ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 863

เขาคิดแต่แรกว่าแม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นคนขี้งกเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังเป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพเรียบร้อยและมีอุปนิสัยที่ดี แต่ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะใช้วิธีลามกอนาจารเช่นนี้ ช่างเป็นเดรัจฉานในคราบมนุษย์ด้วยจริง ๆ!

สีหน้าของหนานหว่านเยียนมืดลงทันทีเมื่อนางได้ยินคำพูดนั้น และนางก็เตะโม่เหยียนอย่างแรง "ช่างกล้ามากนัก!"

“โม่เหยียนอย่าคิดว่าข้าสั่งให้เจ้าเป็นองครักษ์ส่วนตัว เจ้าจะทำอะไรก็ได้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาคลั่งไคล้เกเรแบบนี้ ไม่ทำตามระเบียบแบบนี้?!”

นางกล้าที่จะรักและเกลียด และผ่านเรื่องร้ายๆ มาแล้วมากมาย ก็ไม่มีหัวใจของนักบุญ นางจะไม่เมตตาต่อผู้คนที่คู่ควรต้องตาย แต่ในฐานะหมอ สัญชาตญาณก็คือการรักษาโรคและช่วยชีวิตคนเจ็บหายลนลาน

ชีวิตมีค่ามาก คนบางคน นางยังรักษาไว้ไม่ได้...

การเตะทีนี้โดนเอวของโม่เหยียน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกับว่าเจ็บปวด แต่เมื่อเห็นว่านางโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาจึงก้มหน้าลง พูดโดยไม่ได้มองเข้าไปในดวงตาของหนานหว่านเยียน

"คำสั่งสอนขององค์หญิงนั้นถูกต้องแล้ว คือข้าน้อยทำผิดระเบียบและหยิ่งยโสอยู่บ้าง ตอนนี้ข้าได้ดูร่างกายขององค์หญิงและล่วงเกินองค์หญิงด้วย ข้าน้อยสมควรตาย"

"หรือว่าไม่งั้นควักดวงตาของข้าน้อย ให้องค์หญิงหายโกรธ"

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?” หนานหว่านเยียนยังเป็นครั้งแรกที่เจอองครักษ์ที่มาขอโทษด้วยอากัปกิริยาหยิ่งยโส นางโกรธมากจนหัวเราะขึ้นมา จ้องมองที่โม่เหยียน และน้ำเสียงของนางก็แข็งกร้าวยิ่งขึ้น

“เมื่อกี้เจ้ากอดข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต ข้าไม่เพียงแต่จะควักลูกตาของเจ้าเท่านั้น แต่ยังต้องตัดมือของเจ้าด้วย!”

"ไม่ได้" ไม่คาดคิดว่าโม่เหยียนคราวนี้ไม่ได้เชื่อฟัง กลับยังปฏิเสธคำขอของหนานหว่านเยียนอย่างเด็ดขาด

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่หนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง น้ำเสียงของเขาสงบและเหมือนมีอารมณ์ปั่นป่วนซ่อนอยู่เล็กน้อย

"ดวงตาของข้าน้อยองค์หญิงสามารถกำจัดได้โดยทำอะไรก็ได้ แต่มือคู่นี้ไม่ได้"

ท่าทางที่จริงใจและยอมจำนนของโม่เหยียนทำให้หนานหว่านเยียนยิ่งโกรธมากขึ้น ไม่เห็นมีความจริงใจใด ๆ นางตะคอกอย่างเย็นชาราวกับว่าสงสัยเล็กน้อย แต่ก็เหมือนกับว่ากำลังประชดประชัน

“โม่เหยียน เจ้าหยิ่งจริงๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร?”

โม่เหยียนตอบอย่างไม่ลังเล จ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง "องครักษ์ขององค์หญิง"

หนานหว่านเยียนจ้องไปที่โม่เหยียน "ในเมื่อเจ้าตระหนักดี เจ้าก็ควรเข้าใจว่าเรื่องที่เจ้าเพิ่งทำไปนั้นเป็นการล่วงเกิน"

“เจ้ากล้ากอดข้า ก็ต้องเตรียมตัวที่ต้องถูกตัดมือทิ้ง อย่ามาต่อรองที่นี่เลย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ริมฝีปากบางของโม่เหยียนก็เม้มเป็นเส้นตรง รูม่านตาสีเข้มของเขาจ้องมองที่หนานหว่านเยียนอย่างเงียบ ๆ และเสียงที่ถูกระงับของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คนอื่นไม่รู้จัก