ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 883

สุดท้ายแล้วลู่เจียวเจียวที่เพิ่งหาเรื่องนางเมื่อวันก่อน เมื่อวานนี้นายท่านหญิงเฉิงอวี้ก็ไปบ้านผู้อื่นเพื่อขอคำอธิบาย ผลลัพธ์ก็คือเพียงชั่วข้ามคืน จวนเฉิงอวี้อ๋องทั้งหมดล้วนกลายเป็นคนหัวล้าน เรื่องเช่นนี้คิดคิดดูก็จะทราบว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

อย่างไรก็ตามหนานหว่านเยียนไม่ได้ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ คนที่สามารถปกป้องนางเช่นนี้ ผู้ที่ชอบระบายความแค้นแทนนางเช่นน่าจะเป็นเหล่าพี่ชาย บางที่เรื่องที่เมื่อวานนายท่านหญิงเฉิงอวี้มาหารเรื่องนางอาจถูกพวกพี่ชายรู้เข้า ดังนั้นจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในวันนี้

เมื่อเห็นว่าหนานหว่านเยียนสบายใจ โม่เหยียนก็อดไม่ได้ที่ที่จะคลายคิ้วของเขาออก

โม่เหยียนยอบกายนั่งยองๆ เพื่อช่วยจัดระเบียบเสื้อผ้าของอันอันกับน่าวน่าวให้เรียบร้อย ลูบใบหน้าเล็กที่สะลึมสะลือดูง่วงนอนของน่าวน่าว “ตื่นเช้าเช่นนี้ เป็นเรื่องลำบากสำหรับซื่อจือทั้งสองอย่างแท้จริง”

น่าวน่าวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ทว่าเปลือกตาของเขายังคงลืมไม่ขึ้น “ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก! สามารถไปเยี่ยมท่านปู่ได้ ไม่ลำบากแม้แต่น้อย...”

หนานหว่านเยียนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ สองคนที่มีดวงตาบวมและง่วงนอน ก็สั่งให้หยุนเหิงพาเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองขึ้นไปที่รถม้าก่อน ส่วนนางก็พาอันอันกับน่าวน่าวไป

“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง” หยุนเหิงทำตามที่นางสั่ง จากไปพร้อมกับพาเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองไปด้วยกัน

ด้านในห้องโถง โม่เหยียนโอบอันอันกับน่าวน่าวไว้ด้วยกัน “องค์หญิง ข้ากอดซื่อจือทั้งสองเอาไว้ ท่านอย่าหักโหมไปเลย”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วกำลังจะปฏิเสธอย่างอ้อมๆ เมื่อเห็นว่าอันอันน่าวน่าวอยู่ในอ้อมแขนของโม่เหยียนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก็ไม่ต้องการที่จะขยับแล้ว

นางก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น

เฟิงยางติดตามอยู่ข้างกายหนานหว่านเยียน เอ่ยถามเสียงเบาว่า “องค์หญิง ไม่ให้ท่านอ๋องติดตามไปสักสองสามพระองค์จริงหรือ เมื่อวานคนรับใช้ได้ส่งจดหมายถึงเหล่าองค์ชายตามคำสั่งของท่าน แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมาก”

หนานหว่านเยียนกล่าวว่า “ไม่ต้องติดตาม ตัวตนของข้าในยามนี้ก็เป็นที่สะดุดตาแล้ว ถ้าพี่ชายหลายคนส่งข้าพร้อมกัน เช่นนั้นยิ่งเป็นการเผยแพร่ให้ผู้คนรับรู้ ยิ่งถูกคนพบเห็นจะยิ่งสร้างความเดือดร้อน”

“ปีที่แล้วพวกเขาหลายคนยืนกรานที่จะติดตามข้าไป กลุ่มคนเอิกเกริก ผู้คนทั่วไปคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ไม่มีความจำเป็น การบูชาเซ่นไหว้ท่านน้าเป็นการกระทำส่วนตัวของข้า ก็ทำเงียบๆเถอะ”

เฟิงยางขมวดคิ้วเบา ๆ “พ่ะย่ะค่ะ”

โม่เหยียนมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาลึกล้ำทว่าตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้กล่าวอะไร

พวกเขามาถึงประตูด้านหน้าพระราชวัง โม่เหยียนเพิ่งจะวางอันอันน่าวน่าวลงเตรียมตัวจะไปนำม้า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่เขาคุ้นเคยมาจากข้างหลัง

“พี่สาว เหตุใดท่านจึงรีบร้อนเช่นนี้ และไม่ให้พวกพี่ชายมาส่งท่าน”

โม่เหยียนกระชับนิ้วที่จับบังเหียน ดวงตาสีเข้มของเขาหรี่ลง และมองไปข้างหลังของเขา

เห็นลู่ยวนหลีสวมชุดสีขาวและเดินช้าๆ มาหาพวกเขา เขายังคงเยือกเย็นและเป็นตัวของตัวเอง ดวงตาสีทองของเขาดูเฉียบคมและมีเสน่ห์อย่างยิ่งในแสงยามเช้า

ขายิ้มเล็กน้อยไปทางหนานหว่านเยียน หลังจากไม่ได้พบกันเป็นเวลาสองปี บรรยากาศรอบกายก็ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น

ข้างๆ กายเขาคือขันทีหนุ่มที่มีรูปร่างบอบบาง คิ้วยาวเหมือนต้นหลิว ดวงตาใสและอ่อนโยนราวกับน้ำ ผิวสวยและบอบบาง ปากแดงฟันขาวเกินไปเล็กน้อย

ขันทีน้อยผู้นั้นพองแก้มของเขา ดูเหมือนลักษณะของผู้ที่ถูกรังแกบ่อยครั้ง ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนยั่วยุเขา