”

โม่เหยียนยังคงเงียบ แต่สายตาจับจ้องหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

นางไม่เพียงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในแคว้นต้าเซี่ยเท่านั้น แต่นางยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกตลอดมา

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนนางจะมีความเป็นผู้ใหญ่และสุขุมขึ้นมาก แตกต่างจากที่เคยร่าเริงสดใส สง่างาม ภูมิฐาน และดียิ่งกว่าเดิม…

“อย่ามาเล่นตลก” หนานหว่านเยียนนดึงน่าวน่าวที่ทำเป็นซื่อบื้อมาไว้ในอ้อมอก มองตำหนักใหญ่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน พลางขมวดคิ้วแน่น “ พี่สาวของเจ้าบอกว่าเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าก่อเรื่องราววุ่นวายหรือเปล่า?”