ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 908

โม่เหยียนเพราะตัองการค้นหาขวดโอสถที่สูญหายไป  จึงได้นำอาหารเช้าสุดโปรดปรานของหนานหว่านเยียนมาให้เป็นพิเศษ  กลับคิดมิถึงว่าจะได้ยินคำสนทนาของพวกนางจนหมดสิ้นแล้ว

ภายในดวงตาสวยงามเย็นเยียบเรียวยาวสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าสลดหดหู่  รู้สึกแต่เพียงเริ่มเย็นเฉียบมาจากขั้วหัวใจ  เจ็บปวดจนสีหน้าของเขาซีดเผือด

โม่เหยียนก้มหน้ามองลงต่ำ  กลับเคาะประตูตำหนักอย่างรวดเร็วแล้วโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

“องค์หญิงหมิงหวง  ข้าน้อยนำอาหารเช้ามาให้ท่านแล้ว  เวลานี้สะดวกให้เข้าไปหรือไม่?”

ได้ยินคำพูดเช่นนั้น  พลันเกี๊ยวน้อยตะลึงงันทันใด  แต่แล้วก็กลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้นอยู่บ้างหลายส่วน

เขามาถึงตั้งแต่เวลาใด  คำพูดของนางและท่านแม่เมื่อครู่นี้  เขาได้ยินจนหมดสิ้นแล้วหรือไม่?

หนานหว่านเยียนกลับมิได้คิดอะไรมาก  นางพูดเสียงต่ำว่า  “เข้ามาเถอะ”

ครู่เดียวโม่เหยียนก็ยกอาหารเช้าไว้พลางผลักประตูเข้ามา  อาภรณ์ชุดยาวสีดำตลอดทั้งตัวขับเน้นรูปร่างสูงใหญ่และตรงของบุรุษผู้นี้จนสง่างามน่ามองยิ่งนัก

เขาซ่อนเร้นอารมณ์ของตัวเองได้ดีอย่างยิ่ง  บนใบหน้าขาวผ่องเย็นชาหล่อเหลาคมคายไร้ร่องรอยใดๆ แม้แต่น้อย  มุมริมฝีปากบางเพียงแค่ยกยิ้มน้อยๆ ขึ้นให้กับมารดาและบุตรสาวทั้งสอง  “จวิ้นจู่ก็อยู่ด้วยเช่นกัน  ข้าน้อยให้บ่าวใช้ในวังเตรียมอาหารเช้าแล้วส่วนหนึ่ง  ไม่ทราบว่าถูกปากท่านและองค์หญิงอานผิงหรือไม่”

พูดพลางเขาก็วางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ  ดวงตาเรียวยาวทั้งสองมองไปรอบบริเวณห้องอย่างแนบเนียนไร้พิรุธใดๆ แต่กลับหาขวดโอสถใบนั้นไม่พบ

โม่เหยียนรู้สึกใจหายวูบ  นิ้วมือที่ข้อกระดูกกระจ่างกำแน่นอย่างกะทันหัน  ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงเส้นหนึ่ง

หรือว่าไม่อยู่ในสถานที่นี้เช่นกัน?

เกี๊ยวน้อยมองดูของกินรสชาติน่ากินที่วางอยู่เต็มโต๊ะแล้ว  อดที่จะเลียปากขึ้นมาไม่ได้  แอบลอบแค่นเสียงในใจสองครา

สิ่งขอบบนโต๊ะเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าล้วนเป็นของโปรดที่นางและท่านแม่ชื่นชอบรับประทานทั้งสิ้น  ยังเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าไม่ทราบอะไรเลย  ทักษะการแสดงช่างล้ำเลิศมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

ทว่านางก็ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น  หยิบขนมได้ชิ้นหนึ่งก็ใส่เข้าไปในปาก  “อืม อืม  ข้าช่างชื่นชอบรับประทานยิ่งนัก”

พูดพลางนางก็หยิบขนมดอกกุ้ยฮวาชิ้นหนึ่งมอบให้แก่หนานหว่านเยียน  “ท่านแม่ล่ะ?”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น  เห็นได้ชัดว่ารู้สึกแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย  แต่นางก็ยิ้มน้อยๆ กัดไปแล้วคำหนึ่ง  “อืม  รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว”

โม่เหยียนพวกนางมารดาและบุตรสาวชื่นชอบ  คิ้วเนตรสวยงามก็อดที่จะเปื้อนด้วยรอยยิ้มขึ้นมาไม่ได้

“เมื่อคืนองค์หญิงดื่มสุราแล้ว  ตื่นขึ้นมาจึงปวดศีรษะได้ง่าย  ข้าน้อยได้เตรียมน้ำแกงสร่างเมาไว้แล้ว  ท่านฉวยโอกาสดื่มตอนที่ยังร้อนๆ เถอะ”