ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 861

เขาคิดว่านางรู้สึกหวั่นไหวไปจริงๆ จึงเลือกเขามา แต่ไม่เคยคิดว่านั่นเป็นแค่ความปรารถนาของเขาคนเดียว

เมื่อได้เข้าใจความกังวลของนางออก เย่เชียนเฟิงไม่มีเวลามัวแต่เสียใจและพูดทันทีว่า: "องค์หญิง ข้าจะรักษาคำสาบานของข้าเสมอ ท่านไม่ต้องรู้สึกผิด เชียนเฟิงเต็มใจ"

สีหน้าของหนานหว่านเยียนสว่างขึ้นทันที แต่ดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยคำขอโทษ "ถึงเจ้าจะพูดแบบนั้น แต่ข้าก็รู้ว่าข้าเป็นหนี้บุญเจ้าอีกมาก"

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่มีวันทำอะไรกับเจ้า แค่ให้เจ้าต้องผูกมัดอยู่กับข้า ข้าก็รู้สึกเสียใจกับเจ้ามากพอแล้ว ถ้าต่อไปเจ้ามีคนที่นางชอบแล้ว ก็บอกข้ามาเลย ข้าจะถอนหมั้นกับเจ้าโดยไม่รีรอ และจะพยายามอธิบายให้พี่สะใภ้ในอนาคตให้ทราบว่าระหว่างพวกข้าสองคนไม่มีอะไร”

“เจ้าต้องการอะไร ที่ต้องการให้ข้าช่วย ขอแค่บอกมา แล้วข้าจะทำให้ดีที่สุด ก็คือเฉพาะแค่ช่วงนี้ ก็ต้องให้เจ้าหนักใจที่ต้องร่วมมือกับข้าไกล่เกลี่ยให้ลงเอยกันด้วยดี”

เย่เชียนเฟิงช่วยนาง และนางจะให้เย่เชียนเฟิงรู้ว่านางจะไม่ประเมินเขาผู้เป็นเพื่อนผิดไป และนางจะไม่ได้รับผลประโยชน์แบบเปล่า ๆ และจะทำงานร่วมกันเพื่อสถานการณ์ที่จะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายกัน

คำพูดของหนานหว่านเยียนนั้นจริงใจและจริงจัง เย่เชียนเฟิงฟังจนขึ้นใจ แต่รู้สึกอึดอัดไม่สบายอยู่บ้าง ดวงตาที่มีความผิดหวังซ่อนอยู่นั้น แสดงถึงความขมขื่นเล็กน้อยได้ด้วย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นนาง เขาก็รู้ว่านางดูจะเข้ากันได้ง่าย แต่หัวใจของนางเหมือนน้ำแข็ง และนางไม่รู้สึกหวั่นไหวได้ง่าย ในช่วงสองปีที่ผ่านมา นางไม่เคยรู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ได้มีโอกาสที่จะอยู่เคียงข้างนาง เขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร

แม้จะเริ่มจากการเป็นเพื่อน แต่เวลานานแล้วก็จะมองเห็นใจคนได้ และหอคอยที่ใกล้น้ำ ได้พระจันทร์ก่อน เขาจะทำให้หนานหว่านเยียนเปิดใจและตกหลุมรักเขาเหมือนที่เขารักนางอย่างแน่นอน

"องค์หญิงพูดหนักเกินไป เชียนเฟิงร่วมมือกับองค์หญิงไม่เสียเปรียบอย่างหนึ่งอย่างใด แถมยังได้ประโยชน์ด้วย" เย่เชียนเฟิงมองหนานหว่านเยียนอย่างอ่อนโยน พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "นี่มันดึกแล้ว องค์หญิงพักผ่อนก่อนเถอะ"

“วันนี้ข้าจะนอนที่พื้น”

เย่เชียนเฟิงยอมนอนบนพื้นโดยสมัครใจ หนานหว่านเยียนพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษ "ขอ..."

“หากองค์หญิงจะขอโทษ ก็ไม่ต้องแล้ว ตกลงกันที่จะร่วมมือกัน แต่เจ้ากลับรู้สึกผิดเต็มทน” ในดวงตาของเย่เชียนเฟิงมีรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ และขัดจังหวะคำพูดของหนานหว่านเยียนได้ทันเวลา

เขาทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย หันกลับไปมองหาเครื่องนอนและผ้าห่ม "พวกข้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้"

หนานหว่านเยียนหยุดเขินอาย ยิ้มอย่างใจดี และเตรียมตัวจะเข้านอน

เย่เชียนเฟิงซึ่งอยู่ข้างๆ ก้มตัวลงเพื่อปูที่นอน จู่ๆ เขาก็รู้สึกปวดท้องและเจ็บปวดเหมือนถูกบิดจนทนไม่ได้

เขาขมวดคิ้ว รูม่านตาตึง และสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

เขากินอะไรผิดหรือเปล่า...

แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดมากไปอีก ความเจ็บปวดเริ่มรุนแรงขึ้น เขาต้องไม่ขายหน้าต่อหน้าหนานหว่านเยียน และพูดด้วยความเคารพว่า "องค์หญิง ข้าขอออกไปก่อน"

หนานหว่านเยียนมองไปที่เย่เชียนเฟิง อย่างสงสัย "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า? เจ้าไม่สบายใจหรือ?"