ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 890

อาจกล่าวได้ว่าหุบเขาจ้างกู่เป็นดินแดนที่แห้งแล้ง หากมิใช่ความจำเป็น ก็น้อยนักที่จะมีคนย่างกายเข้าไปในดินแดนนั้น

เย่เชียนเฟิงก็เป็นเพราะนาง จึงมีความจำเป็นต้องไป ดังนั้นนางจึงติดหนี้บุญคุณเขาใหญ่หลวง

แต่อาการบาดเจ็บภายในของโม่เหยียนนั้นหนักกว่าเย่เชียนเฟิงมาก คนผู้นี้คงจะอยู่ที่หุบเขาจ้างกู่นานกว่าผู้อื่นนัก!

เขาก็ช่างอดทน อาการบาดเจ็บภายในหนักเยี่ยงนี้ วันปกติคงมิได้ผ่านมาง่ายๆ แต่เขากลับมิได้แสดงออกมาแม้แต่นิดเดียว แม้แต่ในวันเลือกคู่ เขาก็เอาชนะคู่ต่อสู้มานับมิถ้วน

อีกทั้ง เขาบาดเจ็บหนักเพียงนี้แต่ยังสามารถแข็งแกร่งได้เยี่ยงนี้ นี่ถ้าสุดท้ายแล้วมันหายขาด คงจะแข็งแกร่งมาก เกรงว่าคงจะอยู่ในระดับเดียวกันกับกู้โม่หาน......

เอ่ยถึงหุบเขาจ้างกู่ สายตาของโม่เหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ใบหน้าอันเย็นชาที่ขาวและหล่อเหลาดึงขึ้นเล็กน้อย นิ้วมือของเขากำแน่นขึ้น ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำที่ปั่นป่วนมากมาย

“อืม ข้าน้อยเคยไปในหุบเขาจ้างกู่เพื่อหาของสิ่งหนึ่ง นั่นจึงทำให้เกิดบาดเจ็บภายใน”

หนานหว่านเยียนเอ่ยไปอย่างจริงจัง

“แม้ว่าข้าจะมิรู้ว่าเจ้าไปที่หุบเขาจ้างกู่เพื่อหาสิ่งใด แต่ก็มิควรจะถลุงร่างกายตนเองเช่นนี้ เจ้าก็รู้ว่าตนนั้นบาดเจ็บภายในสาหัสมาก ก็ควรที่จะบอกข้า ข้าก็จะมิพาเจ้าออกมา วันนี้เจ้าเพื่อที่จะต่อสู้ศัตรู ใช้กำลังภายในมากเกินไป ทำให้อาการบาดเจ็บภายในระเบิดออกมา มิรู้สึกเจ็บหรือ?”

“ก็นับว่าเจ้าโชคดี โชคดีที่ในมือข้ามียารักษาอาการบาดเจ็บภายในอยู่ ข้าจะนัดวันรักษาให้เจ้า ภายในระยะเวลานี้ เจ้าก็มิต้องไปใช้กำลังแล้ว”

โม่เหยียนได้ยินคำพูดเป็นห่วงของนาง คิ้วและดวงตาที่งดงามซ่อนความสุขไว้เล็กน้อย ปากบางโค้งงอ“ขอบพระทัยองค์หญิง ข้าน้อยควรจะตอบแทนองค์หญิงเยี่ยงไรดี?”

“เจ้ามิต้องตอบแทนข้า เพียงแค่ทำในสิ่งที่เจ้าควรทำให้ดีก็พอ แม้ข้าจะเป็นองค์หญิง แต่ข้าก็เป็นหมอ ข้าจะมิยอมดูเจ้าผัดวันประกันพรุ่งทำให้อาการแย่ลง อีกทั้งบาดแผลเจ้านี้ควรจะรักษาแล้ว หากยังมิรักษาก็อันตรายแล้ว”

เมื่อเอ่ย นางก็หยุดชั่วคราว และกล่าวเสริมด้วยความซาบซึ้ง“อีกทั้งวันนี้เจ้าก็ได้ช่วยชีวิตไว้ หากมิใช่ว่าเจ้ายอมสละชีวิตเพื่อช่วยพวกข้า คนที่นอนอยู่ในตอนนี้ ก็เป็นข้าและพวกลูกๆ แล้ว นอกจากจะรักษาเจ้าแล้ว หากเจ้ายังต้องการรางวัลใดอีก ข้าก็จะพยายามหามาให้อย่างสุดกำลัง”

โม่เหยียนจ้องมองนางด้วยแววตาที่มีความหมาย ยิ้มออกมา

“ตอนนี้ข้าน้อยมิขอสิ่งใด องค์หญิงสามารถรอข้าน้อยคิดเสร็จแล้วค่อยเอ่ยถามได้หรือไม่”

“ตามใจเจ้า”หนานหว่านเยียนเอ่ย“ตอนนี้รถม้าพังแล้ว ยังเหลือหนทางอีกยาวไกลกว่าจะถึงอู้ไห่ มีลูกสี่คนแน่นอนว่าจะเดินเท้ามิได้ ข้าได้ให้หยุนเหิงขี่ม้าเร็วไปซื้อรถม้าคันใหม่มาแล้ว เมื่อคำนวณเวลาดูก็คงใกล้กลับมาแล้ว”

โม่เหยียนรู้สึกเป็นห่วง“แล้วจวิ้นจู่และพวกซื่อจือ ได้ตกใจกันหรือไม่?”