ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 889

หนานหว่านเยียนตกใจสั่น ลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลัน“โม่เหยียน?”

โม่เหยียนกลับยังนั่งอยู่ที่เดิม เขาก็ราวกับว่าตื่นตระหนก ใบหน้าและหูของเขาล้วนแดงขึ้น“องค์หญิง ข้าน้อยกำลังตบยุงให้ เสียงดังจนทำให้องค์หญิงตื่นเลยหรือ?”

ยับยั้งชั่งใจมิได้จนจุมพิตนางไป กลับทำให้นางตกใจตื่นแล้ว ยังดีที่เขาตอบสนองเร็ว นางคงยังมิพบข้อผิดสังเกตใดกระมัง

ยุง?

ใช่ เมื่อครู่เป็นยุงที่จุมพิตนาง หนานหว่านเยียนลูบหน้า และก็ได้ลูบปาก ให้เขากลับไปนั่งที่เดิม

“เจ้าบาดเจ็บอยู่ ก็มิต้องทำเรื่องพวกนี้แล้ว ตอนนี้รู้สึกเยี่ยงไรบ้าง?”

หัวใจของโม่เหยียนแทบจะเต้นมาจุกที่ลำคอของเขา กลับมานั่งตำแหน่งเดิม ถูข้อมือของเขาโดยมิรู้ตัว แต่ทันใดนั้นก็พบว่าสายรัดข้อมือขวามิรู้ว่าได้หายไปเมื่อไร รูม่านตาของเขาหดลงอย่างกะทันหัน ความตื่นตระหนกในหัวใจของเขาขยายขึ้นทันที

เขารีบนำข้อมือซ่อนไว้ด้านหลัง สายตามองไปที่หนานหว่านเยียน มิรู้ว่านางได้เห็นรอยแผลเป็นของเขาหรือไม่ บังคับให้ตัวเองสงบและเอ่ยว่า“ข้าน้อยมิเป็นอะไรมาก ขอบพระทัยองค์หญิงที่ช่วยชีวิต”

“เจ้าเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้อง นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ”หนานหว่านเยียนยื่นมือไปแตะหน้าผากเขา“ไข้ลดแล้ว ดูท่าคงฟื้นฟูไปมิน้อยแล้ว”

แต่นางยังคงจ้องมองโม่เหยียนอย่างสงสัย มิรู้ว่ากำลังคิดอะไร

โม่เหยียนมิสายตาที่มิเป็นธรรมชาติ ในรถม้าดูเงียบเกินไปแล้ว

หนานหว่านเยียนจ้องมองไปที่แขนขวาของโม่เหยียนที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง เลิกคิ้วและเอ่ยว่า“เจ้ามิต้องซ่อนมัน ข้าเห็นหมดแล้ว”

“เจ้าวางใจ ข้ามิใช่คนโหดร้ายอะไร จะมิรังเกียจเจ้าเพราะแผลเป็นบนตัวของเจ้าแน่ๆ แต่อาการบาดเจ็บของเจ้าเกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ทำไมถึงได้เป็นไข้หนักเยี่ยงนี้ หลังเรื่องเจ้ามิได้จัดการหรือ?”

เมื่อตอนที่จัดการแผลให้โม่เหยียน นางก็ได้เห็นแขนขวาของเขาแล้ว ไข้แผลหนักเยี่ยงนี้ ก็มิรู้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง

โม่เหยียนตะลึงงัน ส่งสายตายุ่งเหยิงมองไปที่หนานหว่านเยียน เมื่อเห็นการแสดงออกของนางคือการเป็นห่วงแบบปกติ จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่แคว้นซีเหย่ ภายใต้การปกปิดของเขา นางมิเคยได้เห็นแผลนี้

เขาถอนหายใจโล่งอก ก็มิได้ปิดบังต่อ เขาแขนออกมาไว้ข้างตัวอย่างธรรมชาติ ในตากลับมีความสูญเสียและขมขื่นเล็กน้อย

“มิมีอะไร ก็คือเมื่อก่อนที่บ้านเกิดไฟไหม้ ข้าน้อยเพื่อช่วยน้องชายทั้งสอง มิทันระวังถูกไฟเผาไป”

“ครอบครัวในตอนนั้นมิได้มีเงินเก็บมากนัก ทั้งยังต้องซ่อมแซมบ้าน แน่นอนว่ามิสามารถฟุ่มเฟือยมารักษาแผลของข้าน้อยได้ โดยปกติแล้วจะสวมสายรัดไว้ตลอด กลัวว่าจะทำให้คนรอบข้างตกใจ”

หนานหว่านเยียนมองไปที่โม่เหยียนอย่างมีความหมาย แม้ว่าเขาจะพูดอย่างสบายๆ แต่สายตาที่หมดอาลัยตายอยากของเขายังคงทรยศต่อเขา

นางเริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ โม่เหยียนผู้นี้ลึกลับและแปลกประหลาด

“มิว่าจะพูดเช่นไร สถานการณ์ตอนนั้นของเจ้าร้ายแรงมาก รักษาแขนนี้ไว้ได้ก็เป็นความโชคดีแล้ว แผลนี่หากเจ้าสนใจ ข้าสามารถช่วยลบให้เจ้าได้”