ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 884

“ข้าได้ยินมาว่าน้องหญิงชอบเจ้ามาก ในเมื่อเจ้าจะไปอู้ไห่คราวนี้ เจ้าต้องปกป้องนางให้ดี เข้าใจหรืไม่”

ในช่วงไม่กี่วันมานี้ในวังหลวงมีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่าในบรรดาบุรุษคนใหม่ที่เป็นที่โปรดปรานของหนานหว่านเยียนนั้น ผู้เดียที่นางเข้าข้างและให้ความสำคัญก็คือโม่เหยียน

เมื่อเห็นเขาตอนนี้กลับเติบใหญ่เป็นหนุ่มรูปงามเปล่งประกาย แต่ไม่มีทางดึงดูดสายตาของเขาได้

“พ่ะย่ะค่ะ โม่เหยียนเข้าใจ” โม่เหยียนพยักหน้าตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

ลู่ยวนหลีต้องการที่จะพูดอีกสองสามคำ แต่หนานหว่าเยียนก็ผลักไสและเร่งรัดเขาว่า “เอาล่ะ พี่รอง ท่านรีบกลับไปดีกว่า พวกข้าจะเริ่มเดินทางแล้ว”

“เหตุที่ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาส่งข้า เพราะข้ารู้ว่าพวกท่านมีตำแหน่งสำคัญและยุ่งกับงานราชการ หากท่านใช้เวลาที่รั้งรออยู่เช่นนี้ ก็จะสามารถจัดการกิจธุระได้มากมาย”

ในยามนี้ หยุนเหิงที่ส่งเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว กลับมาแล้วรับรองด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “หวยซื่ออ๋องวางใจเถอะ ข้ารับรองว่าองค์หญิงจะกลับมาถึงวังหลวงอย่างปลอดภัย!”

เมื่อหลิงหลงมองเห็นเขา ดวงตาคู่สวยนั้นก็สว่างวาบขึ้นมา “หยุนเหิง!”

เขากับหยุนเหิงมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ขณะที่เธอกำลังจะก้าวไปด้านหน้าหยุนเหิง จู่ๆ แขนของเขาก็ถูกลู่ยวนหลีคว้าไว้แน่น หลิงหลงมองไปที่เขาด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง”

ดวงตาของลู่ยวนหลีเย็นชาเล็กน้อย หลิงหลงกลืนน้ำลายทันที และรีบยืนอย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าขยับเขยื้อน

ลู่ยวนหลีกวาดสองตามองหยุนเหิง “แม่ทัพหยุนจงจดจำหน้าที่ของตนเองให้ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ” หยุนเหิงถูกลู่ยวนหลีทำให้อกสั่นขวัญแขวน หนังศีรษะชา ไหนเลยที่ยังจะกล้าทักทายหลิงหลง รีบร้อนตอบรับว่า “ข้าน้อยจะปกป้ององค์หญิงอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถอยกลับไปอยู่ข้างกายของเฟิงยาง จับแขนเสื้อของนางแน่น

เขารู้สึกอยู่เสมอว่าองค์ชายรองไม่ชอบเขามากนัก และตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา เขาเกรงว่าองค์ชายรองจะมองออกว่าเขาเป็นนกสองหัว เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจขันทีตัวน้อย หลิงหลง แต่มันไม่มีผลอะไรเลยหรือ?

ไม่ใช่ทุกคนล้วนบอกว่า หลิงหลงเป็นคนข้างกายที่องค์ชายรองโปรดปรานที่สุดหรือ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเด็กคนนี้ไม่เคยพูดอะไรดีๆ ของเขากับองค์ชายรองเลย?

เฟิงยางขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบให้หยุนเหิงดึงเสื้อผ้าของเขา แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามเขา แววตาของเขาดูกระสับกระส่ายตกตะลึงพรึงเพริดไปหมด

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว ในใจรับรู้แต่ไม่ควรพูดแล้วกล่าวว่า “พี่รอง พวกข้าจะต้องไปแล้ว”

ลู่ยวนหลีอุ้มเด็กน้องทั้งสองที่เกาะติดอยู่ที่ขาของเขาขึ้นมาแล้วส่งให้โม่เหยียน “ปกป้องพวกเขาให้ดี”

จากนั้นจึงมองไปที่หนานหว่านเยียนอีกครั้ง “เมื่อถึงอู้ไห่แล้วทักทายหวิ่นหมิงแทนข้าด้วย”

หนานหว่านเยียนก็พลันรู้สึกตรอมใจเล็กน้อย “แน่นอน”