ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 894

เฟิงยางและหยุนเหิงยืนอยู่ด้านข้าง  สายตามองต่ำลงพื้นอย่างเงียบงัน  โม่เหยียนกลับค่อยๆ คุกเข่าลง  สองหมัดที่กำแน่นปล่อยห้อยลงข้างลำตัวสองด้าน  เขาโขกศีรษะแสดงความเคารพอย่างระมัดระวังและสัตย์ซื่อจริงใจ

หนานหว่านเยียนหาได้สังเกตเห็นเขา  เพียงแต่จ้องมองป้ายสุสานของโม่หวิ่นหมิงอย่างตั้งใจ  ด้วยสีหน้าแววตาเศร้าโศกเสียใจ

เปลวเพลิงภายในอ่างเหล็กเริงร่ากระโดดโลดเต้น  ราวกับกำลังตอบสนองความคาดหวังของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่  เศษเถ้ากระดาษไหม้เกรียมกำลังแผ่ประกายสีดำ  ขอบนอกเป็นประกายเปลวเพลิงริบหรี่  ส่งระลอกไอร้อนออกมาอย่างต่อเนื่องมิขาดสาย

สุดท้ายเป็นคำอธิษฐานภาวนารอบหนึ่ง  หลายคนต่างพากันโขกศีรษะคำนับหนักๆ  พิธีการบวงสรวงเซ่นไหว้ดำเนินมาถึงจุดนี้ก็ถือว่าจวนจะเสร็จสิ้นลงแล้ว

แม่หนูน้อยสองคนจับมือกันและกัน  ได้กล่าวคำพูดกับโม่หวิ่นหมิงมากมายอย่างยิ่ง  ในที่สุดก็กอดกันสะอึกสะอื้นร่ำไห้โดยมิมีเสียงขึ้นมา

อันอันและน่าวน่าวขมวดคิ้วน้อยๆ ขึ้นมาอย่างเงียบงัน  สองพี่น้องสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกเสียใจของบรรดาพวกพี่สาวและท่านแม่  อารมณ์ก็คล้ายดั่งหม่นหมองตามไปด้วยแล้วเช่นกัน

ผ่านไปแล้วครู่ใหญ่ๆ  หนานหว่านเยียนจ้องมองดูป้ายสุสานพลาง  กลับเอ่ยปากพูดว่า  “เฟิงยาง  เจ้าและหยุนเหิงนำพวกเด็กๆ ลงไปเถอะ  ข้ายังมีคำพูดส่วนหนึ่ง ต้องการพูดกับท่านน้าตามลำพัง”

“เพคะ องค์หญิง”  เฟิงยางพยักหน้ารับคำ  จูงเจ้าตัวเล็กทั้งสี่พร้อมกับหยุนเหิงแล้วเตรียมตัวออกไปที่ด้านนอก  ตอนที่เดินผ่านโม่เหยียนนั้น  เฟิงยางขมวดคิ้วและพูดเสียงต่ำว่า  “คุณชายโม่เหยียน ไปกันเถอะ”

องค์หญิงต้องการพูดจากับท่านราชครูตามลำพัง  เขาก็มิจำเป็นต้องรั้งอยู่ต่อไปแล้ว

ยังมิทันรอให้เฟิงยางพูดจบ  หยุนเหิงก็ลากนางจากไปแล้วทันที  “พวกข้าไปกันก่อนเถอะ”

เขาหันศีรษะกลับมาพยักหน้ากับโม่เหยียนเล็กน้อย  ความเศร้าโศกเสียใจภายในดวงตานั้นเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้

แม่หนูน้อยทั้งสองยังคงกำลังร่ำไห้  ตอนนี้พวกน้องชายกลับเป็นฝ่ายปลอบโยนพวกนางแล้ว  เฟิงยางเหลือบมองหยุนเหิงอย่างไม่สบอารมณ์คราหนึ่ง  “องค์หญิงต้องการคุยกับโม่เซียนเซิงเป็นการส่วนตัว  ท่านไฉนจึงมิให้ข้านำโม่เหยียนจากไปล่ะ?”

หยุนเหิงพยายามเกลี้ยกล่อมว่า  “ตอนนี้โม่เหยียนก็ถือเป็นสมาชิกคนในครอบครัวขององค์หญิงแล้ว  รั้งอยู่ในสถานที่นี้ก็ไม่มีอะไรมิเหมาะสมเช่นกัน”

“นอกจากนี้องค์หญิงรั้งอยู่ตามลำพังคนเดียวมิปลอดภัยเกิดเรื่องขึ้นได้ง่าย  เจ้าก็ทราบเช่นกันว่า  องค์หญิงมีความสัมพันธ์กับโม่เซียนเซิงลึกซึ้งมากมายเพียงใด  ให้คุณชายโม่เหยียนคอยรั้งอยู่ข้างกายนาง  ก็จะได้มีสักคนคอยเฝ้าดูแลนางเช่นกัน”