ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 885

ลู่ยวนหลีและหลิงหลงที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่พวกเขาอยู่ไม่ไกล สามารถมองเห็นได้อย่างเลือนรางตรงมุมกำแพงที่ในป่าไผ่

ไม่ได้ถูกพบได้ง่ายนัก ทว่าก็ทำให้เฟิงยางกับหยุนเหิงเห็นได้กับตาจับได้คาหนังคาเขา

หลิงหลงถูกลู่ยวนหลีผลักไปที่ลำต้นที่อยู่ตรงมุม แล้วจูบนางด้วยท่าทีบ้าระห่ำเล็กน้อย สองมือของหลิงหลงพยายามดิ้นรนทุบตีเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่สุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียง ปล่อยให้ตัวเองถูกรังแก...

“โอ้--” หยุนเหิงตกใจจนคางแทบหลุด กลืนน้ำลายลงคอ พลันรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง “มิน่าเล่าหวยซื่ออ๋องถึงไม่แต่งภรรยา เดิมทีแล้วเขามีคนที่ชอบแล้วนี่เอง”

ไม่น่าล่ะ ว่าทำไมเขาพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจหลิงหลง แต่ลู่ยวนหลีกลับเกลียดเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฏว่าเขาเกือบจะเลื่อยขาเก้าอี้ผิดและสร้างปัญหาให้กับตนเอง!

“อย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า!” เฟิงยางตั้งสติได้ แทงไหล่ของหยุนเหิงด้วยฝักดาบในมือ จ้องมองเขาอย่างเย้ยหยันเล็กน้อย “เรื่องของฝ่าบาท เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้พูดมากเกินไป”

“ยังไม่รีบไปอีกหรือ?”

หยุนเหิงพยักหน้าอย่างน้อยอกน้อยใจ ลูบบริเวณที่ถูกเฟิงยางแทงและพึมพำเสียงต่ำ “ช่างไม่รู้จักเบามือ เจ็บยิ่งนัก...”

ทว่าทันทีที่เห็นเฟิงยางจ้องมองเขาอยู่ เขาก็ยิ้มราวกับดอกไม้ทันที พลิกตัวขึ้นม้าที่อยู่ข้างๆ และพูดอย่างเชื่อฟังและให้เกียรติว่า "ใช่ อย่างนี้ก็ไปกันเถอะ!"

ตามที่หยุนเหิงออกคำสั่ง ขบวนก็เริ่มออกเดินทางค่อยค่อยเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง

ที่ด้านข้างรถม้าของหนานหว่านเยียนและโม่เหยียน มีทหารองครักษ์สองแถวเดินตามอย่างเรียบร้อย หยุนเหิงและเฟิงยางอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาตรงฝั่งขวาของรถม้า

ยังไม่ทันออกจากประตูเมือง หยุนเหิงก็ควบม้าไปที่ด้านข้างของเฟิงยาง ขยิบตาให้นางอย่างลึกลับ “เฟิงยาง ข้ามีของดีอยู่อย่างหนึ่ง เจ้าอยากดูไหม?”

เขายิ้มอย่างสดใส ไม่รู้ว่าเหตุใด เฟิงยางหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ท่ามกลางแสงแดด ถ้าไม่มีผ้าคลุมหน้า เกรงว่าคงถูกคนตรงหน้าจับสังเกตได้นานแล้ว

นางขมวดคิ้วแล้วเบือนหน้าหนี พูดอย่างเย็นชาทั้งไม่สบอารมณ์ว่า “ปัญญาอ่อน”

หยุนเหิงเม้มริมฝีปากด้วยความเสียใจและน่าส่งสาร มองนางตาปริบๆ “เจ้ายังโกรธอยู่หรือ?”

“ข้าไม่มีอะไรต้องโกรธนี่”

หยุนเหิงไม่ได้สนใจคำพูดกระทบกระเทียบของนาง หยิบซาลาเปาสองลูกที่ห่อด้วยกระดาษซับน้ำมันออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เฟิงยางหนึ่งลูก “เจ้าตื่นเช้ามาก น่าจะยังไม่ได้กินอะไร”

“ข้าจะบอกเจ้าว่า นี่เป็นซาลาเปาที่อร่อยที่สุดในตึกซีเฉิง ทุกเช้าจะมีคนมากมายไปต่อแถวรอที่นั่น ข้าใช้ความพยายามอย่างมากที่จะแย่งชิงมันมา!”

แววตาของเฟิงยางตึงเครียด จ้องมองมือที่ยื่นมาของหยุนเหิงลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่หิว”

นางกำลังดึงบังเหียนและกำลังจะหันหัวม้าเพื่อไปอีกด้าน จู่ๆ เชือกในมือก็ถูกใครบางคนกระชากไป

ม้ายกกีบเท้าหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เฟิงยางสะดุ้งและเกือบตกจากอาน แต่แผ่นหลังถูกใครบางคนประคองไว้อย่างมั่นคง

นางมองกลับไปทันที ก็เห็นว่าหยุนเหิงมองนางด้วยความลนลานอย่างมาก “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...”

อุณหภูมิจากฝ่ามือของเขาทะลุผ่านเสื้อผ้ามาถึงผิวหนังของนางพอดิบพอดี หูของเฟิงยางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที หัวใจก็เต้นเร็ว

เมื่อกลับมามีสติ นางก็สะบัดมือของเขาออกเล็กน้อยด้วยความโกรธ แล้วพูดว่า "หยุนเหิง เจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่?"

หยุนเหิงจ้องมองเฟิงยางด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง น้ำตาไหลเหมือนลูกหมาตัวน้อย น้อยใจทั้งยังเสียใจยัดซาลาเปาเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงยาง

“ข้าก็แค่ อยากให้เจ้ากินอะไรสักหน่อย”