ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 880

เย่เชียนเฟิงยังคงยืนอยู่ตรงที่ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดครึ้มลง

โม่เหยียนผู้นี้หยิ่งผยองเช่นนี้ ทุกสิ่งที่เขาทำนนั่นล้วนป่าเถื่อน ปล้นคนจากมือของเขาโดยตรงโดยไม่แม้แต่จะมองมาที่เขา!

เขาขมวดคิ้วระงับอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความโกรธ แต่เขามีบางอย่างที่ต้องทำ ดังนั้นเขาจึงซ่อนความไม่เป็นมิตรไว้ในใจ หันหลังและจากไป

หลังจากที่โม่เหยียนนำเด็กทั้งสี่เดินจากไปแล้ว เขาก็เดินช้าๆ ไปตามถนน

เขาให้น่าวน่าวขี่คอของเขา กอดอันอันไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างมั่นคง ส่วนอีกมือหนึ่งพันด้วยสายรัดข้อมือ ห้อยอยู่ข้างตัวแบบนี้ และยกมันขึ้นมาเพื่อรองรับบั้นท้ายของน่าวน่าวเป็นบางครั้ง

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเดินตามมาข้างๆ

ความรู้สึกนี้แปลกไม่น้อย น่าวน่าววางคางของเขาไว้บนหัวของโม่เหยียน มือเล็กๆ อ้วนๆ คู่หนึ่งจับที่หูของโม่เหยียนไว้ และเท้าของเขาห้อยลงบนหน้าอกของโม่เหยียน "คุณชายโม่เหยียน ท่านเหนื่อยหรือไม่?"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นในแววตาของโม่เหยียน และน้ำเสียงของเขาก็ไพเราะ "ข้าไม่เหนื่อย"

น่าวน่าวมีความสุขขึ้นมาทันที "จริงหรือ? ท่านแม่ข้าพูดเสมอว่าข้ากินเนื้อเยอะเกินไป ในอนาคตข้าจะกลายเป็นหมูแน่ๆ หมูน้อย!"

“นางยังบอกด้วยว่าตอนนี้นางกอดข้าแทบไม่ได้ แต่ท่านเป็นคนแรกนอกจากท่านแม่ที่ให้ข้าขี่คอท่าน!”

บ่าที่แข็งแรงขนาดนี้ต้องอุ้มท่านแม่ได้สบายๆ แน่!

หากพบกับอันตรายใดๆ ในอนาคต คุณชายโม่เหยียนจะสามารถแบกเขาและพี่ชายของเขา หิ้วพี่สาวสองคนของเขา และวิ่งหนีไปพร้อมกับแบกท่านแม่ไว้บนบ่า ทั้งครอบครัวจะหนีไปด้วยกัน ท่านพ่อช่างน่าทึ่งจริงๆ!

น้ำเสียงของโม่เหยียนผ่อนคลายและอ่อนโยน "สุขภาพของท่านแม่เจ้าไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งผู้หญิงจะอ่อนแอกว่าเล็กน้อย ดีที่สุดสำหรับผู้ชายอย่างที่จะทำงานที่ใช้แรงกายในบ้าน"

“ซื่อจือสองคนยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ อยู่ที่บ้าน ท่านต้องปกป้องท่านแม่และพี่สาวของท่าน เมื่ออยู่ข้างนอก ท่านต้องไม่รังแกแม่และพี่สาวของผู้อื่น ถ้าหากพบกับความอยุติธรรม ปกป้องแม่และน้องสาวของผู้อื่นให้ดีที่สุด แต่นั่นต้องรอจนกว่าท่านจะโตกว่านี้ ตอนนี้ให้พวกข้าปกป้องพวกท่านก่อน”

เด็กสาวทั้งสองฟังอยู่อย่างเงียบๆ

แม้น่าวน่าวและอันอันจะยังไม่รู้เรื่องมากนัก แต่ทั้งคู่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

อันอัน: "คุณชายโม่เหยียน ถ้าในอนาคตพวกข้ากับท่านแม่ตกน้ำ ท่าน จะช่วยใครก่อน?"

ข้าได้ยินมาจากหมัวหมัวบางคนว่าคำถามนี้เป็นคำถามคอขาดบาดตาย มักใช้เพื่อทดสอบความจริงใจของบุรุษ

เขายังไม่ได้ทดสอบความจริงใจของคุณชายโม่เหยียนที่มีต่อท่านแม่ของเขาเลย

น่าวน่าวเงียบลง รอให้โม่เหยียนตอบคำถาม เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเงยหน้ามองไปที่เขา ส่วนลึกของหัวใจบังเกิดความสงสัยเล็กน้อย

โม่เหยียนขมวดคิ้ว “ก่อนอื่นองค์หญิงนั้นว่ายน้ำเป็น ถ้าพวกท่านตกน้ำ องค์หญิงจะช่วยพวกท่านก่อนโดยไม่ลังเล แน่นอน ข้าเองจะต้องช่วยเหลือพวกท่านก่อน”

“อีกอย่าง ตราบใดที่ข้ายังอยู่ เหตุการณ์เช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านตกไปอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอันตราย”

เสียงของโม่เหยียนนั้นเบา ทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่น เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยต่างตกตะลึง รู้สึกว่าเขาเหมือนกับคนผู้นนั้นมากจนยากที่จะพรรณนา

ทันใดนั้น เกี๊ยวน้อยก็รู้สึกได้ทันที มองไปที่โม่เหยียนอย่างสงสัยใครรู้ “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านแม่ของพวกข้าว่ายน้ำเป็น?”

มีไม่กี่คนในต้าเซี่ยที่รู้เรื่องนี้

แววตาของโม่เหยียนสั่นไหว มองไปที่เกี๊ยวน้อยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าในระยะเวลาสั้นๆ “สวี้หมิงซื่อจือพูดถึงเรื่องนี้ในตอนที่เขาคุยกับโม่เหยียนก่อนหน้านี้”

ปากเล็กๆ ของน่าวน่าวที่พูดเจื้อยแจ้วตลอดทั้งวัน และมักจะพูดบางอย่างโดยที่ไม่รู้ตัว จึงพยักหน้ารับด้วยความงุนงง

“ดูเหมือนว่าจะใช่ ใช่แล้วหล่ะ พี่สาวท่านก็รู้ว่าข้าพูดได้ทุกอย่าง!”

เมื่อเห็นว่าเกี๊ยวน้อยยังคงสงสัยอยู่ น่าวน่าวจึงโอบแขนรอบคอโม่เหยียน แล้วตะโกนออกมาแบบเด็กๆ ว่า “โอ้ ไม่ต้องกังวลมากขนาดนี้! คุณชายโม่เหยียนเก่งที่สุด!”