ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 886

โม่เหยียนขมวดคิ้วแน่น แต่ก็มิกล้าซักไซ้ เพื่อกันมิให้นางมองเบาะแสออก“แต่ข้าน้อยคิดว่า แม่ทัพหยุนมิน่าเป็นพวกผู้ที่รังเกียจรูปร่างหน้าตาของผู้หญิง”

“หากว่าท่านพี่มิรังเกียจ ทำไมจึงข้ามสิ่งกีดขวางนั้นไปมิได้?”

หนานหว่านเยียนมองกลับไปที่ดวงตาน้ำหมึกเข้มของโม่เหยียน ได้แต่เม้มปากเอ่ยว่า“โม่เหยียน เจ้ามิเข้าใจ”

“อีกฝ่ายมิรังเกียจ นั่นเป็นเรื่องของอีกฝ่าย ปลูกเมล็ดแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ในใจตอนเอง วันหน้ามิว่าจะเกิดอะไรขึ้น ล้วนจะคิดถึงอยู่เสมอ อีกอย่างจิตใจของหญิงสาวนั้นละเอียดอ่อน เฟิงยางเป็นคนที่แข็งแกร่ง นางจะต้องยิ่งจดจำเรื่องนี้เป็นแน่”

“บางทีความกระตือรือร้นและความรักของหยุนเหิงอาจมีอิทธิพลต่อเฟิงยาง แต่ความสงสัยและการเยาะเย้ยจากโลกภายนอกเล่า? พวกเขาอาจจะต้านทานได้ และก็อาจจะพ่ายแพ้ไปได้ ใครจะรู้เล่า?”

เฟิงยางเสียโฉมนั้น เป็นเพราะตอนนั้นในวังของซีเหย่ มิเพียงแต่นางและท่านน้าที่โดนลอบสังหาร แต่แม้แต่นังหนูน้อยทั้งสองก็เกือบจะถูกสังหารเช่นกัน

เฟิงยางเพื่อที่จะปกป้องพวกนางทั้งสองนั้น ถูกลูกดอกแทงหน้าจนได้รับบาดเจ็บ

ตอนนั้นเมื่อกลับมาแล้ว เฟิงยางได้ถูกหมอหญิงรักษาไปแล้ว นางจึงมิได้สอดมือเข้าไป พวกเขาล้วนคิดว่าเป็นเพียงบาดแผลง่ายๆ เพียงรักษาอย่างถูกต้องก็จะมิเกิดรอยแผลเป็น ต่อมาเมื่อเวลาผ่านไป นางจึงรู้สึกว่ามันผิดปกติ

ใบหน้าของเฟิงยางเริ่มมีรอยดำขนาดใหญ่ พิษนั่นเหมือนตอนที่นางยังเป็นเด็กมิผิดเพี้ยน ทำให้คนน่าเกลียดอย่างหาที่เปรียบมิได้!

พิษนั้นสามารถหายได้ แต่เวลาขับพิษนั้นนาน ตัวนางเองยังใช้เวลาถึงห้าปีเต็มจึงจะขับพิษออกได้หมด บัดนี้ถึงคราวของเฟิงยาง เกรงว่าก็คงต้องรอหลายปี ช่วงเวลานี้หากปมในใจนั้นไม่สามารถถอนได้ เฟิงยางและหยุนเหิงก็คงจะมิมีทางได้เดินด้วยกันแล้ว......

ก็มิรู้ว่าพิษนี้แท้จริงแล้วเกิดมาจากฝีมือผู้ใด เมื่อก่อนเคยใช้กับนาง กว่าสองปีที่ผ่านมานั้น กลับมาปรากฏที่ในวังอีก!

แรกเริ่มนางคิดว่านักฆ่านั้นเป็นพวกเดียวกันกับที่ลอบฆ่าพวกเขา แต่เพราะเฟิงยาง นางก็เริ่มคิดว่าพวกที่ลอบฆ่านางและท่านน้า อีกทั้งลอบฆ่าพวกลูกๆของนาง อาจมีเป็นสองกลุ่ม

แต่แคว้นซีเหย่และแค้วนต้าเซี่ยนั้นระยะทางห่างกันมาก อำนาจของนางมิสามารถไปถึงที่นั่นได้เลย ทั้งยังมีสถานการณ์ในตอนนี้มิง่ายต่อการตรวจสอบ ดังนั้นยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้ก็ยังมิเข้าใจเรื่องเหล่านี้......

ความคิดของหนานหว่านเยียนสับสนวุ่นวาย มีความสำนึกผิดต่อเฟิงยาง ยิ่งกว่านั้นคือจงเกลียดจงชังพวกมือดำที่อยู่เบื้องหลัง!

อย่างไรก็ตามโม่เหยียนมิได้รู้ว่านางคิดสิ่งใด เขาครุ่นคิดความหมายของคำพูดเมื่อครู่ของนาง รวมทั้งทัศนคติของนาง รับรู้ได้ว่าในตอนนี้นางดูเหมือนจะมิได้โหยหาความรัก จึงได้มองโลกในแง่ร้าย

ริมฝีปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาสีเข้มลึกได้จ้องมองไปที่นาง มีความมึนงงและเศร้าอยู่

ทันใดนั้น ลมก็พัดมาสี่ด้าน ตาของโม่เหยียนแข็งค้าง ตาไวมือเร็วคว้าอันอันน่าวน่าวมากอดไว้ในอ้อมแขน“ระวัง!”

หนานหว่านเยียนยังมิทันได้รู้สึกตัว ก็เห็นลูกศรยาวพุ่งเข้ามาที่รถม้าด้วยเจตนาฆ่า......

“มีนักฆ่า คุ้มกัน!”นอกรถ เฟิงยางและหยุนเหิงก็สังเกตเห็นลูกศรยาวที่น่ากลัวนี้ด้วย สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปในทันที คิดจะปกป้องรถม้าทั้งด้านซ้ายและขวา

แต่ป่าทั้งสองข้างทางนี้ จู่ๆก็มีชายสวมหน้ากากชุดดำกว่าสิบคน พุ่งออกมาเพื่อจะฆ่าพวกเขาโดยตรง

มิมีทางเลือก ทั้งสองจึงต้องร่วมกันต่อสู้กับศัตรูก่อน แล้วจึงส่งทหารชั้นยอดไปปกป้องหนานหว่านเยียนและจวิ้นจู่กับซื่อจือในรถม้า

บนรถ โม่เหยียนนำเด็กทั้งสองไปไว้ข้างกายหนานหว่านเยียน“องค์หญิง อย่าลงจากรถ”