ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 853

นางพิจารณามองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า  อย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อยนิด

โม่เหยียนยังกำลังครุ่นคิดถึงศักดิ์ฐานะของผู้มาเยือนอยู่  ก็ได้ยินสาวใช้ข้างหญิงสาวอาภรณ์ชุดเขียวพูดเสียงเคร่งเครียดดุดันว่า  “บังอาจ!  เห็นองค์หญิงหงเหมิงแล้วยังมิคุกเข่าลงคารวะอีก?!”

องค์หญิงหงเหมิงเรอะ?

ดวงตาของโม่เหยียนมองดูอย่างลึกซึ้งคราหนึ่ง  แคว้นต้าเซี่ยไม่มีทายาทสตรี  จักรพรรดินีก็นำบุตรสาวสองคนจากภายในตระกูลของสามีหลวง  พาพวกนางเข้ามาในพระราชวังกลายเป็นบุตรสาวแก้วตาดวงใจแสนรักแสนหวงสองนาง  เลี้ยงดูเอาใจใส่ฝึกฝนให้เป็นองค์หญิงเป็นระยะเวลานานถึงยี่สิบปีแล้ว

องค์หญิงหงเหมิงลู่เจียวเจียว  ก็คือหนึ่งในจำนวนนั้น

โม่เหยียนไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยนิด  สาวใช้คนนั้นบันดาลโทสะจนโกรธเคืองแทบตายแล้ว  ลู่เจียวเจียวที่อยู่ด้านข้างกลับพาลอย่างไร้เหตุผลหัวเราะเสียงดังขึ้นมา  ในน้ำเสียงเต็มเปี่ยมด้วยความดูถูกเหยียดหยาม  “โยวเอ่อ  พูดว่าเจ้าช่างสายตาแคบสั้นนั้น  มิผิดพลาดเลยจริงๆ”

“หรือว่าเจ้ายังดูไม่ออกอีกหรือ?  ท่านผู้นี้คือสนมชายคนใหม่ขององค์หญิงหมิงหวงน่ะ”

นางเชิดปากขึ้นยิ้มเยาะอย่างเย้ยหยัน  กวาดสายตามองดูโม่เหยียนแล้วคราหนึ่ง  รวมทั้งหนานหว่านเยียนที่ยังนั่งอยู่อย่างสงบนิ่งไม่ขยับเขยื้อนบนเก้าอี้  อารมณ์โกรธเคืองภายในดวงตากลับได้แสดงออกถึงจิตใจสุดแสนอิจฉาริษยาของนางแล้ว

“สนมชายรูปร่างหน้าตาดีเช่นนี้  มีเพียงองค์หญิงหมิงหวงผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถครอบครอง  เสด็จแม่ช่างปฏิบัติต่อนางสุดแสนประเสริฐยิ่งนัก!”

เวลานี้ผู้คนตลอดทั่วทั้งแคว้นต่างล้วนทราบแล้วว่า  เสด็จแม่จะจัดให้มีงานประกอบพิธีเลือกคู่ครองดูตัวสามีอย่างยิ่งใหญ่ขึ้นเพื่อหนานหว่านเยียน  บรรดาบุรุษที่ทั้งหน้าตาดีและมากความสามารถเหล่านั้นพากันแนะนำตัวเอง  ต่างล้วนแข่งขันกันอย่างเร่งรีบด้วยกลัวว่าจะถูกทิ้งท้าย

แม้แต่เย่เชียนเฟิงคนที่ศักดิ์ฐานะสูงส่งเช่นนั้น  ก็ยังไม่ลังเลใจถ่อมตัวลดศักดิ์ศรีลงมาแล้ว

ยังมีเฉิงซูหย่วนผู้นั้นอีกคน  เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกหลานของตระกูลขุนนางเก่าแก่ชนชั้นสูง  เขาก็เพื่อนางปีศาจจิ้งจอกผู้นี้แล้วเช่นกัน  ยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอดทั้งวันมิใช่น่ายินดีอย่างยิ่งหรอกหรือ!

ช่างออกหน้าออกตาอย่างยิ่งแล้วจริงๆ  ทำให้ผู้คนรู้สึกมิพึงพอใจยิ่งนัก!

ลู่เจียวเจียวเดินไปทางบุรุษรูปงามหล่อเหลาไร้ผู้ทัดเทียมตรงหน้า  พลันนางเอ่ยปากถามขึ้นอย่างนึกสนุกสนใจยิ่งนักขึ้นมาว่า  “เจ้ามีนามเรียกว่ากระไร?”

บุรุษผู้นี้รูปร่างหน้าตาช่างดีจริงๆ  ถึงแม้จะมิทัดเทียมเสด็จพี่สาม  แต่เจ้าหมอนี่ทำให้ผู้อื่นที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้ว  ก็อดที่จะน้ำลายสอไม่ได้เช่นกันนะ

โม่เหยียนหาได้กล่าววาจามากความไม่  บนใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้การแสดงออกของอารมณ์ใดๆ  แต่ดวงตานั้นกลับเย็นชาจนสุดที่จะพรรณนา

โยวเอ่อยังมิเคยเห็นสนมชายที่บ้าคลั่งมากเช่นนี้มาก่อน  กำลังต้องการจะสั่งสอนโม่เหยียน  ก็ถูกลู่เจียวเจียวห้ามเอาไว้แล้วอีกครั้ง

นางจ้องมองดูโม่เหยียน  รอยยิ้มทั้งหยิ่งผยองอีกทั้งเต็มเปี่ยมด้วยการหยอกล้อ  “คิดมิถึงว่ายังเป็นคนใบ้ผู้หนึ่งด้วยแฮะ?”

“ดูแล้วการเลือกคนของหมิงหวงสายตากลับใช้ไม่ได้ยิ่งนักถึงเพียงนี้  เหลือคนใบ้รั้งอยู่ข้างกายคนหนึ่ง  มันช่างน่าเบื่อมากขนาดไหนนะเนี่ย”

“แต่ว่าเจ้าสามารถติดตามข้าได้  ขอเพียงเจ้าปรนนิบัติได้ถูกใจ  ข้ารับรองว่าจะปฏิบัติต่อเจ้าได้ดีมากยิ่งกว่านางอย่างแน่นอน  ทำให้เจ้ามีเกียรติยศความรุ่งเรืองมั่งคั่งตลอดทั้งชีวิตเลยทีเดียว  มีกินมีใช้พร้อมเสื้อผ้าอาภรณ์อย่างมิต้องวิตกกังวล”

นางจงใจใช้ปลายนิ้วเชยคางล่างของโม่เหยียนขึ้น  ภายในดวงตาทั้งเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มอันหยิ่งยโสบ้าคลั่ง  และมากด้วยความหยามเหยียดสร้างความอัปยศอดสูต่อคนตรงหน้า

ม่านตาสีดำสนิทไร้ความอบอุ่นของโม่เหยียน  สำนึกฆ่าฟันภายใต้ดวงตาเปล่งประกายขึ้นวูบแล้วหายลับไป  เขานึกถึงสิ่งใดขึ้นมาได้  สุดท้ายทั้งหมดล้วนถูกสะกดข่มลงไปแล้ว

เมื่อลู่เจียวเจียวเห็นโม่เหยียนถูกนางกลั่นแกล้งเช่นนี้แล้วก็ยังมิขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย  นางก็ยิ่งโกรธเคืองจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขึ้นมาแล้วในชั่วพริบตา

ควรทราบว่ารูปร่างหน้าตาสะสวยของนางนั้นถือว่าไม่เลวอยู่  ทว่าแม้แต่สนมชายเช่นนี้ผู้หนึ่งก็ยังมิสามารถจัดการสำเร็จได้?!

ดังนั้นนางเริ่มเปลี่ยนมาใช้วิธีการที่รุนแรงขึ้น  ข้อมืออ้อมคว้าใส่บริเวณเอวของโม่เหยียนโดยตรง  คิดต้องการกระชากเข็มขัดของเขา  ทว่ามือยังไม่มิทันเกี่ยวให้มั่น  แขนก็ถูกคนคว้าจับเอาไว้ด้วยพลังมหาศาล  สลัดออกไปทันทีอย่างหักโหม