ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 864

ท่าทีบิดผ้าเช็ดหน้าของโม่เหยียนหยุดกะทันหัน และเขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองที่หนานหว่านเยียน

"ในฐานะองครักษ์ส่วนตัวของท่าน ข้าน้อยจะระลึกถึงภารกิจของตัวเองเสมอ เข้าเวรหลังจากคัดลอกเจ้าธรรมของผู้ชายเสร็จ แต่ว่า ข้าน้อยดูเหมือนจะเห็นเงาดำแวบมาจากด้านหลังเรือนของท่านเมื่อกี้ เกรงว่าอาจมีมือสังหาร จึงรีบเข้ามา"

แน่นอนว่านี่เป็นข้อแก้ตัว เฉิงชูหย่วนอยากที่จะทำลายคืนวันนี้ และบอกแผนทั้งหมดให้เขาฟัง เย่เชียนเฟิงถูกเฉิงชูหย่วนล่อย้าย และเฉิงชูหย่วนอยากให้เขาแอบตีเย่เชียนเฟิงให้หมดสติหลังจากเย่เชียนเฟิงออกจากตำหนักสีเยว่ เพื่อให้สามารถเอาแพะชนแกะมาแทนที่ได้

อันที่จริง เฉิงชูหย่วนวางยาให้เย่เชียนเฟิง เลยก็ไม่ต้องการให้เขาต้องมาทำอะไร เฉิงชูหย่วนก็แค่คิดว่าเขาเป็นคนงี่เง่าที่สามารถถูกบงการได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถตรึงเอาไว้ได้

เขาไม่ได้ทำอะไรกับเย่เชียนเฟิงแน่นอน แต่เขาก็จะไม่ปกป้องเย่เชียนเฟิงเช่นกัน เขาไม่มีหัวใจพอที่จะปกป้องคู่ปรับในความรัก

หลังจากที่เย่เชียนเฟิงออกจากเรือน เขาก็กระแทกเฉิงชูหย่วนจนหมดสติ และส่งเขาไปที่ห้องของหยุนเหิงโดยไม่ได้คนอื่นรู้ จากนั้นรีบไปที่เรือนของหนานหว่านเยียนโดยไม่หยุดยั้ง

แสร้งทำเป็นว่ามือสังหารบุกเข้าไปในห้องนอนของนาง เขาไม่ได้คิดว่าจะให้เกิดอะไรขึ้น เขาแค่อยากทำลายคืนวันแต่งเอง

แต่กลอุบายตั๊กแตนตำข้าวจะจับจักจั่น นกกระจอกอยู่ข้างหลังจะต้องไม่ให้นางรู้

“เงาดำ?” หนานหว่านเยียนหรี่ตาของนางและจ้องมองที่โม่เหยียนอย่างสงสัย ราวกับว่าพยายามที่จะเห็นบางสิ่งจากดวงตาที่ไร้ก้นบึ้งของผู้ชาย แต่ไม่สำเร็จ

นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า "ที่นี่ไม่มีมือลอบสังหาร อาจเป็นเพราะเจ้าตามัว และจะไม่มีใครกล้าทำอะไรกับข้าในตำหนักสีเยว่ เจ้าถอยลงไปเถอะ"

โม่เหยียนหยุดท่าทีในมือ และจ้องมองนางแน่น "ข้าน้อยออกไปได้ แต่องค์หญิงดูอึดอัดไม่สบายมาก ถ้าไม่ยอมให้ข้าน้อยช่วย หรือว่าให้ข้าน้อยตามหาหมอหญิงมาดูให้หน่อยดีไหม?"

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วและมองไปที่โม่เหยียนอย่างไม่พอใจ "ข้าบอกไปแล้วว่า ไม่ต้อง ข้าจัดการปัญหาเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ด้วยตัวเองได้ เจ้าไปเถอะ อย่าลืมคำพูดที่ข้าพูดกับเจ้าในวันนี้ จะถ้าจะมีอีก จะต้องมีการลงโทษที่รุนแรง"

“นอกจากนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ แค่แสร้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ออกไปเงียบๆ อย่าให้ใครเห็น”

แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ แต่นางก็อยู่ในสภาพเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง และเขาก็กอดนางอย่างไม่มีมารยาท ใครจะไปรู้ว่าเขาเห็นอะไรหรือไม่ จะคิดอะไรอยู่หรือเปล่า นางไม่สามารถให้โอกาสเขาไปคิดเยอะ

โม่เหยียนเหลือบมองนางเงียบๆ ระมัดระวังไม่กล้าทำอะไรเกินไป เขาจึงกุมมือและทำความเคารพ "ข้าน้อยเข้าใจ ขอให้องค์หญิงพักผ่อนดี ๆ"

โม่เหยียนหันหลังกลับและจากไป ใช้นิ้วของเขาฉีกเปิดเสื้อที่คอ ทำให้มันดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย ประตูห้องเปิดออก และอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นทันที พอดีนอกห้องสาวใช้ที่เดินผ่านมองเห็น

โม่เหยียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่สาวใช้คนนั้น เห็นว่านางมีท่าทางตกใจ หน้าแดงและหันหน้าไปทางอื่น และถวายบังคับต่อเขาด้วย "บ่าวขอถวายบังคับคุณชายโม่เหยียน"

นัยน์ตาสีเข้มของโม่เหยียนสั่นไหวเล็กน้อย "ถอยไปเถอะ องค์หญิงเหนื่อยแล้ว และพักผ่อนด้วยแล้ว"

“รับทราบ” ใบหน้าของสาวใช้ดูเหมือนจะแดงขึ้นไปอีก และหลังจากตอบรับนางก็รีบจากไป

ในห้องโถง หนานหว่านเยียนที่เพิ่งลุกจากเตียงและฝังหัวของนางในน้ำเย็นเพื่อระบายความร้อน ได้ยินไปหมด นางเงยหน้าขึ้นจากอ่างอีกครั้งโดยมีหยดน้ำอยู่บนใบหน้าของนางและมองไปที่โม่เหยียนยืนอยู่นอกประตูห้องโถง ใบหน้าสวย ๆ เปื้อนด้วยความโกรธ

ตอนนี้ดีแล้ว ทุกคนจะรู้ว่าโม่เหยียนเข้ามาในห้องของนางใน "คืนวันแต่งงาน" ของนาง ทำไมโชคของเขาถึงแย่ขนาดนี้นัก ที่เขาบังเอิญไปเจอกับสาวใช้และไม่มีโอกาสซ่อนตัวเลย...

โม่เหยียนจัดเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อยด้วยนิ้วที่เรียวและเย็น และเมื่อเขาหันไปปิดประตูห้องโถง เขาเหลือบมองผู้หญิงตัวเล็กที่เงียบอยู่ในห้องโถงและดูโกรธเล็กน้อย มุมปากของนางโค้งขึ้น และมีรอยยิ้มในดวงตาด้วย

หลังจากปิดประตู เขาก็ก้าวออกไป แตะขวดเล็กๆ ในอ้อมแขน แล้วกลับไปที่ห้องนอนพักผ่อนอย่างสงบ

เขาเชื่อว่าในวังไม่สามารถปิดบังข่าวแบบนี้ได้ ถ้าไม่มี ก็ต้องมีด้วย...

แน่นอนว่าในชั่วข้ามคืนเดียว ข่าวที่น่าตะลึงก็แพร่กระจายไปทั่ววัง——

โม่เหยียนซึ่งเป็นสนมชายคนใหม่ได้ใช้เวลาทั้งคืนในตำหนักสีเยว่ขององค์หญิงหมิงหวงเมื่อคืนนี้ และก่อนหน้านั้น จักรพรรดินีเพิ่งเข้าหอกับเย่เชียนเฟิง!