ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 872

แม้จักคิดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่หนานหว่านเยียนก็เดินก้าวเข้าไปหาเขา

"เจ้าแน่วแน่มิเปลี่ยนใจเช่นนี้จริงรึไม่?" นางมองต่ำไปที่เขา พลันยกมือขึ้น แล้วบีบคางของเขาอย่างแรง "หรือว่าเจ้ามิกลัวว่าข้าจะลงโทษเจ้าอย่างสาหัส ถึงขั้นที่ไล่เจ้าออกจากพระราชวังไปงั้นรึ?"

เฟิงยางเบิกตาโพลงโดยพลัน มองหนานหว่านเยียนที่เชยคางของโม่เหยียนขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

แต่เดิมองค์หญิงมิเคยจับเนื้อต้องตัวบุรุษก่อน อีกทั้งองค์หญิงก็น่าจะมิได้โกรธ แล้วจักลืมตัวทำโม่เหยียน......

ดูท่าแล้วองค์หญิงปฏิบัติต่อโม่เหยียน ไม่เหมือนกับผู้อื่น

โม่เหยียนเงยหน้าตั้งใจมองไปที่หนานหว่านเยี่ยน สองคนชิดใกล้กันเช่นนี้ เขาสามารถได้กลิ่นอันคุ้นเคยจากตัวของนาง นัยน์ตาลึกๆคล้ายกำลังเก็บกดอะไรอย่างเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ข้อน้อยมิกลัว เป็นข้าน้อยที่ปฏิบัติมิดี สมควรได้รับโทษขอรับ"

หนานหว่านเยียนหรี่ตามองไปที่โม่เหยียนอย่างลองเชิง ใบหน้าของเขานั้นขาวสะอาด บริเวณสันกรามก็หาล่องลอยบนใบหน้าอย่างใครๆมีไม่ได้ เฟิงยางเคยสอนวิชาศัลยกรรมให้นาง เพราะฉะนั้นนางสามารถรู้ได้ในทันทีว่า โม่เหยียนมิเคยทำศัลยกรรมเป็นแน่

แต่ความรู้สึกที่นางได้จากเขา นั้นคล้ายกับกู้โม่หานมากเกินไปแล้ว......

นัยน์ตาของหนานหว่านเยียนนั้นถ่าโถมไปด้วยความนึกคิดอันซับซ้อน เม้มริมฝีปากสีชาดแน้น หากกู้โม่หานกล้ามาที่แคว้นต้าเซี่ย ยังกล้าใช้วิธีที่สกปรกเช่นนี้เข้าใกล้นางล่ะก็ ถ้าเช่นนั้นครานี้ นางไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นแน่!

คิ้วและดวงตาอันงดงามของนางคลายลงมา ปล่อยมือออก แล้วไพล่หลังไว้

"ชั่งเถิด เห็นแก่ครานี้ที่เจ้าได้ช่วยปกป้องเจ้านายเอาไว้ ข้าจักมิลงโทษเจ้า"

"แต่กฎก็ต้องเป็นกฏ ข้าจักส่งคนไปช่วยสอนกฎในวังให้เจ้า เจ้าอย่าได้ละเมิดกฎอีกเล่า"

ว่าแล้ว นางก็รู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย ไม่ควรหาคนที่ทั้งโง่ทั้งไม่มีมารยาทเช่นนี้มาเป็นองครักษ์ของนาง ต่อจากนี้คงต้องใช้เวลามาสั่งน้อยไม่น้อยเลยทีเดียว

เป็นนางที่ผิดพลั้งไปแล้ว

ทันทีที่คางของโม่เหยียนถูกปล่อย เขาก็ก้มหน้าลง ความมืดครึ้มอันเร่าร้อนดั่งกองเพลิงและเข้มข้นที่สั่งสมอยู่นัยน์ตาส่วนลึกนั้นล้วนถูกปิดบังเอาไว้ทั้งหมด "ขอรับ องค์หญิง"

โม่เหยียนถูกอภัยโทษ อันอันกับน่าวน่าวก็ดีอกดีใจขึ้นมาในทันที ดีใจจนกระโดดขึ้นมาจากบนพื้นแล้วโบกมือไปมา "ดีจัง!คุณชายโม่เหยียนมิต้องรับโทษแล้ว!"

แต่ดีใจก็ส่วนดีใจเด็กน้อยทั้งสองยังต้องไปเอาอกเอาใจหนานหว่านเยียนอยู่ดี

น่าวน่าวออกตัวกระโจนไปตรงหน้าของหนานหว่านเยียนก่อนก้าวหนึ่ง ดึงเสื้อของหนานหว่านเยียนเอาไว้แล้วส่ายหัวไปมา "ท่านแม่ๆ ท่านดีที่สุดเลยขอรับ! ขอรู้อยู่แล้วว่าท่านแม่จักมิโกรธเป็นแน่!"

ว่าแล้ว เขาก็ถูไถไปบนของหนานหว่านเยียน ราวกับลูกสุนัขตัวหนึ่ง "ท่านแม่หอมๆ อยากกอดๆ!"

อันอันเดินเข้ามา ดึงชายเสื้อของหนานหว่านเยียนเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็กๆว่า "ท่านแม่ดีที่สุดในใต้หล้าแล้วขอรับ ชอบท่านแม่"

ปากน้อยๆของเขาราวกับปาดน้ำผึ้งมา หยอกล้อกับน่าวน่าวด้วยกัน ทำเอาคิ้วของหนานหว่านเยียนคลายออก

นางก้มตัวกอดน่าวน่าวเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วก็ลูบหัวของอันอันอย่างสนิทสนม "เด็กเจ้าเล่ห์อย่างพวกเจ้าทั้งสองน่ะ พวกเจ้าช่วยท่านแม่แล้ว ท่านแม่มีความสุขเป็นอย่างมาก แต่หลังจากนี้จักบุ่มบ่านเช่นนี้อีกมิได้หนา เข้าใจรึไม่?"

นางในยามนี้มีความสามารถที่จะปกป้องพวกเด็กๆไว้ได้ แต่ภายในพระราชวังนี้ ไม่ว่าเยี่ยงไรก็ยังที่ที่นางมิอาจเอื้อมมือไปถึงได้อยู่ดี......

เด็กน้อยทั้งสองคนพยักหน้าให้หนานหว่านเยียนอย่างน่าเอ็นดู "รู้แล้วขอรับ!"

น่าวน่าวก็ยิ่งแล้วใหญ่ตบหน้าอกของตัวเอง แล้วกล่าวคำสาบานอย่างน่าเชื่อถือว่า "ท่านแม่วางใจเถิด มีคุณชายโม่เหยียนอยู่ พวกเรามิมีทางมีอันตรายหรอก!"