ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 873

เฉียนซีชะงักโดยพลัน หนานหว่านเยียนจึงรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า "อันอันน่าวน่าว ท่านยายนั้นมีธุระจึงเรียกโม่เหยียนเข้าพบ หากพวกเจ้าตามไป ท่านยายก็จักไม่สามารถคุยธุระกับเขาดีๆได้แล้ว"

น่าวน่าวเบะปากอย่างไม่โอนอ่อนเล็กน้อย ท่าทีที่มองโม่เหยียนก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

โม่เหยียนกลับยิ้มให้เด็กน้อยทั้งสองทีหนึ่ง "ข้าไปพักเดี๋ยวก็กลับมา มิต้องเป็นกังวลหรอก"

เขาเหล่ตามองหนานหว่านเยียน สีของดวงตานั้นมืดเกินไป ราวกับมหาสมุทรสีหมึกผืนหนึ่ง "องค์หญิง ข้าน้อยทูลลาขอรับ"

"อืม"หนานหว่านเยียนมิได้สังเกตเห็นอันใด ส่งสัญญาณน้อยๆ โม่เหยียนก็ตามเฉียนซีออกจากห้องอักษรไปด้วยกัน

รอจนพวกเขาจากไปไกลแล้ว หนานหว่านเยียนจึงจะมองไปที่เด็กน้อยทั้งสอง กำชับให้พวกเขาอยู่ในห้องอักษรนี้ดีๆห้ามวิ่งพล้าน หลังจากนั้นก็กลับไปที่นั่งที่โต๊ะอีกครั้ง

แม้ว่าน่าวน่าวกับอันอันจะเป็นห่วงโม่เหยียน แต่จุดสนใจของเด็กนั้นสามารถดึงดูดไปได้อย่างง่ายดาย ภายในห้องอักษรมีของกินอร่อยๆอยู่ไม่น้อย เฟิงหยางยังเอาของเล่นที่มีกลไกจำนวนหนึ่งมาให้พวกเขาอีก

พี่น้องทั้งสองพลันเงียบลงในทันที ไปเล่นของเล่นอย่างเชื่อฟังเสียแล้ว

เฟิงหยางเดินไปที่ข้างกายของหนานหว่านเยียน ค้อมตัวลงรินชา "องค์หญิงราวกับปฏิบัติต่อโม่เหยียนอย่างดีเลยนะเพคะ"

หนานหว่านเยียนมิได้เงยหน้า "เขามีความสามารถ แล้วก็นับว่าซื่อสัตย์ ข้าสนใจเขามากไปหน่อยจริงๆนั่นแหละ"

หลังจากนั้น นางก็แอบเหลือบไปมองอันอันกับน่าวน่าวทีหนึ่ง แล้วก็เอ่ยเสียงเบาว่า "เจ้าหนูน้อยทั้งสองที่น่าหนักใจนี่ โหวกเหวกโวยวายทุกวัน โม่เหยียนสามารถจัดการพวกเขาได้อยู่หมัด ลดภาระให้ข้าลงไม่น้อย ข้าเองก็ดีใจมาก"

เลี้ยงเด็กนนั้นเหนื่อยมาก นางเพียงแค่โชคดี ครั้งนี้เด็กน้อยทั้งสองยังมีผู้อื่นช่วยกันดูแล ถึงได้ไม่เหนื่อยขนาดนั้น แต่ร่างกายของเด็กทั้งสองนั้นแย่มาก นิสัยก็ไม่เป็นเด็กดีเหมือนเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อย รวมๆแล้วก็คือนางจำต้องเปลืองใจเปลืองแรงไปไม่น้อย

เฟิงหยางเข้าใจแล้ว ดูออกว่าหนานหว่านเยียนไม่ได้คิดอะไรกับโม่เหยียนเลยแม้แต่น้อย จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ภายในตำหนักนั้นกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันนี้เอง โม่เหยียนก็มาถึงตำหนักหนิงปี้ เดินเข้าไปในตำหนักอันกว้างขวาง เห็นตำแหน่งด้านบนนั้นมีสตรีที่พลังอำนาจมหาศาลผู้หนึ่งนั่งอยู่ มองเขาลงมาจากด้านบนแต่ไกล นั่นก็คือจักรพรรดินีของแคว้นต้าเซี่ย

โม่เหยียนคุกเข่าลงอย่างคำนอบน้อม ทำความเคารพไปทางนาง "โม่เหยียนขอคารวะจักรพรรดินี"

เฉียนซีเดินไปที่ข้างกายจักรพรรดินี คอยรับใช้

"เหอะ ใจของเจ้าชั่งกล้าหาญยิ่ง!" จักรพรรดินีหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่งหนึ่งเสียดสีโม่เหยียน อย่างลองเชิงสนมชายผู้นี้ที่พึ่งเข้าพระราชวังมาเมื่อวาน ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"พึ่งจักมาก็วิ่งขึ้นเตียงหมิงหวงเสียแล้ว!ทำให้องค์หญิงเสียชื่อ เจ้ารู้ความผิดรึไม่?"

นางเองก็พึ่งได้ยินมาเมื่อเช้าหว่านเยียนไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์กับเชียนเฟิง ยังมีความเกี่ยวข้องกับโม่เหยียนผู้นี้ด้วย

แม้นางจักรู้ว่ายาที่วางให้หนานหว่านเยียนไปเมื่อคืนนั้นรุนแรงมาก แต่นั้นก็เป็นเพราะฝีมือการรักษาของหนานหว่านเยียนนั้นล้ำเลิศ นางจึงจำเป็นต้องอำมหิตเสียหน่อย เพื่อป้องกันความเป็นได้จากหนึ่งในหมื่น

ยามนี้หว่านเยียนกับโม่เหยียนผู้นี้ หรือเย่เชียนเฟิง ไม่ร่วมหลับนอนด้วยไปแล้วเพียงผู้เดียวก็ร่วมหลับนอนไปหมดแล้วทุกคนอย่างเท่าเทียม เวรกรรมจริงๆ......

โม่เหยียนเชยสายตามองไปที่จักรพรรดินี แต่กลับไม่มีความรู้สึกต่ำต้อยเลยแม้แต่น้อย ต่อให้คุกเข่าอยู่ก็ไม่ถ่อมตน แล้วกล่าวอย่างไม่แข็งกร่าวจนหยิ่งทนงว่า "ทูลจักรพรรดินี โม่เหยียนรู้ถึงความผิด ทำให้ชื่อเสียงขององค์หญิงเสื่อมเสีย โม่เหยียนยิมยอมที่จะได้รับโทษ"

กรพรรดินีเยอะเย้ยด้วยเสียงเย็นๆทีหนึ่ง มองโม่เหยียนอย่างไม่วางตา นอกจากใบหน้านั้นจะรูปงามแล้ว ก็มิเห็นจุดใดที่โดดเด่นเลย จึงสบถเสียงเย็นมาคำหนึ่งแล้วก็สะบัดมือ "ชั่งเถิด ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าก็ลุกขึ้นเสีย"

"ขอบพระทัยจักรพรรดินี" โม่เหยียนรับคำ แล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน

จักรพรรดินีขมวดคิ้วไม่เข้าใจเล็กน้อย เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า "ไม่รู้ว่าหว่านเยียนชอบเจ้าตรงไหน แต่ข้าได้ยินมาว่า เมื่อคืนเจ้าช่วยกู้หน้าให้หว่านเยียน ก็นับว่าซื่อสัตย์จริงๆ"

โม่เหยียนตอบรับอย่างไม่ได้ใส่ใจ "สามารถเป็นม้าขอรับใช้ขององค์หญิงหมิงหวง เป็นเกียรติของโม่เหยียนแล้ว"

จักรพรรดินีตอบอืมเบาๆมาคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็กวาดตามมองใบหน้าของโม่เหยียน ในน้ำเสียงยังแฝงไปด้วยการเตือนอยู่หลายส่วน

"ดูๆแล้วเจ้าก็ยังมีหลายอย่างที่ใช้การได้นะ มิแปลกที่หว่านเยียนจะเข้าข้างเจ้าอยู่หน่อย"