ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 871

ปกตินางมิเคยลุกขึ้นเร็วเช่นนี้มาก่อน ขาแข้งล้วนรู้ลึกคล้องแคล่วขึ้นไม่น้อย ยืนขึ้นบนพื้น หลังจากที่ทำความเคารพหนานหว่านเยียนแล้วนั้น ก็ออกจากห้องอักษรราวกับหนีออกไป เทียบกับท่าทีที่ร่างกายเสไปเสมาในตอนเข้ามานั้นก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ทว่าก่อนที่นายท่านหญิงเฉิงอวี้จะไปนั้น กลับจ้องเขม็งอย่างดุดันไปทีหนึ่ง พอเห็นสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของบุรุษนั้น ก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก!

กล่าวตามตรงเป็นเพราะสนมชายผู้นี้ที่พึ่งมาก็หยอกล้อยั่วเย้าผู้อื่นไม่ทั่ว หากมิใช่ไอ้ไก่อ่อนผู้นี้ยั่วยวนเจียวเจียวแล้วล่ะก็ หลานสาวผู้น่ารักของนางจักไปล่วงเกินหมิงหวง ล่วงเกินเตี้ยนเซี่ยมากมายเช่นนั้นด้วยเหตุนี้ได้อย่างไร!

ตอนนี้ก็เยี่ยมไปเลย โม่เหยียนผู้นี้ยังได้รับความโปรดปรานจากหนานหว่านเยียน จมูกก็ยืดยาวไปถึงสวรรค์นู้นแล้ว ครานี้ยังกล้ายุแยงเสี่ยวซื่อจือทั้งสองคนให้มาทำให้นางรู้สึกลำบากใจ

โม่เหยียนใช่รึไม่?

นางไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นแน่!

ตระกูลลู่มิอาจสั่งสอนองค์หญิงได้ หรือว่าจักสั่งสอนสนมชายก็เป็นเรื่องยากงั้นรึ?!

นายท่านหญิงเฉิงอวี้หนีไปอย่างลนลาน สีหน้าของอันอันกับน่าวน่าวก็ยังแสดงอารมณ์ค้างคาอยู่ไม่น้อย แต่คนชั่วที่รังแกท่านแม่นั้นก็ไปแล้ว พวกเขาก็รู้สึกดีใจขึ้นมากแบบสุดๆทันที ไขมันเด็กบนใบหน้าเล็กๆที่ทั้งขาวและชมพูนั้นล้วนสะบัดไปมา

พวกเขากระโดดขึ้นมาอย่างรู้ใจกับ ปะมือกับโม่เหยียนราวกับได้รับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ "เย้!"

"คนพวกนี้คงรู้แค่รังแกท่านแม่ ท่านแม่จิตใจดี พูดจาง่าย"

"คุณชายโม่เหยียน หากมิใช่ว่าวันนี้มีเจ้าอยู่ละก็ ท่านแม่จักต้องถูกรังแกอีกเป็นแน่!"

โม่เหยียนลูบหัวทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน ในตากลับปรากฏแรงอารมณ์คล้ายกับเกล็ดหิมะชุบไฟขึ้นมาวูบหนึ่ง

นางถูกพวกคนผู้นี้รังแกอยู่บ่อยๆงั้นรึ?

หนานหว่านเยียนมองดูท่าทีเข้าอกเข้าใจกันของโม่เหยียนกับเจ้าก้อนแป้งทั้งสองจากบนที่สูง ภายในใจก็เกิดความรู้สึกลึกๆ เล็กน้อย นี่มิใช่ครั้งแรกที่นางเห็นอันอันกับน่าวน่าวชอบบุรุษผู้หนึ่งมากเช่นนี้

แม้ว่ากาลก่อนอันอันกับน่าวน่าวก็ชอบเย่เชียนเฟิงกับเฉิงซูหย่วน แต่ก็มิได้ตัวติดกันตลอดเวลา

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ยังคิดว่าการกระทำของโม่เหยียนในวันนี้ยังไม่รู้จักกฎระเบียบเป็นอย่างมาก หากไม่สั่งสอนให้ดีสักครั้ง ก็ไม่รู้ว่าต่อมาเขาจักก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

นางเดินมาด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก ลากอันอันกับน่าวน่าวมาที่ข้างกายของตัวเอง แล้วหันหลังไปเอ่ยกับโม่เหยียนว่า "โม่เหยียน ที่นี่คือห้องอักษร เป็นที่ที่ข้าใช้จัดการราชการ"

"เมื่อก่อนข้ามิเคยสอนเรื่องกฎระเบียบให้เจ้า แต่ก็มิได้ให้เจ้าพาพวกเสี่ยวซื่อจือเข้ามาได้ตามอำเภอใจ อีกอย่าง เมื่อครู่ท่านนั้นคือนายท่านหญิงเฉิงอวี้ ไม่ว่าจักพูดเยี่ยงไรก็มิควรฉีกหน้าเช่นนี้"

"เจ้าทำไม่ดีเช่นนี้ ข้าจักต้องลงโทษเจ้า"

ดวงตาดำขลับของโม่เหยียนจ้องไปที่หนานหว่านเยียนไม่วางตา เม้มริมฝีปากบางลงเล็กน้อย แต่มิได้ตอบกลับอันใด

"ขอรับ องค์หญิง"

ทว่าพอเด็กทั้งสองคนได้ยินว่าหนานหว่านเยียนจักลงโทษโม่เหยียนนั้น ก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

น่าวน่าวนั่งลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว น้ำตากล่าวจักไหลก็ไหล "ฮือฮือ มิเอา......"

"คุณชายโม่เหยียนเป็นคนดีมากๆ ท่านแม่ อย่าลงโทษเขา!"

อันอันก็กัดปากมองหนานหว่านเยียนอย่างน้อยใจ "ท่านแม่จักลงโทษคุณชายโม่เหยียนจริงๆงั้นรึขอรับ?"

"แต่เขามิ มิได้ทำผิดกระไร......"

พี่น้องทั้งสองกอดกันร้องไห้ น่าสงสารเป็นอย่างมาก น่าวน่าวร้องไห้ไปที่ปากก็พึมพำไม่หยุดว่า "ล้วนเป็นเพราะพวกข้ามิดีเอง หากท่านแม่โกรธก็ลงโทษพวกข้าเถิด อย่างลงโทษคุณชายโม่เหยียนเลย"

คุณชายโม่เหยียนนั้นเป็นท่านพ่อที่นำมาเป็นไม้ค้ำฟ้าในอนาคตเชียวนะ จะถูกท่านแม่ตีก้นได้เช่นไร?