ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 913

ทันใดนั้น หน้าของทั้งโม่เหยียนกับเย่เชียนเฟิงต่างชะงักงันขึ้นมา มีแต่เฉิงซูหย่วนที่โบกมือให้กับหนานหว่านเยียนอย่างดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง “อ้อ! ซูหย่วนอยู่นี่ๆ องค์หญิงสองท่านรอสักครู่นะ ซูหย่วนรีบมาแล้วนะ!”

ต่อมาเฉิงซูหย่วนยืนขึ้นแบบโอ้อวดแสนยานุภาพ เสื้อคลุมยาวสีฉูดฉาดดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที บอกว่าเขาคือผีเสื้อชอบแต่แต่งตัวไม่ผิดจริงๆ เลย

เฉิงซูหย่วนจงใจเสยผม เผยรอยยิ้มสดชื่นดูดีอันคิดไปด้วยตนเองออกมา แอบมองเยาะโม่เหยียนและจงใจพูดอย่างกลับตาลปัตรว่า “เฮ้อ ข้าเคยบอกตั้งนานแล้วว่าใครบางคนอย่าแอบดีใจก่อนเลย ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้โดดเด่นเป็นพิเศษ แต่องค์หญิงชอบข้ามากมาตลอดเลยนะ”

“เชอะ เสน่ห์อันหายใจไม่ออกของข้าน่ะ!”

เขาปริ่มใจมาก ผู้ชายอีกสองคนต่างเงียบอย่างกับไก่

เย่เชียนเฟิงยังดีหน่อย ยังไงในใจเขานั้นเฉิงซูหย่วนไม่คุ้มที่จะให้เขาเป็นศัตรูด้วย แค่ไม่ใช่โม่เหยียนที่ได้ไป ยังไงเขาก็รับได้หมด

แต่โม่เหยียนไม่ได้คิดแบบนี้เลย ตาอันยาวแคบโหดร้ายของเขานั้นรวบรวมความอิจฉาริษยาอันใหญ่หลวงขึ้นมาทันที มองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง จากนั้นดูเฉิงซูหย่วนที่ “เช้งวับ” อยู่ข้างหน้า สีหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง

เขารู้ว่าสิ่งที่เฉิงซูหย่วนพูดเมื่อกี้ก็คือจงใจจะกดหัวของเขาลง

ถึงแม้เขาไม่รู้หนานหว่านเยียนอยากจะทำอะไร แต่วินาทีนี้พอได้ยินหนานหว่านเยียนเรียกเฉิงซูหย่วนขึ้นไป ในใจก็อดไม่พอใจไม่ได้

โม่เหยียนหัวเราะเยาะเสียงหนึ่งและเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “องค์หญิงยังไม่ทันบอกให้เจ้าทำอะไรเลยเจ้าก็รีบเห่าขึ้นมาแล้ว สงสัยปกติองค์หญิงไม่สนใจเจ้าแม้แต่น้อยเลยจริงๆ ถึงทำให้เจ้าตื่นเต้นได้เช่นนี้”

เฉิงซูหย่วนอดกัดฟันไม่ไหว ไม่นึกเลยว่าโม่เหยียนจะพูดความจริงออกมาอย่างจี้ถูกใจดำ ตั้งแต่เขาเข้ามาในวัง หนานหว่านเยียนไม่เคยเรียกพบแม้แต่สักครั้งเลย วันๆ ไม่ใช่อยู่กับเย่เชียนเฟิงก็คืออยู่กับโม่เหยียน เรื่องดีๆ ไม่เคยถึงตาเขาเลย!

เขาโกรธจนเลือดคำหนึ่งติดอยู่ในคอ แต่พอเปลี่ยนความคิดนึกถึงอะไรขึ้นมาก็ส่งเสียงเยาะอย่างหงุดหงิด “ยังไงก็ดีกว่าเจ้า ตอนนี้เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่เคียงข้างองค์หญิงเลย!”

พูดจบเขาก็ไม่สนใจโม่เหยียนอีกเลย วิ่งโคลงเคลงไปหาหนานหว่านเยียนกับลู่เซิงเซิงแล้ว “องค์หญิง ซูหย่วนมาแล้ว!”

โม่เหยียนหรี่ตาเรียวครึ่งหนึ่งมองไปยังเฉิงซูหย่วน เห็นเขาแสดงความเคารพอย่างนอบน้อมเสร็จก็นั่งลงพูดคุยกับหนานหว่านเยียนอย่างสนุกสนาน

ความหึงหวงกับไฟริษยาปะทุขึ้นมาพัดกระพือเป็นแสนฟุต ฝ่ามือขาวใสอันดูดีของผู้ชายกำไว้อย่างแรง เกือบทำแก้วที่อยู่ในมือแตกสลายเลย…

เด็กน้อยสี่คนคอยดูอยู่ข้างๆ แต่เกี๊ยวน้อยอดไม่ได้ที่จะมองโม่เหยียนแวบหนึ่ง หน้าเล็กอันจ้ำม่ำพองขึ้นมา

โอ๊ะ พ่อเฮงซวยเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ท่านแม่ก็แค่หาคนมาทำให้ท่านน้าได้เพลิดเพลินเอง ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดแบบนั้นเลย!

ทันใดนั้น ยกเว้นองค์ชายสาม องค์ชายอีกห้าท่านกับหยุนเหิงต่างถึงตามกันแล้ว