ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 919

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วอยากจะพูดอะไรสักอย่าง จักรพรรดินีก็มองแรงกงแจ๋ลั่วฉู่อย่างเยือกเย็นแวบหนึ่ง “ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามพูดถึงหนูหว่าน ทำไมเจ้ายังถามคำถามโง่เขลาแบบนี้ออกมาได้อีก?”

กงแจ๋ลั่วฉู่ติดคอทันที สีหน้าดูแย่ลง

หนานหว่านเยียนเม้มปากและไม่ได้พูดอะไรอีก

ทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว จักรพรรดินีเสนอเอาเมืองแลกเมือง พวกเขาก็คิดว่าได้

ถึงอย่างไรถ้ากู้โม่หานตกลงแล้ว จินหลิงกับหลานหลิงซึ่งเป็นคูเมืองที่มีความหมายต่อยุทธศาสตร์อย่างมากสองแห่งก็สามารถกลับคืนมาแคว้นต้าเซี่ยแล้ว

ตอนนี้ดูอากัปกริยาของกู้โม่หานแล้ว แคว้นซีเหย่ฝั่งนั้นน่าจะมีโอกาสปรึกษาได้

ถึงอย่างถ้าอยากกอบกู้องค์หญิงแห่งหนึ่งแคว้นและยังเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าเซี่ยกลับไปเป็นฮองเฮา เอาคูเมืองสองแห่งเป็นสินสอดแล้วจะทำไม?

กงกงที่ส่งของขวัญรีบตอบกลับทันที “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

จักรพรรดินีว่า “เอากระดาษและพู่กันมา!”

เฉียนซีรีบนำพู่กันและหมึกมาให้ทันที จักรพรรดินีเขียนหนังสือตรงโต๊ะเลย ยอมนำคูเมืองของแคว้นต้าเซี่ยสองแห่งแลกจินหลิงกับหลานหลิง ก็ไม่เอาเปรียบแคว้นซีเหย่ จากนั้นเอาจดหมายให้เฉียนซีและสั่งไว้ว่า “ส่งจดหมายนี้ไปที่แคว้นซีเหย่ภายในสองวันทันที!”

“เจ้าค่ะ! จักรพรรดินี” เฉียนซีตอบกลับ จากนั้นรีบออกไปจากตำหนักหนิงปี้ดำเนินงานแล้ว

สถานการณ์มาถึงจุดที่แก้ไขไม่ได้แล้ว ทุกคนก็เริ่มตื่นมาจากความตื่นเต้นและกลับไปนั่งที่ของตัวเองอย่างมีระเบียบ

ถึงแม้ว่าวันนี้จักรพรรดินีไม่ได้ตอบตกลงกับคำเรียกร้องของกู้โม่หาน แต่ทุกคนดูออกได้ว่าตอนนี้เห็นจินหลิงกับหลานหลิงได้มาอย่างง่ายดายแล้ว จักรพรรดินียังคงอารมณ์ดีมาก

จักรพรรดินีนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ปลายคิ้วแสดงอารมณ์ดีใจออกมา พูดกับทุกคนว่า“วันนี้คืองานฉลองวันเกิดของข้า กว่าจะได้รวมตัวกันกับพวกเจ้าด้วยกัน ทุกคนกินดีดื่มดี ไม่เมาไม่กลับ!”

ทุกคนล้วนตอบตกลง “ขอรับ จักรพรรดินี!”

สีหน้าของกงแจ๋ลั่วฉู่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สายตาอันเย็นชากวาดมองไปที่หนานหว่านเยียนกับจักรพรรดินี จากนั้นไปดื่มเหล้ากับขุนนางอื่นๆ

โม่เหยียนจ้องมองหนานหว่านเยียน ในที่สุดก็คอยไม่ถึงคำตอบกลับประโยคเดียวจากนาง ฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงหนึ่งเส้น เงยหัวดื่มเหล้าแก้วหนึ่ง

ตั้งแต่วินาทีที่กงกงเอาของขวัญออกมา เขาก็ไม่เห็นความประทับใจแม้แต่นิดเดียวบนใบหน้านางเลย

หรือว่านางเกลียดขนาดนี้เลยหรือ?

สำหรับนางแล้วกู้โม่หานสามพยางค์นี้ก็คือเขตหวงห้าม ไม่ว่าจะเป็นใครที่พูดถึงหรือพูดถึงด้วยวิธีใด ล้วนทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ…

แต่ถ้าเขาจงใจจะเข้ามาในชีวิตของนางอีกครั้งให้ได้ล่ะ? เป็นไปได้ไงที่เขาจะยอมให้ผู้หญิงและลูกของเขาเรียกคนอื่นสามีและพ่อล่ะ?

อย่าแม้แต่คิดเลย

ทุกคนล้วนตกอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะ มีแต่โม่เหยียนคนเดียวที่เหมือนหลุดออกจากนี้ ภาพรอบข้างล้วนเชื่องช้าลงมา

เกี๊ยวน้อยเห็นแล้วก็ให้คนส่งของกินไปให้เขา ทั้งอันอันกับน่าวน่าวเห็นพี่สาวทำแบบนี้ก็รีบวิ่งมาด้วยขาอันสั้นๆ โดยที่ไม่สนใจอะไรเลย ติดกับตัวโม่เหยียนราวกับหญ้าหางหมา

“คุณชายโม่เหยียน เมื่อกี้พวกหนูเห็นท่านเหมือนจะเสียใจนิดหน่อย”